Lizbona. Miasto, które przytula. Weronika Wawrzkowicz-Nasternak

Чтение книги онлайн.

      Ostre krawędzie

      Lizbonę. Miasto, które przytula otwierają słowa Antonia Muñoza Moliny: „Byłem tylko spojrzeniem, tylko uszami, byłem obiektywną kamerą, byłem żywością nóg i rozkoszą oddychania wilgotnym i chłodnym powietrzem, portowymi i morskimi zapachami, skrzeczeniem mew i syren statków; byłem ręką ściskającą uchwyt torby podróżnej; byłem prostym, bezosobowym szczęściem biorącym się z siedzenia w kawiarni za szybą, patrzenia na ludzi na ulicy, słuchania bliskich głosów (…)”. Kilka akapitów dalej w książce Jak przemijający cień hiszpański pisarz dodaje: „Od samego początku rozumiałem, że to jest miasto, którego potrzebowałem. Dotarłem do niego prowadzony impulsem mojej powieści i musiałem wykorzystać czas i jak najszerzej otworzyć oczy i uszy, i wyobraźnię, żeby odkryć wszystko to, o czym do tamtego czasu nie wiedziałem”3.

      Czytając te słowa, miałam wrażenie, że ktoś wszedł do mojej głowy i wyraził emocje, które poczułam podczas pierwszej wizyty na południu Europy. Lubię takie momenty, kiedy nieoczekiwanie w literaturze odnajduję coś, co można nazwać wspólnotą odczuwania.

      Po książkę Moliny sięgnęłam automatycznie, gdy tylko zobaczyłam fragment swojego ukochanego miasta na okładce. Mój wzrok przykuł widoczny na fotografii Arco da Rua Augusta, czyli Łuk ulicy Augusta, jeden z najbardziej rozpoznawalnych punktów Lizbony. Ci, którzy znają to miasto, wiedzą, że wystarczy kilkuminutowy spacer, aby z tego miejsca dotrzeć nad rzekę. Podążanie uliczkami stolicy za bohaterami książki to tylko część przyjemności z lektury. Już jej podtytuł, „Podróż jako poszukiwanie siebie / Podróż jako ucieczka”, sugeruje, że chodzi o coś więcej. Konstrukcja powieści zaskakuje, wchodzimy jednocześnie w głowę pisarza i bohatera, o którym opowiada.

      Wybierając się do Lizbony, zamiast typowego przewodnika warto zapakować do walizki opowieść hiszpańskiego pisarza. Dzięki temu miasto nie będzie przestrzenią do zwiedzania, a stanie się miejscem doświadczania. Głowa zamiast ustalania kolejnego punktu na liście must see zajmie się refleksjami na uniwersalne tematy. Wiele z tych rozmyślań będzie się kręcić wokół odpowiedzi na pytanie: kiedy samotna podróż jest powrotem do siebie, a kiedy ucieczką od spraw, których człowiek się boi?

      Książka opowiada o kilku dniach z życia zabójcy Martina Luthera Kinga. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się, kim był. Po tej lekturze nie mogę przestać o nim myśleć. James Earl Ray po celnie oddanym strzale w Memphis ucieka. Czytelnik spotyka go w Lizbonie, gdzie ukrywa się przed policją w 1968 roku. Spędza tu dziesięć dni poszukiwany przez setki agentów FBI. Za pomoc w jego schwytaniu wyznaczono nagrodę w wysokości stu tysięcy dolarów.

      Mężczyzna codziennie rano kupuje angielską prasę w lizbońskich kioskach. Wraca do hotelowego pokoju, niosąc pod pachą „Times”, „Herald Tribune” i „Life”. Niecierpliwie kartkuje gazety, by znaleźć swoje zdjęcie. Sprawdza, czy jest ono podobne do aktualnego wizerunku. W Ameryce zdecydował się na operację plastyczną nosa, która ma utrudnić jego rozpoznanie. Przegląd prasy przynosi sprzeczne informacje. Dowiaduje się, że na policję zgłaszają się ludzie z różnych stron świata, którzy w tym СКАЧАТЬ