Mister. E L James

Чтение книги онлайн.

      BUDZĘ SIĘ NAGLE. We śnie szukałem czegoś ulotnego, wizji, która pojawia się i znika, eterycznej zjawy w błękicie. I kiedy już ją prawie widzę, wpadam w czarną, głęboką otchłań. Przeszywa mnie dreszcz.

      O co w tym, do cholery, chodziło?

      W bladym zimowym świetle odbicie Tamizy tańczy na suficie. Co mnie obudziło?

      Leticia.

      Rany, prawdziwa z niej kocica. Nie ma jej obok mnie na łóżku, spod prysznica też nie dochodzi żaden dźwięk. Może już wyszła. Uważnie wsłuchuję się w odgłosy mieszkania.

      Panuje cisza. Uśmiecham się. Przynajmniej obeszło się bez krępujących pogaduszek. Dzień jawi się w miłych barwach, dopóki nie przypominam sobie, że jestem umówiony na lunch z matką i siostrą. Z jękiem naciągam kołdrę na głowę. Będą chciały rozmawiać o testamencie.

      Jasna cholera.

      Matrona, jak mawiał o niej Kit, jest przerażającą kobietą. Czemu, do diabła, nie wróciła do Nowego Jorku? Naprawdę nie mam pojęcia. Jej życie toczy się tam, nie tu.

      W głębi mieszkania rozlega się jakiś stukot. Podnoszę się.

      Szlag. Leticia wciąż tu jest.

      A to oznacza konieczność rozmowy. Niechętnie zwlekam się z łóżka, naciągam na siebie leżące najbliżej dżinsy i wychodzę, żeby się przekonać, czy w jasnym świetle dnia jest równie szalona jak po ciemku.

      Na bosaka idę przez hol, ale ani w kuchni, ani w salonie nikogo nie ma.

      Co jest, w mordę?

      W drzwiach kuchni odwracam się i zamieram. Spodziewam się ujrzeć Leticię, tymczasem zamiast niej widzę drobną młodą kobietę, która stoi w holu i wpatruje się we mnie. Oczy ma wielkie i ciemne, przez co przypomina przestraszoną sarenkę; nosi paskudny niebieski fartuch i błękitną chustkę skrywającą włosy.

      Nie odzywa się.

      – Cześć. Kim, do cholery, jesteś? – pytam.

      ROZDZIAŁ CZWARTY

      ZOT! JEST TUTAJ i jest zły.

      Alessia zamiera w bezruchu, gdy z jej spojrzeniem spotykają się jego płonące zielone oczy. Wysoki, szczupły, półnagi – góruje nad nią. Na głowie ma nieokiełznaną kasztanową czuprynę ze złotymi refleksami, które połyskują w świetle żyrandola w korytarzu. Jest tak barczysty, jak go zapamiętała, ale tatuaż na ramieniu wydaje się znacznie bardziej skomplikowany niż ten w jej pamięci; udaje jej się rozpoznać tylko skrzydło. Delikatny zarost na klatce piersiowej tworzy trójkąt, który zwęża się ku dołowi i ginie na jędrnym brzuchu. Potem pojawia się znowu pod pępkiem i wędruje w dół, niknąc w dżinsach. Napięta czarna tkanina jest rozpruta na kolanie. Ale to zaciśnięte, pełne wargi i oczy koloru wiosny wyglądające z przystojnej, nieogolonej twarzy każą jej odwrócić wzrok. W ustach jej zasycha, nie wie, czy to z nerwów, czy… czy… na jego widok.

      Jest taki pociągający!

      Zbyt pociągający.

      I do tego półnagi! Ale dlaczego jest taki zły? Czyżby go obudziła?

      O nie! Każe jej odejść z mieszkania z fortepianem.

      Spanikowana wbija wzrok w podłogę, myśląc, co powiedzieć, i ściska trzonek od miotły, jakby nie mogła ustać o własnych siłach.