Opstandeling, Pion, Koning . Морган Райс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dacht dat je een leeghoofd was, maar toen hoorde ik over het spinnenweb dat je in Delos hebt geweven. Weet je wat ik toen voelde?”

      “Woede om het feit dat je vernederd was?” suggereerde Stephania.

      “Voorzichtig,” zei Lucious. “Je wil me niet kwaad maken. Nee, ik voelde bewondering. Voorheen dacht ik dat je misschien goed genoeg was om een nacht of twee mee te slapen. Nu denk ik dat je misschien iemand bent die echt begrijpt hoe de wereld in elkaar steekt.”

      Oh, Stephania begreep het, beter dan iemand als Lucious ooit kon weten. Hij had zijn status om hem te beschermen tegen alles waar het leven hem ook mee zou confronteren. Stephania had alleen haar intelligentie.

      “En je besloot dat we het perfecte koppel zouden zijn,” zei Stephania. “Vertel dan eens, wat was je van plan om te doen aan mijn huwelijk met Thanos?”

      “Daar valt wat aan te doen,” zei Lucious, alsof het zo simpel was als even met zijn vingers knippen. “Na wat hij heeft gedaan dacht ik dat je wel blij zou zijn om van die verbintenis bevrijd te zijn.”

      Het zou beter zijn om het de priesters te laten doen, omdat Stephania anders het risico liep bezoedeld te worden door Thanos’ misdaden. Ze zou altijd de vrouw zijn die getrouwd was met een verrader, zelfs al had Lucious gezorgd dat niemand haar ooit aan de misdaden kon verbinden.

      “Of, als je dat niet wil,” zei Lucious, “weet ik zeker dat het niet heel lastig zal zijn om zijn ondergang te verzekeren. Tenslotte ben je daar al eerder bijna in geslaagd. Ongeacht waar hij heen is gegaan, er kan een huurling geregeld worden. Je zou kunnen rouwen voor een… gepaste periode. Ik weet zeker dat zwart je goed zou staan. Je ziet er zo mooi uit in al het andere.”

      Er was iets in Lucious’ blik dat Stephania een ongemakkelijk gevoel gaf, alsof hij probeerde te raden hoe ze eruitzag zonder kleding aan. Ze keek hem recht in zijn ogen en probeerde haar toon zakelijk te houden.

      “En dan?” wilde ze weten.

      “En dan trouw je met een prins die beter geschikt is voor je,” zei Lucious. “Denk aan alles dat we samen zouden kunnen doen, met de dingen die jij weet, en de dingen die ik kan doen. We zouden samen over het Rijk kunnen heersen, en het verzet zou ons nooit kunnen raken. Je moet toegeven, we zouden een mooi stel zijn.”

      Stephania lachte. Ze kon het niet helpen. “Nee, Lucious. Dat zouden we niet, want ik voel niets voor je behalve minachting. Je bent tuig. Bovendien ben jij de reden dat ik alles heb verloren. Waarom zou ik overwegen om met jou te trouwen?”

      Ze zag Lucious’ gezicht hard worden.

      “Ik zou je kunnen dwingen,” merkte Lucious op. “Ik zou je kunnen laten doen wat ik wil. Denk je dat ik niet alsnog zou kunnen vertellen dat je Thanos hebt geholpen te ontsnappen? Misschien heb ik dat dienstmeisje van je wel gehouden, als verzekering.”

      “Proberen om me tot trouwen te dwingen?” zei Stephania. Wat voor man deed dat nu?

      Lucious spreidde zijn handen. “Je bent niet zo heel anders dan ik, Stephania. Je speelt het spelletje. Je wil niet door een dwaas verleid worden met bloemen en juwelen. Trouwens, je zou wel leren om van me te houden. Of je het nu zou willen of niet.”

      Hij reikte weer naar haar, en Stephania legde haar hand tegen zijn borst. “Raak me aan en je komt deze kamer niet levend uit.”

      “Wil je soms dat ik ze vertel dat je Thanos hebt helpen ontsnappen?” vroeg hij.

      “Je vergeet je eigen rol in de situatie,” zei Stephania. “Tenslotte wist je ervan. Hoe zou de koning reageren als ik hem dat vertel?”

      Ze verwachtte woede van Lucious, misschien zelfs geweld. Maar in plaats daarvan zag ze hem glimlachen.

      “Ik wist wel dat je perfect voor me was,” zei hij. “Zelfs in jouw situatie weet je nog een manier te vinden om terug te vechten, en mooi ook. Als we samen zijn is er niets dat we niet kunnen doen. Maar het zal tijd kosten voor je dat beseft, dat weet ik. Je hebt veel meegemaakt.”

      Hij klonk precies zoals een bezorgde minnaar zou moeten klinken, en dat zorgde alleen maar dat Stephania hem nog meer wantrouwde.

      “Neem de tijd om na te denken over alles dat ik heb gezegd,” zei Lucious. “Denk over wat een huwelijk met mij jou zou kunnen bieden. Zeker vergeleken met het getrouwd zijn met een verrader. Je houdt misschien nog niet van me, maar mensen als wij nemen geen beslissingen die op dergelijke flauwekul zijn gebaseerd. We nemen beslissingen omdat we superieur zijn, en we herkennen onze gelijken als we hen zien.”

      Stephania leek in niets op Lucious, maar ze hield wijselijk haar mond. Ze wilde hem alleen weg hebben.

      “In de tussentijd,” zei Lucious toen ze geen antwoord gaf, “heb ik iets voor je. Dat dienstmeisje van je zei dat je het misschien nodig zou hebben. Ze heeft me van alles over je verteld toen ze om haar leven smeekte.”

      Hij haalde een flesje uit de buidel aan zijn riem en zette het op het kleine tafeltje bij het raam.

      “Ze vertelde me over de reden dat je van het bloedmaan festival wegging,” zei Lucious. “Over je zwangerschap. Ik kan natuurlijk nooit iets vertellen over Thanos’ kind. Drink dit, en er zullen geen problemen zijn. Op wat voor manier dan ook.”

      Stephania wilde het flesje naar hem toe smijten. Ze pakte het op en draaide zich om, maar hij was al vertrokken.

      Ze wilde het weggooien, maar hield zichzelf tegen. Ze ging weer bij het raam zitten en staarde ernaar.

      Het was helder, en het zonlicht scheen erdoor heen op een manier die het veel onschuldiger deed lijken dan het was. Als ze dit dronk, zou ze vrij zijn om met Lucious te trouwen, wat een afschuwelijke gedachte was. Toch zou het haar in één van de meest machtige posities van het Rijk brengen. Als ze dit dronk, zou het laatste restje van Thanos verdwenen zijn.

      Stephania zat daar, niet wetend wat ze moest doen. Langzaam begonnen de tranen over haar wangen te lopen.

      Misschien zou ze het toch opdrinken.

      HOOFDSTUK DRIE

      Ceres vocht zich wanhopig een weg naar haar bewustzijn. Ze duwde de sluiers van duisternis die haar omsingelden weg, als een vrouw die verdronk in het water. Zelfs nu nog kon ze het geschreeuw van de stervenden horen. De hinderlaag. De strijd. Ze moest zichzelf dwingen om te ontwaken, of alles was verloren…

      Haar ogen vlogen open en ze schoot overeind, klaar om verder te vechten. Dat probeerde ze in elk geval. Er zat iets om haar polsen en enkels dat haar tegenhield. Eindelijk verliet de slaap haar, en zag Ceres waar ze was.

      Ze werd omgeven door stenen muren, die een ruimte vormden die nauwelijks groot genoeg voor haar was om te gaan liggen. Er was geen bed, alleen een harde stenen vloer. Licht scheen naar binnen door een klein raampje met tralies. Ceres voelde het restrictieve gewicht van staal rond haar polsen en enkels, en ze zag de zware beugel waar kettingen haar met de muur verbonden. De dikke deur, voorzien van ijzeren banden, verklaarde haar een gevangene. De ketting verdween door een sleuf in de deur en suggereerde dat ze vanaf buiten terug naar achteren getrokken kon worden, recht tot aan de beugel, om haar tegen de muur te pinnen.

      Ceres werd overspoeld door woede. Ze trok aan de beugel en probeerde hem uit de muur te trekken met haar kracht. Er gebeurde niets.

      Het СКАЧАТЬ