Millennium. David Lagercrantz

Чтение книги онлайн.

      Przez cały czas Leo Mannheimer tonował pochwały i pochlebstwa wypowiadane pod jego adresem i rzeczywiście można było to uznać za kokietowanie, fałszywą skromność. Jednak Mikael raczej odnosił wrażenie, że ciąży na nim jakieś poczucie winy albo cierpienie, jakby uważał, że nie udało mu się sprostać oczekiwaniom z dzieciństwa. A przecież nie miał się czego wstydzić. W 1999 roku obronił rozprawę na temat tak zwanej bańki internetowej i tak samo jak ojciec został udziałowcem firmy Alfreda Ögrena. Z drugiej strony nigdy się nie wyróżniał, ani wielkim, ani wątpliwym czynem – przynajmniej o ile Mikael mógł stwierdzić – a jego talent wydawał się w głównej mierze odziedziczony.

      Najbardziej godny uwagi – jeżeli chodziło o odkrycie jakiejś tajemnicy – był półroczny urlop na „podróże”, który trwał od stycznia ubiegłego roku. Potem Mannheimer wrócił do pracy, zaczął wykładać, czasami nawet występował w telewizji – nie jako tradycyjny analityk finansowy, raczej jako filozof, sceptyk starego typu, który nie chciał się wypowiadać o czymś tak niepewnym jak przyszłość. W ostatnim wydaniu internetowego magazynu dziennika „Dagens Industri”, dotyczącym rosnących kursów na giełdzie w maju, powiedział: „Giełda jest trochę jak człowiek, który właśnie wyszedł z depresji. Wszystko, co jeszcze niedawno było bolesne, nagle się wydaje odległe. Mogę tylko życzyć rynkowi powodzenia”.

      To bez wątpienia był delikatny sarkazm, jakby uważał, że giełdzie przyda się teraz dużo szczęścia. Mikael z jakiegoś powodu obejrzał fragment dwa razy. Czy mimo wszystko nie było w nim czegoś ciekawego? Miał wrażenie, że tak. Nie chodziło tylko o poetycki czy antropomorficzny język. Chodziło o oczy. Widać w nich było jednocześnie smutne i ironiczne błyski, jakby Leo tak naprawdę myślał nad czymś zupełnie innym. Może to była część jego inteligencji – umiejętność myślenia wieloma torami jednocześnie – choć trochę też przypominał aktora, który chce wyjść z roli i rozsadzić jej ramy.

      To niekoniecznie czyniło z Leo Mannheimera dobry temat. Może po prostu żyjącego człowieka. Tym niemniej Mikael postanowił olać wszystkie plany spędzania wolnego czasu i cieszenia się latem, chociażby po to, aby pokazać Lisbeth, że tak łatwo się nie poddaje. Wstał od komputera, potem znowu usiadł, jak niespokojny duch, przez chwilę surfował po sieci, uporządkował półkę z książkami i pozbierał naczynia w kuchni. Ale temat Leo Mannheimera nie chciał go opuścić. Około pierwszej, kiedy poszedł do łazienki, żeby się ogolić i nie do końca z zadowoleniem stanąć na wadze, co było jednym z jego nowych zwyczajów, wykrzyknął:

      – Cholera jasna, Malin!

      Jak mógł to przeoczyć? Nagle zrozumiał, dlaczego firma brokerska Alfreda Ögrena wydawała mu się znajoma. To przecież dawne miejsce pracy Malin. Malin była kiedyś jego miłością, a obecnie pracowała jako rzeczniczka prasowa Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Była żarliwą feministką i w ogóle żarliwym człowiekiem. Kochali się i kłócili z taką samą intensywnością. Wtedy właśnie skończyła pracować jako dyrektor do spraw komunikacji w firmie Alfreda Ögrena.

      Malin miała długie nogi, piękne czarne oczy i wyjątkową zdolność pozyskiwania sobie ludzi. Mikael wybrał jej numer. Dopiero po czasie zdał sobie sprawę, że pewnie też dlatego, że lato za oknem tak bardzo kusiło, a on tęsknił za Malin bardziej, niż byłby skłonny przyznać.