Kryminał. Zygmunt Zeydler-Zborowski

Чтение книги онлайн.

      – Jeździłem kiedyś w klubie, w Legii, jeszcze jak do szkoły chodziłem. Podobno mam dobry dosiad.

      – Samochód prowadzisz?

      – Oczywiście, w wojsku zrobiłem prawo jazdy.

      – No, to widzę, że się nadajesz.

      – Że się do czego nadaję?

      Grabiecki rozejrzał się podejrzliwie dokoła i powiedział, zniżając głos prawie do szeptu:

      – Posłuchaj, Pietrek. Mój serdeczny przyjaciel od wielu lat mieszka w Ameryce, w Stanach Zjednoczonych. Mniejsza z tym, jak się nazywa. Otóż ten mój przyjaciel ma pasierbicę. Dziewczyna będzie teraz miała chyba z dziewiętnaście lat. Przywiózł ją do mnie i prosił, żeby mogła u mnie jakiś czas pobyć. Bo widzisz… jest taka sprawa, że się o nią boi i nie chce, żeby mieszkała z nim w Chicago.

      – Gangster? – spytał rzeczowo Piotr.

      – Dajże spokój. Jaki tam gangster? Porządny człowiek. Złote serce. Choć do rany przyłóż. Prowadzi przedsiębiorstwo transportowe. Ale komuś się tam naraził i boi się o dziewczynę. Zdaje się, że grozili, że ją zabiją. Rozumiesz?

      Piotr pokiwał głową.

      – Rozumiem. Ale co ja mam z tym wspólnego?

      Pan Szymon znowu się rozejrzał, zupełnie tak, jakby był otoczony gromadą szpiegów.

      – Mój przyjaciel koniecznie chce, żeby ktoś pilnował jego córki, ktoś taki, kto w razie czego potrafi ją obronić. Pomyślałem sobie o tobie.

      – Czyli innymi słowy wujaszek chciałby, żebym wystąpił w roli goryla – uśmiechnął się Piotr.

      – Zdaje się, że to się teraz tak nazywa – przytaknął pan Szymon. – Jesteś silny, wysportowany, bystry. Chyba byś się nadał. Tłumaczyłem co prawda mojemu przyjacielowi, że to niepotrzebne, że u mnie ta mała będzie zupełnie bezpieczna, ale się uparł. Koniecznie chce, żeby miała ochronę. Co ty na to, Pietrek?

      – Bo ja wiem? Zaskoczył mnie wuj.

      – Namyśl się. Dostaniesz u mnie wikt, opierunek, czterysta dolarów miesięcznie.

      – Czterysta dolarów? W bonach czy w walucie?

      – Jak będziesz chciał.

      Piotr poskrobał się po głowie.

      – Śmierdząca sprawa.

      – Jaka znowu śmierdząca sprawa? – oburzył się Grabiecki. – Co ty wygadujesz? Przecież nikt tu za nią z Ameryki nie przyjedzie. To tylko dla spokoju mojego przyjaciela. Nerwy. Rozumiesz? Nerwy.

      – A chociaż ładna ta dziewczyna? – spytał Piotr. – Bo jak jaka pokraka to i za tysiąc dolarów miesięcznie nie będę jej pilnował.

      Pan Szymon bystro spojrzał na siostrzeńca.

      – Pokraka to ona nie jest. Ale żadnych takich… panie dzieju. Rozumiesz, Pietrek? Żadnych figli. Musisz dać słowo.

      – Co wuj sobie wyobraża, że ja na pierwszą lepszą polecę. Mogę dać i dziesięć słów.

      – Taka pierwsza lepsza to ona znowu nie jest – mruknął pan Szymon bardziej do siebie aniżeli do siostrzeńca. – No więc jak będzie? Zgadzasz się?

      – A jak mi wuj radzi?

      – Ja ci radzę, żebyś wziął tę robotę. Nie napracujesz się. Zarobisz sobie parę groszy. Też nie do pogardzenia. Może cię potem do Ameryki zaproszą.

      – No dobra – zdecydował się Piotr. – Spróbuję.

      Kiedy wyszli z kawiarni i z powrotem wsiedli do syrenki, Piotr wybuchnął nagle niepohamowanym śmiechem.

      – Co się stało? Dlaczego ryczysz? – zaniepokoił się pan Szymon.

      – Bycza historia – nie przestawał śmiać się chłopak. – Słowo honoru… bycza historia. Bo niech wuj sobie wyobrazi. Goryl z Wołomina. Ha… ha… ha…!