Kod Leonarda da Vinci. Дэн Браун

Чтение книги онлайн.

      – Wracam na górę – oświadczyła Sophie zdecydowanie, stojąc wciąż na stopniu.

      – Do Mona Lizy? – Langdon zrobił krok do tyłu. – Teraz?

      Sophie raz jeszcze rozważyła ryzyko.

      – Ja nie jestem podejrzana o morderstwo. Zaryzykuję. Muszę zrozumieć, co dziadek chciał mi powiedzieć.

      – A co z ambasadą?

      Sophie czuła się winna, że zrobiła z Langdona uciekiniera, a teraz chce go opuścić, ale wiedziała, że nie ma wyboru. Wskazała dłonią drzwi i prowadzące do nich metalowe schody.

      – Trzeba iść przez te drzwi, potem za podświetlonymi znakami do wyjścia. Dziadek kiedyś mnie tędy sprowadzał. Po znakach dojdzie się do wyjścia awaryjnego. Otwiera się tylko w jedną stronę – na zewnątrz. – Dała Langdonowi kluczyki do samochodu. – Mój samochód to czerwony smart. Stoi na parkingu dla pracowników. Tuż za filarem. Wie pan, jak dojechać do ambasady?

      Langdon skinął głową, wpatrując się w kluczyki.

      – Proszę posłuchać – mówiła Sophie teraz już cichszym i łagodniejszym głosem. – Sądzę, że dziadek mógł mi zostawić wiadomość gdzieś obok Mona Lizy, jakąś wskazówkę, kto go zabił. Albo dlaczego jestem w niebezpieczeństwie. Albo co się stało z moją rodziną. Muszę tam iść i sprawdzić.

      – Jeżeli chciał powiedzieć, dlaczego jest pani w niebezpieczeństwie, mógł przecież napisać to na podłodze, tam gdzie umarł. Po co te skomplikowane kalambury?

      – Myślę, że dziadek nie chciał, żeby ktokolwiek się dowiedział. Nawet policja.

      Bezsprzecznie, dziadek Sophie zrobił wszystko, co było w jego mocy, żeby tajna wiadomość dotarła wprost do niej. Zapisał ją za pomocą kodu, umieścił w niej tajne inicjały Sophie i kazał jej znaleźć Roberta Langdona. To było mądre posunięcie, zważywszy na to, że Amerykanin, specjalista od symboli, rozszyfrował jego kod.

      – Może brzmi to dziwnie – powiedziała Sophie – ale uważam, że dziadek chce, żebym dotarła do Mona Lizy, zanim zrobi to ktokolwiek inny.

      – Ja też wracam.

      – Nie! Nie wiemy, jak długo Wielka Galeria będzie pusta. Pan musi uciekać.

      Langdon wahał się przez chwilę, jakby jego akademicka ciekawość walczyła o lepsze ze zdrowym rozsądkiem i pchała go z powrotem w łapy Fache’a.

      – Proszę iść. Teraz. – Sophie uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. – Zobaczymy się w ambasadzie, panie Langdon.

      Langdon wyglądał na rozczarowanego.

      – Dobrze, ale pod jednym warunkiem – odparł poważnie.

      Zatrzymała się w miejscu zdziwiona.

      – Co to za warunek?

      – Że przestaniesz mówić do mnie pan.

      Sophie zobaczyła ślad uśmiechu na jego twarzy i poczuła, że sama też się uśmiecha.

      – Powodzenia, Robercie.