Eens begeerd. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

      Hoofdstuk twee

      Riley voelde een vlaag van angst toen ze het gezoem in haar handtas voelde. Ze bleef staan voor de voordeur van haar nieuwe huis en haalde haar telefoon tevoorschijn. Haar hart sloeg een slag over.

      Het was een boodschap van Brent Meredith.

      Bel me.

      Riley maakte zich zorgen. Haar baas wilde misschien alleen maar kijken hoe het met haar ging. Dat deed hij tegenwoordig veel. Aan de andere kant wil hij misschien dat ze weer aan het werk ging. Wat moest ze doen?

      Ik zal nee zeggen, natuurlijk, vertelde Riley zichzelf.

      Maar dat is misschien niet zo gemakkelijk. Ze vond haar baas aardig, en ze wist dat hij erg overtuigend kon zijn. Het was een beslissing die ze niet wilde nemen, dus legde ze de telefoon weg.

      Toen ze haar voordeur opende en de heldere, schone ruimte van haar nieuwe huis binnenstapte, verdween Riley's kortstondige angst. Alles leek zo goed sinds ze hierheen verhuisd was.

      Een aangename stem riep haar.

      "¿Quién es?”

      "Soy yo," riep Riley terug. "Ik ben thuis, Gabriela.”

      De stevige Guatemalteekse vrouw van middelbare leeftijd stapte uit de keuken en droogde haar handen met een handdoek. Het was goed om Gabriela's lachende gezicht te zien. Ze was al jaren de huishoudhulp van de familie, lang voordat Riley gescheiden was van Ryan. Riley was dankbaar dat Gabriela ermee had ingestemd om bij haar en haar dochter in te trekken.

      "Hoe was je dag?" vroeg Gabriela.

      "Het was geweldig," zei Riley.

      "¡Qué bueno!”

      Gabriela verdween weer in de keuken. De geur van een heerlijke maaltijd dreef door het huis. Ze hoorde Gabriela in het Spaans zingen.

      Riley stond in haar woonkamer en genoot van haar omgeving. Zij en haar dochter waren nog maar kortgeleden hierheen verhuisd. Het kleine boerderijachtige huisje waar ze hadden gewoond toen haar huwelijk op de klippen liep, was te afgelegen en niet zo veilig. Bovendien had Riley dringend behoefte aan verandering, zowel voor zichzelf als voor April. Nu haar scheiding definitief was en Ryan genereus was met de alimentatie, was het tijd om een heel nieuw leven op te bouwen.

      Er waren nog een paar laatste dingen te doen. Een deel van het meubilair was nogal oud en niet op zijn plaats in zo'n ongerepte omgeving. Ze zou iets anders moeten vinden. Een van de muren zag er vrij leeg uit, en Riley had geen foto's meer om daar op te hangen. Ze nam zich voor om te gaan winkelen met April dit weekend. Dat idee zorgde ervoor dat Riley zich relatief normaal voelde, een vrouw met een leuk gezinsleven in plaats van een agent die een of andere rare moordenaar opspoort.

      Nu vroeg ze zich af: waar wás April?

      Ze bleef staan en luisterde. Er kwam geen muziek uit de kamer van April boven. Toen hoorde ze haar dochter schreeuwen.

      April's stem kwam uit de achtertuin. Riley snakte naar adem en haastte zich door haar eetkamer en kwam op het grote achterdek terecht. Toen ze April's gezicht en torso boven het hek tussen de tuinen in zicht zag komen, duurde het even voordat Riley zich realiseerde wat er aan de hand was. Toen ontspande ze zich en lachte zichzelf uit. Haar automatische gevoel van paniek was overdreven. Maar het was instinctief. Maar al te recentelijk had Riley April gered uit de klauwen van een gek die zich op haar had gericht uit wraak op haar moeder.

      April verdween uit het zicht en dook dan weer op lachend van plezier. Ze zat te springen op de trampoline van de buren. Ze was bevriend geraakt met het meisje dat daar woonde, een tiener van ongeveer de leeftijd van April en die zelfs naar dezelfde middelbare school ging.

      "Wees voorzichtig!" riep Riley naar April.

      "Ik ben OK, mam!" riep April buiten adem terug.

      Riley moest weer lachen. Het was een onbekend geluid, voortkomend uit gevoelens die ze bijna vergeten was. Ze wilde er weer aan wennen om te lachen.

      Ze wilde ook wennen aan de vrolijke uitdrukking op het gezicht van haar dochter. Het leek pas gisteren, toen April nog vreselijk opstandig en somber was, zelfs voor een tiener. Riley kon het April nauwelijks kwalijk nemen. Riley wist dat ze als moeder veel te wensen overliet. Ze deed er alles aan om dat te veranderen.

      Dat was één van de redenen waarom ze het zo leuk vond om van het veldwerk af te zijn, met de lange, onvoorspelbare uren, vaak op verre locaties. Haar schema versmolt nu met dat van April, en Riley vreesde de kans dat dit ooit zou moeten veranderen.

      Het beste is om ervan te genieten zolang ik kan, dacht ze.

      Riley ging net op tijd terug het huis in om de voordeurbel te horen.

      Ze riep, "Ik ga wel, Gabriela.”

      Ze opende de deur en was verbaasd dat ze tegenover een lachende man stond die ze nog niet eerder had gezien.

      "Hoi," zei hij, een beetje verlegen. "Ik ben Blaine Hildreth, van hiernaast. Je dochter is daar nu bij mijn dochter, Crystal. Hij bood Riley een doosje aan en voegde eraan toe, "Welkom in de buurt." Ik heb een klein cadeautje voor je meegebracht.”

      "Oh," zei Riley. Ze was geschrokken van de ongewone hartelijkheid. Het kostte haar een moment om te zeggen, "Alsjeblieft, kom binnen.”

      Ze accepteerde de doos onhandig en bood hem een zitplaats aan in een huiskamerstoel. Riley ging op de bank zitten en hield de geschenkdoos op haar schoot. Blaine Hildreth keek vol verwachting naar haar.

      "Dit is zo aardig van je," zei ze, terwijl ze het doosje opende. Het bevatte een gemengde set van kleurrijke koffiemokken, waarvan er twee versierd waren met vlinders en twee met bloemen.

      "Ze zijn mooi," zei Riley. "Wil je wat koffie?”

      "Dat zou ik geweldig vinden", zei Blaine.

      Riley riep naar Gabriela, die uit de keuken kwam.

      "Gabriela, kan je koffie inschenken in deze mokken? "zei ze, terwijl ze haar twee van de mokken gaf. "Blaine, hoe drink jij graag je koffie?”

      "Zwart graag. ”

      Gabriela nam de mokken mee de keuken in.

      "Mijn naam is Riley Paige," zei ze tegen Blaine. "Bedankt voor het langskomen. En bedankt voor het cadeau.”

      "Graag gedaan," zei Blaine.

      Gabriela keerde terug met twee mokken heerlijke warme koffie en ging daarna weer aan het werk in de keuken. Enigszins tot haar schaamte, betrapte Riley zich erop dat ze haar buurman van top tot teen zat te bekijken. Nu ze vrijgezel was, kon ze het niet weerstaan. Ze hoopte dat het hem niet opviel.

      Och ja, dacht ze. Misschien doet hij hetzelfde bij mij.

      Eerst zag ze dat hij geen trouwring droeg. Weduwe of gescheiden, dacht СКАЧАТЬ