Eens begeerd. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

      Hoofdstuk vijf

      Riley keek door het raam in de kamer waar Derrick Caldwell al snel zou sterven. Ze zat naast Gail Bassett, de moeder van Kelly Sue Bassett, Caldwell's laatste slachtoffer. De man had vijf vrouwen gedood voordat Riley hem had tegengehouden.

      Riley had geaarzeld om Gail's uitnodiging voor de executie aan te nemen. Ze had er maar één eerder gezien, die keer als vrijwillige getuige tussen journalisten, advocaten, wetshandhavers, geestelijk adviseurs en de juryvoorzitter. Nu behoorden zij en Gail tot de negen familieleden van de vrouwen die Caldwell had vermoord, allemaal samen in een krappe ruimte, zittend op plastic stoelen.

      Gail, een kleine zestigjarige vrouw met een delicaat, vogelachtig gezicht, had in de loop der jaren contact gehouden met Riley. Tegen de tijd van de executie was haar man overleden, en ze had Riley geschreven dat ze niemand had om haar door de gedenkwaardige gebeurtenis te loodsen. Dus Riley had ermee ingestemd om zich bij haar te voegen.

      De dodenkamer was daar aan de andere kant van het raam. Het enige meubilair in de kamer was de executie-brancardw, een kruisvormige tafel. Een blauw plastic gordijn hing aan de kop van de brancard. Riley wist dat de infuusleidingen en de dodelijke chemicaliën achter dat gordijn zaten.

      Een rode telefoon aan de muur was verbonden met het kantoor van de gouverneur. Hij zou alleen overgaan in het geval van een last-minute beslissing voor clementie. Niemand verwachtte dat dat dit keer zou gebeuren. Een klok boven de deur van de kamer was het enige andere zichtbare decor.

      In Virginia konden veroordeelde overtreders kiezen tussen de elektrische stoel en de dodelijke injectie, maar de chemicaliën werden veel vaker gekozen. Als de gevangene geen keuze maakte, werd een injectie toegewezen.

      Riley was bijna verbaasd dat Caldwell niet voor de elektrische stoel had gekozen. Hij was een onberouwvol monster dat zijn eigen dood leek te verwelkomen.

      De klok gaf 8:55 aan toen de deur open ging. Riley hoorde een woordeloos geroezemoes in de kamer toen verschillende leden van het executieteam Caldwell de kamer binnenloodsten. Twee bewakers gingen elk aan een zij staan en grepen zijn armen, en een andere volgde vlak achter hem. Een goed geklede man kwam na de anderen binnen - de gevangenisdirecteur.

      Caldwell droeg een blauwe broek, een blauw werkhemd en sandalen zonder sokken. Hij was geboeid en geketend. Riley had hem al jaren niet meer gezien. Tijdens zijn korte periode als seriemoordenaar had hij weerbarstig lang haar en een ruige baard, een bohemienachtige uitstraling die past bij een straatartiest. Nu was hij gladgeschoren en zag er normaal uit.

      Hoewel hij zich niet had geweerd, zag hij er bang uit.

      Goed, dacht Riley.

      Hij keek naar de brancard en keek toen snel weg. Hij leek te proberen niet naar het blauwe plastic gordijn aan de kop van de brancard te kijken. Hij staarde even in het raam van de kijkkamer. Hij leek plotseling rustiger en beheersder.

      "Ik wou dat hij ons kon zien," mompelde Gail.

      Ze waren afgeschermd van zijn zicht achter eenrichtingsglas en Riley deelde Gail's wens niet. Caldwell had haar volgens haar al veel te goed bekeken. Om hem te vangen, was ze undercover gegaan. Ze deed zich voor als een toerist op de Dunes Beach Boardwalk en huurde hem in om haar portret te tekenen. Terwijl hij werkte, had hij haar overspoeld met bloemrijke vleierij en haar verteld dat zij de mooiste vrouw was die hij in lange tijd had getekend.

      Ze wist toen meteen dat ze zijn volgende beoogde slachtoffer was. Die avond diende ze als lokaas om hem naar buiten te lokken, zodat hij haar op het strand kon stalken. Toen hij haar probeerde aan te vallen, hadden backup agenten geen moeite om hem te vangen.

      Zijn gevangenneming was vrij onopvallend geweest. De ontdekking van hoe hij zijn slachtoffers in stukken had gesneden en in zijn vriezer had bewaard, was een andere zaak. Erbij zijn toen de vriezer werd geopend was een van de meest schrijnende momenten uit Riley's carrière. Ze heeft nog steeds medelijden met de families van de slachtoffers - Gail was één van hen - omdat ze hun in stukken gehakte vrouwen, dochters en zussen moesten identificeren....

      "Te mooi om te leven", noemde hij ze.

      Riley СКАЧАТЬ