De perfecte echtgenote. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ bereid me er al op voor om de volgende barista die me een vieze blik werpt omdat ik borstvoeding geef een oorvijg te verkopen,” zei een vrouw die Katlyn of Kaitlyn heette. “Ik was veel te verdraagzaam na de geboorte van Warner.”

      “Dreig ermee om er een rechtszaak van te maken,” zij de brunette met de blonde lokken. “Ik heb dat gedaan en ik kreeg een voucher voor honderd dollars als verontschuldiging. Het beste was dat niemand eigenlijk iets verkeerds had gedaan. Ik heb gewoon geklaagd over een ‚oncomfortabele omgeving’.”

      Jessie was de enige vrouw aan tafel die geen kinderen had, maar ze probeerde deel te nemen aan het gesprek door beleefd te vragen naar de lokale basisschool (“een stortplaats”) in vergelijking met de privéschool waar al hun kinderen naartoe schenen te gaan.

      Terwijl Jessie luisterde naar de onenigheid over welke de beste dagopvang en kleuterschool was en de algemene opvattingen over de beste supermarkt, voelde ze hoe haar gedachten begonnen af te dwalen. Ze kneep zichzelf enkele keren onder tafel terwijl meningen werden gedeeld over de beste kerk, de beste lokale gym en de beste plek om een fantastische jurk te vinden voor het vakantiebal. Maar uiteindelijk gaf ze het op te proberen te volgen wie wat zei. Ze stopte zelfs met het geven van betekenisloze bevestiging en ze nam de rol van passieve waarnemer, alsof ze het sociale gedrag observeerde van een of andere ongebruikelijke diersoort in het wild.

      Is dit het leven waarvoor ik gekozen heb? Lunches met dames die zich afvragen welke gym de beste spinning sessie aanbiedt? Is dit de wereld waar Kyle zo graag deel van wil uitmaken? Als het dit is, ben ik liever dood.

      Op een gegeven moment besefte ze dat Mel op haar schouder tikte om te laten weten dat de brunch voorbij was en dat ze Daughton moest gaan oppikken. Blijkbaar zouden Teddy en Kyle op hen wachten in de lobby. Jessie knikte en nam afscheid van de vrouwen wiens namen ze niet onthouden kon. Ze volgde Mel naar de piratengrot. Ze voelde zich gedesoriënteerd en uitgeput en wou naar huis om een bad te nemen, een glas wijn te drinken en te gaan slapen. Ze keek naar haar horloge en was geschokt toen ze zag dat het nog niet eens een uur ’s middags was.

      *

      Het zou nog uren duren voor ze zich kon ontspannen. Na de wandeling terug naar het huis van de Carlisles en het verplichte bezoek daar, gingen ze eindelijk naar huis. Maar eerst stopten ze bij Costco voor wat basisinkopen. Jessie kon zich de afkeurende gezichten van haar gezelschap tijdens de brunch al voorstellen.

      Later die avond, terwijl ze haar gezicht waste en Kyle zijn tanden poetste, waren ze eindelijk voldoende van de dag bekomen om erover te praten.

      “Wat gebeurde er in de geheime kamer waar je naartoe ging?” vroeg ze. “Was je verplicht je uit te kleden tot op je ondergoed en kreeg je tien zweepslagen?”

      “Ik was eigenlijk wat ongerust over wat er ging gebeuren achter die deur,” gaf Kyle toe terwijl ze naar de slaapkamer gingen. “Maar het bleek in essentie een goed ingerichte sportbar te zijn. Ze hadden wedstrijden op televisies, een ober die bestellingen kwam opnemen en enkele mannen die zich aan het omkleden waren in golftenue.”

      “Dus geen kamer om te roken met brandy?” vroeg ze en ze vroeg zich af of hij de verwijzing ging herkennen.

      “Niet in zoverre ik kon zien, maar ik merkte wel op dat Leonardo DiCaprio door de kleedkamer dwaalde.”

      “Bravo, echtgenoot,” zei Jessie waarderend terwijl ze in bed kroop. “Je hebt het nog steeds.”

      “Dankjewel, mijn vrouw,” antwoordde hij terwijl hij naast haar onder de lakens kroop. “Ik hoorde eigenlijk dat er ergens een sigarenkamer te vinden was, maar ik ben er niet naar op zoek gegaan. Ik denk dat die ergens weggeborgen is in een hoekje waar de niet-roken-regel van de club niet geldt. Maar ik vermoed dat ik een brandy zou gekregen hebben als ik daarom gevraagd had.”

      “Interessante mensen ontmoet?” vroeg ze sceptisch terwijl ze het licht uitdeed in de slaapkamer.

      “Vreemd genoeg wel,” zei hij. “Ze waren allemaal vrij cool. En aangezien twee van hen op zoek waren naar potentiële investeringen waren ze interessant voor mij. Ik denk dat de club een goede bron voor leads voor zaken kan zijn. En jij?”

      “Iedereen was vriendelijk,” zie Jessie aarzelend en ze hoopte dat de duisternis in de kamer haar gefronste wenkbrauwen verborg. “Heel lief en ze boden hulp aan voor alles wat ik nodig zou kunnen hebben.”

      “Waarom hoor ik een ‘maar’ aankomen?”

      “Nee, het is alleen dat er op geen enkel moment over iets anders gepraat werd dan kinderen, school en familie. Niemand had het over werk of actualiteiten. Het was gewoon allemaal zo provinciaal.”

      “Misschien wilden ze enkel controversiële onderwerpen vermijden omdat er iemand nieuw bij de brunch aanwezig was?” stelde Kyle voor.

      “Is werk tegenwoordig controversieel?”

      “Ik weet het niet, Jessie. Weet je zeker dat dat geen overhaaste conclusies zijn na een onschuldige bijeenkomst?”

      “Ik beweer niet dat ze de Stepford Wives zijn of zoiets,” drong ze aan. “Maar buiten Mel waren ze allemaal onophoudelijk narcistisch. Ik vermoed dat niemand van hen ooit meer dan een terloopse gedachte heeft over de wereld buiten hun eigen huis. Ik bedoel gewoon dat het na een tijdje claustrofobisch aanvoelde.”

      Kyle ging rechtop zitten.

      “Die woorden klinken bekend,” zei hij met ongerustheid in zijn stem. “Wordt niet kwaad op me. Maar de vorige keer dat je praatte over een claustrofobisch gevoel was toen -”

      “Ik herinner me de vorige keer,” onderbrak ze hem geërgerd. “Dit is niet hetzelfde.”

      “Oké,” zei hij voorzichtig. “Maar je begrijpt hopelijk wel dat ik moet vragen of je je goed voelt met je medicijnen tegenwoordig. Is de dosis nog juist? Denk je dat het nodig is om een afspraak te maken met dokter Lemmon?”

      “Alles is oké, Kyle,” zei ze en ze klom uit het bed. “Het gaat niet altijd daarover. Kan ik nooit meer mijn bedenkingen over iets uiten zonder dat je tot die conclusie komt?”

      “Natuurlijk wel,” zei hij. “Sorry. Kom weer naar bed.”

      “Ik bedoel, serieus. Jij was er niet bij. Terwijl jij aan het relaxen was met de jongens, had ik de hele tijd een plastic glimlach op mijn gezicht terwijl deze vrouwen praatten over het afpersen van koffiebars. Dat is geen kwestie van medicatie. Dat is een “die vrouwen zijn afschuwelijk”-kwestie.”

      “Sorry, Jess,” herhaalde hij. “Het was verkeerd van me om ervan uit te gaan dat het door de medicatie was.”

      Jessie keek hem aan. Langs de ene kant wilde ze hem vergeven, maar langs de andere kant wou ze hem er nog wat meer van langs geven. Ze besloot geen van beide te doen.

      “Ik ben binnen enkele minuten terug,” zei ze. “Ik moet alleen even stoom aflaten. Ik zeg nu vast goedenacht, voor het geval je al slaapt wanneer ik terugkom.”

      “Oké,” zei hij met tegenzin. “Goedenacht. Ik hou van je.”

      “Goedenacht,” zei ze en ze gaf hem een kus ondanks haar gebrek aan enthousiasme op dat moment. “Ik hou ook van jou.”

      Ze verliet de slaapkamer en dwaalde door het huis. Ze wachtte tot haar frustratie zakte terwijl ze van kamer tot kamer liep. Ze probeerde zijn afwijzende СКАЧАТЬ