Nowe oblicze Greya. E L James

Чтение книги онлайн.

      Christian przytwierdza kluczyk do mego nadgarstka.

      – Chcesz, żebym ja kierowała?

      – Tak. – Uśmiecha się szeroko. – Nie za ciasno?

      – Nie. Dlatego właśnie założyłeś kapok? – Unoszę brew.

      – Tak. Chichoczę.

      – Ależ pan ufa moim umiejętnościom, panie Grey.

      – Jak zawsze, pani Grey.

      – Cóż, tylko nie praw mi kazań.

      Christian unosi ręce w obronnym geście, ale się uśmiecha.

      – Jakżebym śmiał.

      – Owszem, śmiałbyś, a w tym akurat przypadku nie będziemy się mogli zatrzymać i kłócić na chodniku.

      – Celna uwaga, pani Grey. Będziemy tu stać przez cały dzień i debatować na temat pani umiejętności czy też w końcu się zabawimy?

      – Celna uwaga, panie Grey.

      Zaciskam dłonie na kierownicy skutera i siadam, a Christian za mną. Odpycha nas od jachtu. Taylor i dwóch członków załogi przyglądają się temu z rozbawieniem. Christian obejmuje mnie w talii i dociska uda do moich ud. Tak, to właśnie mi się podoba w takim środku transportu. Przekręcam kluczyk i uruchamiam silnik.

      – Gotowy? – wołam do Christiana, przekrzykując hałas.

      – Jak najbardziej – odpowiada z ustami blisko mego ucha.

      Delikatnie dodaję gazu i skuter odpływa od Fair Lady, zdecydowanie zbyt wolno jak na mój gust. Christian obejmuje mnie jeszcze mocniej. Dodaję więcej gazu, ruszamy do przodu, a ja cieszę się jak dziecko, gdy silnik nie gaśnie.

      – Hola! – woła Christian zza moich pleców, ale w jego głosie ewidentnie słychać radosne podniecenie.

      Mkniemy ku otwartemu morzu. Fair Lady zakotwiczyła na wysokości Saint-Laurent-du-Var, zaś w oddali widać lotnisko nicejskie. Wygląda tak, jakby wbijało się w wody Morza Śródziemnego. Od wczorajszego wieczoru, kiedy tu przypłynęliśmy, raz na jakiś czas słychać lądujący samolot. Postanawiam, że musimy zobaczyć lotnisko z mniejszej odległości.

      Kierujemy się w jego stronę, prześlizgując szybko po wodzie. Niesamowicie mi się to podoba i jestem uradowana, że Christian pozwala mi kierować. Gdy tak płyniemy w stronę brzegu, opuszcza mnie cały niepokój, który mnie dręczy od dwóch dni.

      – Następnym razem wypożyczymy dwa skutery! – woła Christian.

      Uśmiecham się szeroko. Myśl o ściganiu się z nim jest ekscytująca.

      Gdy zbliżamy się powoli do czegoś, co wygląda na koniec pasa startowego, ogłuszający ryk samolotu podchodzącego do lądowania przyprawia mnie o palpitację. Jest tak głośny, że wpadam w panikę, wykonuję gwałtowny skręt, dodając jednocześnie gazu, bo mylę go z hamulcem.

      – Ana! – woła Christian, ale już za późno. Wylatuję ze skutera, machając rękami i nogami, pociągając za sobą Christiana.

      Z krzykiem wpadam do przejrzystej błękitnej wody, moje gardło zalewa nieprzyjemnie słona woda. Tak daleko od brzegu jest zimna, ale nie mija sekunda, a wynurzam się na powierzchnię. Dobrze mieć kapok. Kaszląc i plując, trę oczy i rozglądam się za Christianem. Płynie już w moją stronę. Skuter unosi się na wodzie kilka metrów od nas. Silnik zdążył zgasnąć.

      – Wszystko w porządku? – Gdy dopływa do mnie, spojrzenie ma pełne paniki.

      – Tak – chrypię, ale nie potrafię powstrzymać euforii. Widzisz, Christianie? To najgorsze, co może się stać na skuterze! Bierze mnie w objęcia, po czym ujmuje w dłonie twarz i bacznie jej się przygląda.

      – Widzisz, nie było tak źle! – śmieję się, gdy płyniemy w stronę skutera.

      W końcu uśmiecha się do mnie. Widać, że czuje ulgę.

      – Chyba nie. Tyle że jestem mokry – burczy żartobliwie.

      – Ja też.

      – Lubię, jak jesteś mokra. – Rzuca mi lubieżne spojrzenie.

      – Christian! – besztam go, udając oburzenie.

      Uśmiecha się szeroko, po czym nachyla w moją stronę i mocno całuje. Kiedy się odsuwa, brak mi tchu.

      – Wracajmy. Musimy wziąć prysznic. Teraz ja prowadzę.

СКАЧАТЬ