Koniec świata nr.13. Katarzyna Ryrych

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dam im wieczorem – zwróciła się do szczura maszerującego po ustawionych w szeregu głowach.

      Z kieszeni plecaka przewieszonego przez krzesło odezwał się telefon komórkowy.

      O wpół do trzeciej na boisku – przeczytała wiadomość od Zuzy, której matka była księgową, ojciec taksówkarzem, a brat pracował na stacji benzynowej.

      Sabina spojrzała na zegarek. Dochodziła druga.

      Z kuchni dobiegało podśpiewywanie Ciotki Plotki, która najwyraźniej zajęła się przygotowaniem obiadu.

      Naleśniki z serem i cukrem pudrem wyglądały zupełnie tak, jakby ktoś posypał je wszechobecnym tego dnia w mieszkaniu gipsem.

      Sabina pochłonęła swoją porcję błyskawicznie, bo mimo wszystko jej żołądek był żołądkiem normalnej dwunastolatki.

      – Wychodzę! – zawołała w kierunku pracowni. Odpowiedział jej nieartykułowany pomruk ojca. – Nawet ta kamienica jest nienormalna – powiedziała do siebie Sabina, wlokąc rower po drewnianych schodach. Korytarz pomalowany był na błękitno, a tu i ówdzie matka namalowała pyzate aniołki.

      Drzwi na pierwszym piętrze uchyliły się.

      – A, to ty tak hałasujesz, Sabinko – Wiedźmalinowska, choć zegar wskazywał drugą, miała na sobie satynowy szlafrok w czarno-żółte paski, co upodabniało ją do ogromnej salamandry.

      W tej samej chwili Sabina przypomniała sobie, że nie poprosiła matki o usunięcie z balkonu gipsowych głów.

      Powinna się domyślić – pomyślała Sabina. Był piątek, a w piątkowe popołudnia Wiedźmalinowska urządzała zloty czarownic. Trzem starszym paniom (do złudzenia przypominającym czarownice) najwyraźniej nie podobały się prace matki i za każdym razem Wiedźmalinowska prosiła, aby usunięto je z balkonu.

      – Dlaczego nie pozbędziecie się tej czarownicy? – wybuchnęła któregoś dnia Sabina. – Przecież to NASZA kamienica.

      – Pani Malinowska jest najstarszą lokatorką – wytłumaczył ojciec – i coś takiego byłoby zbrodnią.

      Sabina wyprowadziła rower na ulicę i spojrzała w górę, na balkon. Po gipsowych głowach tam i z powrotem spacerował zadowolony Szczurek Jurek.

      Przerzutka w rowerze – jak można było się tego spodziewać – nadal nie działała. Wuj Psuj potwierdził słuszność swego przezwiska, ale na Sabinie nie robiło to już większego wrażenia.

      Jej myśli zaprzątało coś zupełnie innego.

      Sabina myślała o swojej rodzinie i ogarniał ją coraz większy bunt.

      Wszyscy, którzy ją otaczali (z wyjątkiem Szczurka Jurka), byli mniej lub bardziej nienormalni. Ojciec Sabiny, mimo lat czterdziestu, nadal nosił długie, związane w kucyk włosy i na dodatek miał w lewym uchu kolczyk, co upodabniało go do pirata. Matka zaś miała rude, sterczące, ostrzyżone na jeża włosy i z upodobaniem nosiła malowniczo poprzecierane dżinsy.

      Być może z tego powodu na szkolne wywiadówki chodziła w zastępstwie rodziców babcia, zwana Saperem. Przezwisko zyskała dzięki nieskończonej gamie min, które zwykła robić – a twarz miała naprawdę wyrazistą.

      Z niewiadomego powodu sympatyzowała z Wiedźmalinowską. Często siadywały razem w niedużym ogródku, a tematem ich rozmów był otwarty dom i cyganeria.

      – Gdybym wiedziała, że wyrośnie z niego Piotruś Pan – wzdychała Babcia Saper – dałabym mu jakieś inne, solidne imię.

      – Józef – podpowiadała Malinowska, a Sabina myślała, nie wiadomo czemu, o warsztacie stolarskim, w którym jej tata robił trumny, a mama malowała je w wesołe kwiatki.

      Któregoś dnia Sabina zapytała babcię, kim jest Piotruś Pan.

      – To twój ojciec – odpowiedziała babcia, robiąc Zbolałą Minę numer 16.

      Sabina jednak nie dała za wygraną i poszła ze swoim pytaniem do Ciotki Plotki.

      – Bohater książki – wyjaśniła ciotka. – A w przenośni mężczyzna, który nie chce dorosnąć. Tak czy siak, jesteś za mała, żeby zrozumieć psychikę mężczyzny.

      – Aha – odpowiedziała Sabina i następnego dnia udała się do szkolnej biblioteki.

      Cały wieczór spędziła nad pasjonującą lekturą i na drugi dzień doszła do wniosku, że chyba naprawdę jest za mała, bowiem nie odkryła żadnych związków pomiędzy swoim tatą a chłopcem w zielonym ubraniu.

      Co do cyganerii – miała absolutną pewność, że nikt taki w ich kamieniczce nie zamieszkiwał. Co prawda Ciotce Plotce zdarzało się nosić długie kolorowe spódnice, ale nie zajmowała się wróżeniem z kart i ani razu nie przyniosła do domu skradzionej kury.

      Niepokoił ją nieco groźnie brzmiący „dom otwarty”, jednak po chwili zastanowienia przekonała się, że dostępu do kamieniczki broni solidna stara bramka i drewniane rzeźbione drzwi.

      Sabina zatrzymała różowy rower na końcu ulicy i spojrzała za siebie.

      Wąska kamieniczka z malowniczą wieżyczką sterczącą nieco tuż nad mieszkaniem Ciotki Plotki wyglądała naprawdę uroczo na tle błękitnego, pociętego białymi piórami chmur nieba i na pierwszy rzut oka trudno było się w niej domyślić rodzinnego domu wariatów.

      Sabina westchnęła i skręciła w stronę tej części miasta, gdzie mieszkała Zuza i inni normalni ludzie.

      Absolutnie normalna Zuza siedziała na huśtawce i żuła cynamonową gumę.

      Sabina oparła rower o ławkę i przysiadła obok koleżanki.

      – Żebyś wiedziała… – westchnęła i zamilkła.

      czyli o tym, jak nazwa ulicy i nazwisko potrafią zniszczyć życie

      Sabina pożegnała się z Zuzą równo o szóstej, obiecawszy, że następnego dnia razem pójdą na basen. Z żalem opuściła pokój koleżanki, gdzie stała solidna meblościanka i wygodna wersalka, a na półce nad biurkiem wisiał obrazek przedstawiający uśmiechnięte kocięta w koszyku.

      W pokoju należącym do Sabiny wszystkie meble były stare i posiadały – jak wyraziła się Ciotka Plotka – duszę, choć według Sabiny miały tylko korniki, o czym świadczyły maleńkie dziurki w deskach, w które mama regularnie wstrzykiwała terpentynę. Była tam stara szafa ze skrzypiącymi niemiłosiernie drzwiami, stare biurko z całą masą szuflad i szufladek, łóżko z mosiężnymi gałkami i bardzo stary fotel obity ciemnoczerwonym pluszem. Na ścianie nad łóżkiem Sabiny wisiał obraz przedstawiający katastrofę morską i był to bodaj jedyny obraz, jaki w swoim życiu namalował Wuj Psuj. Wuj Psuj nie wyrażał się o nim specjalnie dobrze, ale tata Sabiny uważał go za naprawdę genialny. Gdy Wuja Psuja nie było w pobliżu, tata nazywał go „malarzem jednego obrazu”.

      Obraz СКАЧАТЬ