Mistrz i Małgorzata. Михаил Булгаков

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wyposażenia nie ma nigdzie, nawet za granicą. Uczeni i lekarze specjalnie tu przyjeżdżają, żeby obejrzeć naszą klinikę. Codziennie bywają u nas również zagraniczni turyści.

      Przy słowach „zagraniczni turyści” Iwanowi od razu przyszedł na myśl wczorajszy konsultant. Nachmurzył się, popatrzał spode łba i powiedział:

      – Zagraniczni turyści! Ależ wy wszyscy uwielbiacie tych zagranicznych turystów! A wśród nich, à propos, trafiają się rozmaici. Ja, na przykład, wczoraj poznałem takiego, że można paść!

      I omal nie zaczął opowiadać o Poncjuszu Piłacie, ale powstrzymał się, gdy sobie uświadomił, że kobiecie te opowiadania na nic i że pomóc mu nie jest w stanie.

      Wykąpanemu poecie od ręki wydano dosłownie wszystko, co jest potrzebne mężczyźnie, kiedy się umyje: uprasowaną koszulę, kalesony, skarpetki. Mało tego: kobieta otworzyła drzwiczki szafki, pokazała mu jej zawartość i spytała:

      – Co zechce pan włożyć – szlafroczek czy piżamkę?

      Iwanowi, wprowadzonemu siłą do nowego mieszkania, nie podobało się tak poufałe zachowanie, w milczeniu dotknął więc palcem piżamy z pąsowej bai.

Potem poprowadzono go pustym, wyciszonym korytarzem do wielkiego gabinetu. Iwan postanowił traktować wszystko, co znajduje się w tym dziwnie wyposażonym domu, z ironią i natychmiast w myśli nazwał go „Fabryką jedzenia”[7].

      Wcale nie bez racji. Stały tu szafy i szklane szafki z błyszczącymi niklowanymi narzędziami. Były fotele niezwykle skomplikowanej konstrukcji, jakieś pękate lampy z błyszczącymi kloszami, mnóstwo szklanych naczyń i palniki gazowe, przewody elektryczne i zupełnie nieznana aparatura.

      W gabinecie zabrało się za Bezdomnego troje – dwie kobiety i mężczyzna, wszyscy w bieli. Najpierw zaprowadzili go do stolika w kącie, wyraźnie chcąc go o coś wypytywać. Zaczął analizować sytuację. Widział trzy wyjścia. Nadzwyczaj kusiło go pierwsze: rzucić się na te lampy i wymyślne rzeczy i wszystko to potłuc w drobny mak i w ten sposób wyrazić swój protest, że jest bezpodstawnie zatrzymany. Lecz dzisiejszy Iwan już znacznie się różnił od Iwana wczorajszego i pierwsze wyjście wydało mu się nie najlepsze: nie daj Boże, jeszcze się utwierdzą w przekonaniu, że jest niebezpiecznym wariatem. Dlatego pierwszą drogę postępowania odrzucił. Była druga: natychmiast zacząć opowiadać o konsultancie i Poncjuszu Piłacie. Jednak wczorajsze doświadczenie mówiło, że w tę opowieść nie wierzą albo rozumieją jakoś na opak. Dlatego i z tej drogi zrezygnował, decydując się na trzecią: zamknąć się w sobie i dumnie milczeć.

      Nie udało się jednak tego planu zrealizować w całości i chcąc nie chcąc, choć skąpo i niechętnie, to jednak musiał odpowiedzieć na szereg pytań.

      Wypytali więc Iwana dosłownie o wszystko z jego dotychczasowego życia, nawet o szkarlatynę, na którą chorował piętnaście lat temu. Po zapisaniu tego, co mówił, na jednej całej stronicy, przewrócili kartkę na drugą stronę i kobieta w bieli przeszła do pytań o krewnych. Zaczęło się jakieś ględzenie: kto umarł, kiedy i na co, czy nie pił, nie chorował na choroby weneryczne i dalej w tym stylu. Na zakończenie poprosili, żeby opowiedział o wczorajszym zdarzeniu na Patriarszych Prudach, ale za bardzo się nie czepiali, informację o Poncjuszu Piłacie przyjęli bez zdziwienia.

      Wtedy kobieta przekazała Iwana mężczyźnie, a ten zabrał się do niego inaczej i o nic już nie pytał. Zmierzył temperaturę ciała, policzył puls, zajrzał mu w oczy, świecąc w nie jakąś lampą. Następnie mężczyźnie przyszła z pomocą inna kobieta i kłuli go czymś w plecy, ale nieboleśnie, trzonkiem młoteczka rysowali mu jakieś znaki na piersi, stukali w kolana, od czego nogi mu podskakiwały, kłuli w palec i brali z niego krew, kłuli w zgięciu łokcia, nakładali na ręce jakieś gumowe bransolety…

      Bezdomny tylko uśmiechał się do siebie z goryczą i rozmyślał, jak to wszystko głupio i dziwnie się stało. Pomyśleć tylko! Chciał wszystkich przestrzec przed niebezpieczeństwem grożącym ze strony nieznanego konsultanta, chciał go złapać, a osiągnął tylko tyle, że trafił do tajemniczego gabinetu, żeby opowiadać bzdury o wujku Fiodorze, który w Wołogdzie pił na umór. Strasznie głupio!

      Wreszcie dano mu spokój. Wrócił do swojego pokoju, gdzie dostał filiżankę kawy, dwa jajka na miękko i biały chleb z masłem.

      Po zjedzeniu i wypiciu wszystkiego, co mu podano, Iwan postanowił czekać na kogoś najważniejszego w tej instytucji i od niego domagać się zainteresowania sobą oraz sprawiedliwości.

      Doczekał się, i to zaraz po śniadaniu. Drzwi pokoju Iwana niespodziewanie się otworzyły i weszło mnóstwo ludzi w białych fartuchach. Przodem szedł mężczyzna na oko czterdziestopięcioletni, starannie ogolony, jak aktor, o miłym, ale bardzo przenikliwym spojrzeniu i ujmujących manierach. Cała świta odnosiła się do niego z uwagą i szacunkiem, dlatego też jego wejście wypadło bardzo uroczyście. „Jak Poncjusz Piłat” – przyszło na myśl Iwanowi.

      Tak, bez wątpienia, był to ten najważniejszy. Usiadł na taborecie, inni w dalszym ciągu stali.

      – Doktor Strawiński – przedstawił się Iwanowi siedzący i popatrzył na niego przyjaźnie.

      – Proszę, Aleksandrze Nikołajewiczu – półgłosem odezwał się ktoś z wypielęgnowaną bródką i podał najważniejszemu gęsto zapisaną kartę Iwana.

      „Całe akta sprawy wysmażyli” – pomyślał poeta. Najważniejszy tymczasem przebiegł wzrokiem kartę, mruknął: „Aha, aha…” i zamienił z otaczającymi go kilka zdań w mało znanym języku.

      „I po łacinie mówi jak Piłat…” – ze smutkiem pomyślał Iwan. Wtem jedno słowo spowodowało, że drgnął, a było to słowo „schizofrenia”, niestety, już wczoraj wypowiedziane przez przeklętego cudzoziemca na Patriarszych Prudach, a dzisiaj powtórzone tutaj przez profesora Strawińskiego.

      „Znaczy, że i to wiedział!” – z niepokojem pomyślał Iwan.

      Najważniejszy widocznie miał zwyczaj zgadzać się ze wszystkim i cieszyć się ze wszystkiego, co mu mówili otaczający, oraz wyrażać to słowami: „Znakomicie, znakomicie…”.

      – Znakomicie! – powiedział Strawiński, oddał komuś kartę i zwrócił się do Iwana: – Jest pan poetą?

      – Poetą – odparł Iwan ponuro i po raz pierwszy poczuł jakieś trudne do wytłumaczenia obrzydzenie do poezji, a jego własne wiersze, które od razu ożyły mu w pamięci, z jakiegoś powodu wydały mu się nieprzyjemne.

      Zasępił się i z kolei on spytał Strawińskiego:

      – Pan jest profesorem?

      Strawiński z uprzedzającą uprzejmością skłonił głowę.

      – I jest pan tu najważniejszy? – ciągnął Iwan.

      Strawiński znowu się skłonił.

      – Chciałbym z panem porozmawiać – znacząco powiedział Bezdomny.

      – Właśnie w tym celu przyszedłem – odparł Strawiński.

      – Oto w czym rzecz – zaczął Iwan, czując, że wybiła jego godzina. – Zrobili СКАЧАТЬ