Millennium. Stieg Larsson

Чтение книги онлайн.

      – Raczej niezbyt zadowolony z wyroku?

      – Wiesz, że nie jest z tych pozytywnie myślących.

      Mikael pokręcił głową. Janne Dahlman od dziewięciu miesięcy był sekretarzem redakcji. Przyszedł akurat wtedy, gdy wybuchła afera z Wennerströmem, i wstrzelił się w poważny kryzys w „Millennium”. Mikael próbował przypomnieć sobie redakcyjną dyskusję, która poprzedziła zatrudnienie Dahlmana. Chłopak był niewątpliwie kompetentny, pracował jako zastępca i w TT, i w popołudniówkach, i w radiowym Echu. Ale nie należał do żeglujących pod wiatr. Mikael niejednokrotnie żałował, że go zatrudnił. Ten człowiek miał irytującą umiejętność widzenia wszystkiego w najczarniejszych kolorach.

      – Jakieś wieści od Christera? – zapytał, nie odrywając wzroku od ulicy.

      Christer Malm był dyrektorem artystycznym i odpowiadał za layout, a także – razem z Eriką i Mikaelem – współudziałowcem w „Millennium”, obecnie na zagranicznych wakacjach ze swoim chłopakiem.

      – Dzwonił. Pozdrawia.

      – Teraz będzie musiał przejąć obowiązki odpowiedzialnego wydawcy.

      – Daj spokój, Micke, na tym stanowisku musisz liczyć się z tym, że czasami dostaniesz po gębie. To wchodzi w zakres twoich obowiązków służbowych.

      – Masz rację. Ale tym razem to ja napisałem tekst, który został opublikowany w gazecie, w której jestem wydawcą. A to zmienia postać rzeczy. Tutaj chodzi wyłącznie o moje kiepskie rozeznanie.

      Erika poczuła, jak nieustannie tłumiony niepokój rozkwita w całej pełni. W ciągu ostatnich kilku tygodni twarz Mikaela spowijała ciemna chmura, ale sam Mikael nigdy nie sprawiał wrażenia tak przygnębionego jak w dniu ostatecznej porażki. Obeszła biurko, usiadła mu okrakiem na kolanach i objęła za szyję.

      – Mikael, posłuchaj. I ty, i ja wiemy doskonale, jak do tego doszło. Odpowiedzialność spoczywa w równej mierze na tobie, co na mnie. Musimy stawić czoło burzy.

      – Nie widzę żadnego sztormu, któremu trzeba stawić czoło. Wyrok oznacza dla mnie medialny strzał w tył głowy. Nie mogę pozostać w „Millennium”. Chodzi o wiarygodność pisma. O ograniczenie szkód. Wiesz to równie dobrze jak ja.

      – Jeżeli myślisz, że pozwolę ci wziąć na siebie całą odpowiedzialność, to, kurza dupa, niewiele jeszcze o mnie wiesz.

      – Wiem dokładnie, jak funkcjonujesz, Ricky. Jesteś śmiesznie lojalna wobec współpracowników. Gdyby wybór należał do ciebie, podjęłabyś walkę z adwokatami Wennerströma i biłabyś się z nimi do utraty własnej wiarygodności. Musimy być sprytniejsi.

      – No więc uważasz, że sprytny plan polega na tym, że odchodzisz z „Millennium”, przekonując w dodatku innych, że to ja cię wylałam?

      – Rozmawialiśmy o tym ze sto razy. To, czy „Millennium” przetrwa, czy padnie, zależy teraz od ciebie. Christer jest świetny, ale to układny gość, który zna się przede wszystkim na grafice i nie ma bladego pojęcia o walce z miliarderami. To nie jego działka. Na jakiś czas muszę zniknąć z „Millennium” jako wydawca, reporter i członek zarządu, a ty przejmiesz mój udział. Wennerström wie, że ja wiem, co zrobił, i jestem przekonany, że dopóki będę choćby tylko w pobliżu redakcji, dopóty będzie próbował zniszczyć nasze czasopismo. Nie stać nas na to.

      – Ale dlaczego nie ogłosić publicznie tego, co się wydarzyło naprawdę? A później niech się dzieje wola nieba!

      – Dlatego, że nie potrafimy nic udowodnić, i dlatego, że akurat teraz nie jestem szczególnie wiarygodny. Wennerström wygrał tę rundę. Koniec i kropka. Odpuść sobie.

      – Okej. Wylano cię. Co będziesz teraz robił?

      – Po prostu potrzebuję chwili wytchnienia. Czuję się wypalony, znalazłem się w ślepym zaułku, czy jak to się teraz ładnie nazywa. Poświęcę czas sobie samemu. A później się zobaczy.

      Erika przyciągnęła głowę Mikaela do swoich piersi. Objęła go mocno. Siedzieli tak w milczeniu przez kilka minut.

      – Chcesz spędzić ze mną wieczór? – zapytała.

      Odpowiedział skinieniem głowy.

      – Świetnie. Już zadzwoniłam do Gregera i powiedziałam, że przenocuję u ciebie.