Fjällbacka. Camilla Lackberg

Чтение книги онлайн.

      Dni ciągnęły się tak strasznie, jakby piątek, a wraz z nim randka, nigdy nie miał nadejść. A w ogóle co to za słowo: randka. W tym wieku? Tak czy inaczej, spotkają się na kolacji. Dzwoniąc do Rose-Marie, nie miał żadnego konkretnego planu i sam się zdziwił, gdy zaprosił ją na kolację w Gestgifveriet. A jego portfel – ten się dopiero zdziwi, gdy przyjdzie do płacenia! Sam nie rozumiał, co się z nim dzieje. Przede wszystkim w ogóle nie powinno mu przyjść do głowy umawiać się w tak drogiej restauracji. Tymczasem gotów był jeszcze płacić za nią – nie, to do niego zupełnie niepodobne. Dziwne, ale wcale go to nie martwiło. Wprost nie mógł się doczekać chwili, gdy razem z Rose-Marie siądzie do dobrej kolacji, spojrzy jej w oczy w blasku świec i będą im podawać smakowite dania.

      Z zadziwieniem potrząsnął głową. „Pożyczka” zsunęła mu się na ucho. Sam siebie nie rozumiał. Może jest chory? Nasunął „pożyczkę” z powrotem na łysinę i przytknął dłoń do czoła. Było chłodne, nic nie wskazywało na gorączkę. A jednak to niepokojące. Czuł się dziwnie. Może to niedobór cukru?

      Już sięgał do dolnej szuflady po kulkę kokosową, gdy usłyszał pukanie.

      – Co jest? – powiedział z rozdrażnieniem.

      Wszedł Patrik.

      – Mogę? Nie przeszkadzam?

      – Nie. – Mellberg westchnął w duchu i rzucił tęskne spojrzenie na dolną szufladę. – Wchodź.

      Zaczekał, aż Patrik usiądzie. Żywił mieszane uczucia wobec tego młokosa. Za takiego go uważał. Nie chciał zauważyć, że Patrik zbliża się do czterdziestki. Trzeba mu zapisać na plus, że prowadząc śledztwa w sprawie morderstw, postępował bardzo zręcznie i miał doskonałe wyniki. Dzięki temu nazwisko Mellberga trafiło do gazet. Poświęciły mu niejedną szpaltę. Z drugiej zaś strony nie opuszczało go wrażenie, że Patrik go lekceważy. Nigdy nie okazał tego wprost, odnosił się do niego z szacunkiem, jak podwładny do szefa, ale wrażenie pozostawało. Cóż, dopóki Hedström wykonuje swoją pracę, a on sam wypada w mediach tak dobrze, jak na to zasługuje, można mu to puścić płazem. Ale trzeba go mieć na oku.

      – Dostaliśmy raport w sprawie poniedziałkowego wypadku.

      – No i? – Mellberg był wyraźnie znudzony. Wypadki to codzienność.

      – Nasuwają mi się pewne wątpliwości.

      – Wątpliwości? – zainteresował się Mellberg.

      – Tak. – Patrik zajrzał do papierów, jak przedtem u Martina. – Część urazów, których doznała ofiara, nie powstała w wyniku wypadku. Poza tym już przed wypadkiem była martwa. Zatrucie alkoholem. Miała we krwi 6,1 promila.

      – 6,1, żartujesz?

      – Niestety nie.

      – A te urazy? – Mellberg wychylił się do przodu.

      Patrik się zawahał.

      – Wokół ust i w jamie ustnej.

      – Wokół ust? – powtórzył z powątpiewaniem Mellberg.

      – Tak – pojednawczo odpowiedział Patrik. – Wiem, że to niewiele, ale jeśli dodamy, że jak wszyscy zgodnie twierdzą, nigdy nie piła alkoholu, a mimo to miała wręcz nienormalnie wysokie stężenie alkoholu we krwi, to coś tu śmierdzi.

      – Śmierdzi? I na tej podstawie chcesz wszczynać śledztwo? – Mellberg przyglądał się Patrikowi spod uniesionych brwi. Nie podobało mu się to. Wydawało się jakieś bezsensowne. Z drugiej strony pomysły Patrika zazwyczaj okazywały się dobre, może lepiej mu nie przeszkadzać. Zastanawiał się chwilę. Patrik obserwował go w napięciu. – Okej – powiedział w końcu. – Możesz na to poświęcić kilka godzin. Jeśli stwierdzicie – z Molinem, jak się domyślam – że coś było nie w porządku, pociągniecie sprawę dalej. Ale jeśli nic nie znajdziecie, nie zgadzam się, żebyście marnowali czas. Okej?

      – Okej – odpowiedział Patrik z wyraźną ulgą.

      – W takim razie do roboty. – Mellberg machnął prawą ręką. Lewą już sięgał do dolnej szuflady.