Zatruty ogród. Alex Marwood

Чтение книги онлайн.

      4 | Sarah

      Cisza przed dzwonkiem jest niczym spokój przed końcem świata. Każdego dnia o 12.25 i 15.40 szkoła pogrąża się w niemal namacalnej ciszy, kiedy uczniowie wyczekują upragnionego dźwięku, a głosy nauczycieli nagle stają się bardziej donośne.

      Sarah siedząca przy biurku w swoim gabinecie tak bardzo się do tego przyzwyczaiła, że nie musi nawet spoglądać na zegar. Kiedy wszystko milknie, bierze pęk kluczy, zamyka gabinet i idzie korytarzem obok stołówki, żeby stanąć przy drzwiach. Kiedy kończyła Akademię Wellesley – która wówczas nosiła nazwę Szkoły Kościoła Anglikańskiego w Finbrough – nie spodziewała się, że pewnego dnia wróci tu do pracy. Ale niewiele jest rzeczy, które mogła przewidzieć trzy lata temu.

      Helen Brown czeka tam gdzie zawsze. Każdego dnia dzielą się obowiązkami, jako że kwestie nadzoru często powierzane są ludziom, którzy podczas lekcji nie siedzą zamknięci w klasach. Właśnie tak się zaczęła ich przyjaźń – od dwuminutowych pogawędek poprzedzających pęknięcie tamy, wystarczająco krótkich, by Sarah się nie denerwowała i nie musiała się martwić, że zanudza Helen tak, jak podobno zanudziła Liama.

      Widząc nadchodzącą Sarah, Helen się uśmiecha.

      – Cześć – rzuca. – I jak było?

      – Hm… Było… ciekawie.

      – Czyżbym słyszała jakiś entuzjazm?

      – Może potrzebuję czasu, żeby się z tym oswoić.

      – Pewnie tak.

      – Wygląda na to, że opieka społeczna już zdecydowała, że ich wezmę, czy mi się to podoba, czy nie.

      Helen unosi brwi.

      – Może porozmawiamy o tym w moim gabinecie?

      Teraz jestem jej pacjentką? – zastanawia się Sarah. Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami.

      – Nie, w porządku – mówi. – Chyba wolę usłyszeć opinię przyjaciółki, nie terapeutki.

      Helen kiwa głową.

      – Dobrze. A więc rada przyjaciółki brzmi tak: nie musisz niczego robić. Wiem, że wydaje ci się, że nie masz wyboru, ale masz. Myślę, że powinnaś dobrze się zastanowić, czy jesteś w stanie temu podołać.

      – Chyba nie ma niczego gorszego od opieki społecznej.

      Brwi przyjaciółki drgają.

      – Myślisz, że takowa w ogóle istnieje?

      – Słuszna uwaga.

      – Posłuchaj, adwokacie diabła – ciągnie Helen. – Sama mówiłaś, że będą w rozsypce. Już tylko to, co widziały… Będą miały traumę i zespół stresu pourazowego, i Bóg jeden wie, jakie inne dysonanse poznawcze. Przeszły pranie mózgu, będą się zmagać z poczuciem winy, a poza tym… nic o nich nie wiesz. To nie to samo, co przygarnąć „prawdziwe” dzieci siostry. Nie będzie tak jak w przypadku małej sierotki Annie².

      – Ale to są prawdziwe dzieci mojej siostry – tłumaczy Sarah. – Moja jedyna rodzina.

      Helen zerka na zegar. Do przerwy pozostały niespełna dwie minuty. Rozgląda się, na wypadek gdyby któryś z uczniów podsłuchiwał ich rozmowę, po czym nachyla się w stronę Sarah i zniżając głos, mówi:

      – Poznałaś je wczoraj. One były w sekcie, Sarah. W sekcie. I nie opuściły jej dobrowolnie. Nie będą szukały sposobów, żeby uwolnić się od swoich przekonań.

      – Nie wiem… Nie sądzisz, że zbiorowe samobójstwo może odrobinę poukładać ci w głowie?

      – Nie mam pojęcia. Poważnie, to wykracza poza moje kompetencje. Jeśli przyjdą do Akademii Wellesley, prawdopodobnie pojawią się w moim gabinecie, ale nie wiem, czy będę w stanie im pomóc. Na ogół zajmuję się tatuśkami, co to nie potrafią trzymać łap przy sobie, i mamuśkami, które lubią sobie golnąć.

      – Ale opieka społeczna…

      – Nie liczyłabym na nich. Są zawaleni sprawami maltretowanych dzieci. U nich zawsze będziesz na liście oczekujących. Wybacz. Wiem, że nie brzmi to optymistycznie, ale musisz wiedzieć, w co się pakujesz. Jacy ci się wydali?

      – Mili – odpowiada Sarah.

      – Mili?

      Wzrusza ramionami.

      – Powiedzieli, że Alison opowiadała im o mnie – dodaje zaskoczona nagłym przypływem smutku.

      Jak mogę opłakiwać kogoś, o kim nie myślałam od lat? – zastanawia się. Może chodzi o coś innego? Na przykład СКАЧАТЬ