Białe kości. Graham Masterton

Чтение книги онлайн.

      Rozdział 9

      Popołudnie minęło niczym dziwny, nierealny sen. Fiona słyszała, jak samochód wyjeżdża przez bramę, a później do jej uszu docierało już tylko skrzeczenie wron i szept bluszczu na okiennej szybie.

      Przez pierwszych pięć albo dziesięć minut z furią walczyła, żeby się uwolnić, związał ją jednak tak skomplikowanymi węzłami, że spowodowała tylko jeszcze mocniejsze ich zaciśnięcie. Mimo że jej to odradzał, próbowała wołać o pomoc, lecz wkrótce stało się jasne, że mówił prawdę. Chata stała na takim odludziu, że nikt nie mógł usłyszeć jej krzyków.

      Drżała z zimna i płakała nad swoim losem. Jej prawa noga przybrała kolor bladoturkusowy, niemal zupełnie straciła w niej czucie. Próbowała mówić do matki. Miała nadzieję, że matka w cudowny sposób odbierze sygnał, że córka jest w niebezpieczeństwie, tak jak to się działo w powieściach Stephena Kinga.

      Słyszała jednak tylko wrony, szum bluszczu i bicie swojego serca.

      * * *

      Wrócił po niecałej godzinie. Nie podszedł od razu do niej, najpierw udał się do kuchni, gdzie rzucił na stół torby z zakupami.

      – Jak się czujesz?! – zawołał, nie usłyszał jednak odpowiedzi. Napełnił wodą czajnik i postawił go na starym piecyku gazowym. Następnie poukładał w kredensie puszki z fasolą w sosie pomidorowym, paczki z ciastkami i zatrzasnął drzwi. Nie mógł kupować mrożonej żywności. W kącie co prawda stała lodówka, trzęsła się jednak i kaszlała jak zastęp chorych na odmę, i panował w niej co najwyżej chłód.

      Przygotował sobie kubek kawy rozpuszczalnej. Pomieszał ją łyżeczką, obijając nią niemiłosiernie o ścianki naczynia. Z sypialni dobiegał cichy płacz Fiony. Na ścianie obok kuchenki wisiał pożółkły kalendarz z 1991 roku z wizerunkiem Jezusa triumfalnie wkraczającego do Jerozolimy. Siorbiąc kawę, zaczął przeglądać karty z poszczególnymi miesiącami. Jedenastego czerwca zmarł ktoś o imieniu Pat. Czternastego czerwca Pata pochowano. Spoczywaj w pokoju, Pat, pomyślał.

      W końcu opróżnił kubek, umył go i ustawił dnem do góry na suszarce. Poszedł do sypialni i włączył stojącą w kącie lampę bez klosza z bardzo mocną żarówką. Fiona drgnęła i odwróciła od niej wzrok.

      – To do roboty. Przepraszam, że jest tak jasno, ale muszę widzieć, co robię.

      – Proszę. – Dziewczyna załkała. – Prawie już nie czuję nogi.

      – To bardzo dobrze. Naprawdę świetnie. Przynajmniej z twojego punktu widzenia.

      – Chyba nie zamierzasz zrobić mi krzywdy?

      Popatrzył na nią jakby w zamyśleniu.

      – Zamierzam – odparł. – Prawdopodobnie zamierzam.

      – To daj mi chociaż coś, co złagodzi ból! Aspirynę, cokolwiek!

      – Oczywiście. Nie jestem sadystą.

      – Dlaczego więc to robisz?! – zawołała histerycznie. – Dlaczego? Jeśli nie jesteś sadystą, to dlaczego?!

      – Muszę dowiedzieć się pewnych rzeczy, dlatego.

      – Jakich rzeczy? Nie rozumiem.

      – Oprócz tego świata istnieją jeszcze inne. Inne byty. Mroczne miejsca zamieszkane przez ponure monstra. Muszę się dowiedzieć, czy można je tutaj wezwać. Muszę się dowiedzieć, czy któryś z rytuałów naprawdę działa.

      – Boże, ale dlaczego musisz to robić ze mną? Dlaczego ja?

      – Z żadnego szczególnego powodu, Fiono. Po prostu to ty stałaś na skraju drogi. Przeznaczenie. Kismet. Albo po prostu zwykły cholerny pech.

      – Ale przecież mnie nie znasz. Nic o mnie nie wiesz. Jak możesz mnie zabijać?

      – Gdyby nie ty, musiałby to być ktoś inny. Ktokolwiek.

      – Niech to więc będzie ktokolwiek, ale nie ja. Proszę. Nie ja! Nie chcę umierać!

      Tym razem już jej nie odpowiedział. Wyszedł z pokoju i wrócił po minucie z kubkiem wody i brązową buteleczką z tabletkami aspiryny. Wysypał tabletki na dłoń i podsunął ją pod usta Fiony, jakby karmił zwierzę, a ona wysunęła do przodu głowę i zbierała je językiem, po kilka naraz; niektóre rozgryzała, inne łykała w całości. Przez cały czas łkała, a po jej policzkach ciekły łzy.

      – Wyobraź sobie, że wybierasz się w podróż – zaczął mówić monotonnym głosem, jakby chciał ją zahipnotyzować. – Wyobraź sobie, że będziesz podróżować nie przez nieodkryte kraje, lecz przez bezkresne połacie własnego cierpienia. Zamiast puszcz przemierzać będziesz cierniste ścieżki rozrywanych nerwów, a zamiast pokrytych śniegiem górskich szczytów ujrzysz białe iglice agonii.

      Przytrzymał СКАЧАТЬ