Kod Leonarda da Vinci. Дэн Браун

Чтение книги онлайн.

      Dźwięk telefonu ponownie zakłócił ciszę.

      Langdon jęknął, nie dowierzając, że to prawda, i podniósł słuchawkę.

      – Tak?

      Tak jak się tego spodziewał, to znów był recepcjonista.

      – Jeszcze raz proszę o wybaczenie, panie Langdon. Dzwonię, żeby pana poinformować, iż pański gość jest już w drodze do pokoju. Pomyślałem, że lepiej pana uprzedzić.

      Langdon był już teraz zupełnie rozbudzony.

      – Posłał pan kogoś do mojego pokoju?

      – Przepraszam, monsieur, ale taki człowiek jak ten pan… Moje kompetencje nie sięgają aż tak daleko, żeby go powstrzymać.

      – Kto to taki?

      Recepcjonista już się rozłączył.

      Niemal natychmiast ktoś zaczął walić ciężką pięścią w drzwi.

      Langdon niepewnie zsunął się z łóżka, poczuł, że jego stopy toną głęboko w pluszowym dywanie. Włożył szlafrok i podszedł do drzwi.

      – Kto tam?

      – Pan Langdon? Muszę z panem porozmawiać. – W angielszczyźnie człowieka stojącego za drzwiami słychać było silny francuski akcent, głos był zdecydowany i władczy. – Porucznik Jerome Collet. Direction Centrale Police Judiciaire.

      Langdon stanął jak wryty. Centralne Biuro Śledcze? DCPJ było mniej więcej tym, czym w Stanach Zjednoczonych FBI.

      Nie zdejmując łańcucha, Langdon uchylił lekko drzwi. Twarz patrząca na niego z drugiej strony należała do szczupłego mężczyzny o nieokreślonych rysach. Był wysoki, miał na sobie mundur.

      – Mogę wejść? – spytał agent.

      Langdon wahał się chwilę, niepewny, co ma zrobić, podczas gdy nieruchome oczy nieznajomego przyglądały mu się badawczo.

      – A o co właściwie chodzi?

      – Mój przełożony chciałby skorzystać z pańskiej wiedzy.

      – Teraz? – wydusił Langdon. – Jest już po północy.

      – Czy to prawda, że dziś wieczorem miał pan umówione spotkanie z kustoszem Luwru?

      Langdon zaniepokoił się. Rzeczywiście, miał się spotkać z niezwykle cenionym w świecie historyków sztuki Jacques’em Saunière’em, umówili się na drinka wieczorem po wykładzie, lecz Saunière się nie pojawił.

      – Tak. Skąd pan o tym wie?

      – Znaleźliśmy pańskie nazwisko w jego kalendarzu.

      – Mam nadzieję, że nie stało się nic złego.

      Agent westchnął złowieszczo i wsunął przez uchylone drzwi zdjęcie zrobione polaroidem.

      Kiedy Langdon je zobaczył, poczuł, że cały sztywnieje.

      – Zrobiono je mniej niż godzinę temu. W Luwrze.

      Kiedy Langdon przyglądał się temu dziwacznemu obrazowi, jego pierwsze uczucia – wstręt i wstrząs – ustąpiły miejsca wzbierającej fali gniewu.

      – Kto mógł to zrobić?!

      – Mieliśmy nadzieję, że pan nam pomoże odpowiedzieć na to pytanie, zważywszy na pańską wiedzę z dziedziny symboli i na planowane na dziś wieczór spotkanie.

      Langdon przyglądał się zdjęciu, jego przerażenie mieszało się ze strachem. To było odrażające i dziwaczne, miał nieprzyjemne uczucie, że już to kiedyś widział. Ponad rok temu Langdon otrzymał fotografię ciała i podobną prośbę o pomoc. Dwadzieścia cztery godziny później omal nie stracił życia w murach Watykanu. To zdjęcie było zupełnie inne, a jednak w scenariuszu wydarzeń wyczuwał coś niepokojąco podobnego.

      Agent spojrzał na zegarek.

      – Mój capitaine czeka, proszę pana.

      Langdon prawie go nie słyszał. Oczy wciąż miał utkwione w zdjęciu.

      – Ten symbol i sposób, w jaki ciało jest tak dziwnie…

      – …ułożone – podsunął agent.

      Langdon przytaknął i oderwawszy oczy od fotografii, poczuł chłód na całym ciele.

      – Nie potrafię sobie wyobrazić, kto mógł mu zrobić coś takiego.

      – Pan nie rozumie, panie Langdon – powiedział agent z ponurym wyrazem twarzy. – To, co widać na zdjęciu… – urwał. – Monsieur Saunière sam to sobie zrobił.