De perfecte echtgenote. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

      HOOFDSTUK DRIE

      Jessie was nog steeds in stilte woedend toen ze vijf minuten later de lobby van Club Deseo binnenliepen. Daar kregen ze de nodige afkoeling door de airconditioning. Het was al erg warm geworden. Jessie keek rond en probeerde een indruk te vormen van de locatie. Teddy had haar verteld dat de naam “club van wensen” betekende. Ze vond de naam wat overdreven in vergelijking met wat ze zag.

      Ze had de ingang van de club bijna niet gezien. Het was een ongemarkeerde, verweerde, eiken deur in een bescheiden gebouw aan de rustigere rand van de haven. Er was niets bijzonders aan de lobby, enkel een eenvoudige staander voor hostesses die op dat moment bemand werd door een ijverig uitziende brunette van begin in de twintig.

      Teddy boog zich naar haar toe en sprak met haar op een stille toon. Ze knikte en toonde de groep de weg door een smalle hal. Pas toen een andere, al even mooie, blonde vrouw haar vroeg om haar handtas in een mandje te leggen, begreep Jessie dat de hal ook een stijlvolle metaaldetector was.

      Eenmaal ze door de hal gelopen waren, gaf de vrouw haar de handtas terug en ze verzocht haar de anderen te volgen doorheen een tweede, met hout beklede deur die bijna verdween in de muur. Als ze alleen was geweest, zou ze de deur misschien zelfs niet opgemerkt hebben.

      Vanaf het moment dat ze door die tweede deur stapten, was er niets meer te merken van alle bescheidenheid die ze opgemerkt had in de lobby. De spelonkachtige, cirkelvormige zaal die ze aanschouwde had twee verdiepingen. De bovenste verdieping, waar zij zich nu bevond, had rondom tafeltjes van waar je kon neerkijken op de lagere verdieping die bereikbaar was via een brede trap.

      Beneden zag ze een kleine, centrale dansvloer die omringd was door meerdere tafels. De zaal zag eruit alsof ze ontworpen was met hergebruikt hout van oude zeilschepen. De planken die gebruikt werden voor de muren hadden verschillende kleur- en lichtschakeringen. Je zou denken dat die mengelmoes niet kon werken, maar op een of andere manier werkte het wel en het gaf de zaal een maritieme sfeer die eerbiedig was en niet kitscherig.

      Het meest indrukwekkende element bevond zich aan de andere kant van de ruimte. Aan het deel van de club dat naar de zee gericht was, was er een gigantisch, glazen raam. De helft van het raam was boven water, de andere helft bevond zich onder water. Afhankelijk van waar je zat, zag je de horizon of vissen die in scholen onder het wateroppervlak voorbij zwommen. Het was ongelooflijk.

      Ze werden naar een grote tafel gebracht op de benedenverdieping waar een groep van ongeveer vijftien mensen op hen aan het wachten was. Teddy en Mel stelden hen voor, maar Jessie deed niet eens de moeite om al die namen te onthouden. Ze kwam te weten dat er vier koppels waren met alles samengeteld ongeveer zeven kinderen. In plaats daarvan glimlachte ze en knikte ze beleefd terwijl iedereen haar met meer informatie bestookte dan ze kon verwerken.

      “Ik werk in social media marketing,” zei een man die Roger or Richard heette. Hij bewoog zich erg zenuwachtig en elke keer wanneer hij dacht dat niemand aan het kijken was, prutste hij aan zijn neus.

      “We zijn nu tapijten voor aan de muur aan het uitkiezen,” zei de vrouw naast hem. Het was een brunette met blonde lokken in haar haar. Het zou kunnen dat dit zijn vrouw was, maar ze had in ieder geval duidelijk een oogje op de gebruinde man aan de andere kant van de tafel.

      Het ging maar door. Mel stelde iemand voor. Jessie deed geen moeite om hun naam te onthouden. In plaats daarvan probeerde ze iets te weten te komen over hun diepere aard op basis van hun uiterlijk, hun lichaamstaal en hun manier van spreken. Het was een spelletje dat ze vaak speelde als ze zich in een oncomfortabele situatie bevond.

      Na de introducties kwamen er twee mooie, jonge meisjes voorbij die alle kinderen, inclusief Daughton, meenamen naar de piratengrot. Een van de echtgenotes vertelde Jessie dat dit de naam was van het speelgebied voor de kinderen. Jessie nam aan dat het een mooie plek was, want er was geen verlatingsangst te bespeuren bij de kinderen die de tafel verlieten.

      Toen de kinderen weg waren, verliep de maaltijd zoals Mel voorspeld had. Twee vrouwen die eruit zagen als tweelingen vertelden een verhaal over een religieus zomerkamp. Het verhaal ging voornamelijk over de verschrikkelijke zangstem van de prediker.

      “Ze klonk alsof ze elk moment kon bevallen,” zei een van hen en de andere lachte met veel waardering. Voor zover dat Jessie sowieso aan het luisteren was, was het moeilijk om te volgen, want de twee vrouwen onderbraken elkaar de hele tijd en spraken vaak tegelijkertijd.

      De man met een massa krullend haar en een bolo tie was helemaal betoverd door zijn eigen verhaal over een hockey wedstrijd die hij gezien had vorige lente. Maar het verhaal was niet erg memorabel. Vijf minuten van het verhaal bestonden uit wie welke goal wanneer gescoord had. Jessie bleef maar wachten tot er een clou zou komen, bijvoorbeeld dat er een octopus op het veld gegooid werd of dat een fan over de muur geklommen was. Er was geen clou aan het verhaal.

      “Hoe dan ook, het was een fantastische wedstrijd.” zei hij eindelijk en ze wist dat ze nu waarderend moest glimlachen.

      “Beste. Verhaal. Ooit,” zei Mel droogweg tussen haar tanden door. Dat was het enige moment dat Jessie even gelukkig was en het gaf haar een kort gevoel van opluchting.

      Veel van de gesprekken waren discussies over verschillende toekomstige events op de club, inclusief het Halloweenfeest, het breng-de-boten-binnen feest (wat dat ook was) en het vakantiebal.

      “Wat is het breng-de-boten-binnen …” wou Jessie vragen, maar ze werd onderbroken toen een vrouw die twee stoelen verder zat, begon te gillen omdat een ober per ongeluk een glas water had omgestoten en ze enkele druppels op zich had gekregen.

      “Rotzak,” mompelde ze veel te luid toen de ober weg was. Vlak daarna stonden plots alle mannen op, kusten hun vrouwen en namen afscheid. Kyle keek verward naar Jessie, maar hij volgde de anderen.

      “Ik denk. Tot later?” Het klonk meer als een vraag dan als een mededeling.

      Jessie knikte beleefd hoewel ze net zo verward was. Ze had het gevoel dat ze in die scene van Titanic zat waarin alle mannen na het diner naar de andere kamer gaan om te roken en met een brandy in hun hand over zaken en politiek te praten.

      Jessie zag hoe de mannen tussen de tafels dwaalden tot ze een versierde, houten deur in de hoek van de zaal bereikten. Er stond een gespierde, humorloze man voor de deur. Hij zag eruit als een uitsmijter voor een nachtclub, buiten het feit dan dat hij een smoking droeg. Toen de mannen naderden, ging hij opzij staan om ze voorbij te laten. Het leek erop dat hij Kyle een sceptische blik wierp tot Teddy iets tegen hem mompelde. De uitsmijter knikte en glimlachte naar Kyle.

      De brunch ging ondertussen in een snel tempo verder. Net СКАЧАТЬ