Название: Inferno
Автор: Дэн Браун
Издательство: OSDW Azymut
Жанр: Поэзия
isbn: 978-83-7508-852-6
isbn:
Nazywano go rozmaicie – bezlitosnym najemnikiem, zatwardziałym grzesznikiem, pomiotem diabła – ale żadne z tych określeń nie odzwierciedlało prawdy. Zarządca jedynie umożliwiał swoim klientom spełnienie najskrytszych marzeń i zaspokojenie najgłębszych ambicji, i to bez obaw o konsekwencje. Fakt, że ludzkość była grzeszna z natury, nie stanowił jego problemu.
Wbrew opiniom krytyków oraz ich obiekcjom etycznym kompas moralny Zarządcy wskazywał zawsze ten sam kierunek. Zbudował on swoją reputację – i Konsorcjum przy okazji – na dwu złotych zasadach.
Nigdy nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać.
Nigdy nie okłamuj klienta.
Przenigdy.
W całej swojej dotychczasowej karierze Zarządca nigdy nie złamał danego słowa ani nie renegocjował kontraktu. Jego obietnice były objęte gwarancją absolutną – i choć kilkakrotnie żałował przyjęcia tego czy innego kontraktu, nigdy nawet nie pomyślał o zerwaniu umowy.
Tego ranka Zarządca, wyszedłszy na balkonik przylegający do swojej kajuty i spojrzawszy na falujące morze, próbował stłumić targający nim niepokój.
Decyzje podjęte w przeszłości kształtują naszą teraźniejszość.
Dawne decyzje Zarządcy pozwoliły mu na bezpieczne przejście przez niemal wszystkie pola minowe. Dzisiaj jednak, gdy spoglądał na widoczne w oddali światła włoskich miast, nie czuł się zbyt pewnie.
Przed rokiem na pokładzie tego samego jachtu podjął decyzję, która mogła go przywieść do utraty wszystkiego, co stworzył.
Zgodziłem się świadczyć usługi niewłaściwej osobie…
To zobowiązanie doprowadziło z czasem do wielu gwałtownych zawirowań, zmuszając Zarządcę do posłania wszystkich swoich najlepszych ludzi w teren, aby zrobili co w ich mocy i uchronili jego imperium od zatonięcia.
W tej właśnie chwili czekał na meldunek od jednego ze swych agentów.
Vayentha, pomyślał, przywołując w pamięci obraz muskularnej, uczesanej w irokeza specjalistki. Vayentha, aż do teraz służąca mu bez zarzutu, tej nocy popełniła błąd, który mógł mieć poważne konsekwencje. Przez ostatnie sześć godzin miotała się, desperacko próbując odzyskać kontrolę nad sytuacją.
Powiedziała, że chodziło o zwykłego pecha, że ręka jej drgnęła, gdy usłyszała niespodziewane gruchanie gołębia.
Zarządca nie wierzył jednak w pecha ani w szczęście. Każde działanie kalkulował na zimno, by wykluczyć przypadek. Jego domeną była kontrola – starał się przewidzieć każdą możliwość, uprzedzić każdą reakcję i tak kształtować rzeczywistość, by osiągnąć zamierzony efekt. Mógł się poszczycić pasmem sukcesów i pełną dyskrecją, dzięki czemu z jego usług korzystali najlepsi klienci: miliarderzy, politycy, szejkowie, a nawet rządy.
Nad horyzontem na wschodzie pojawił się pierwszy, niewyraźny jeszcze blask przedświtu, w którym bledły wiszące najniżej gwiazdy. A Zarządca stał na pokładzie swojego jachtu, cierpliwie czekając na raport Vayenthy mówiący o tym, że misja została zakończona zgodnie z planem.
Rozdział 4
Przez moment Langdon miał wrażenie, jakby czas wokół niego zamarł.
Doktor Marconi leżał nieruchomo na ziemi, a krew tryskała z rany na jego piersi. Walcząc z otępieniem spowodowanym wstrzyknięciem środków uspokajających, Robert przeniósł wzrok na uczesaną w irokeza zabójczynię, która wciąż szła korytarzem, pokonując ostatnie kilka metrów dzielących ją od otwartych drzwi. Podchodząc do progu, uniosła broń i wycelowała w jego stronę… prosto w głowę.
Dotarło do niego, że zaraz zginie. Tutaj i teraz.
Huk w tak małym pomieszczeniu był ogłuszający.
Langdon wzdrygnął się, pewien, że został trafiony, ale odgłos nie pochodził z broni napastniczki. Wydały go ciężkie metalowe drzwi, które doktor Brooks zatrzasnęła z impetem, przekręcając natychmiast klucz.
Lekarka odwróciła się i z przerażeniem w oczach przyklęknęła obok rannego kolegi, by zmierzyć mu puls. Doktor Marconi zakaszlał, na jego wargach pojawiła się zabarwiona na czerwono ślina. Krew ściekała strumyczkami prosto w gęstą brodę. Moment później mężczyzna znieruchomiał.
– Enrico, no! Ti prego! – krzyknęła doktor Brooks.
Seria kul zmasakrowała zewnętrzną powierzchnię grubych drzwi. W głębi korytarza rozległy się krzyki.
Langdon zdołał się jakimś cudem poruszyć, panika i instynkt pokonały w końcu działanie środków uspokajających. Gdy staczał się z łóżka, poczuł w prawym przedramieniu palący ból. Przez moment bał się, że jedna z kul przebiła drzwi i sięgnęła jego ciała, ale gdy spojrzał na rękę, zrozumiał, że właśnie wyrwał igłę kroplówki. Z otwartego wenflonu sączyła się ciepła krew.
To go rozbudziło do reszty.
Zapłakana lekarka wciąż próbowała wymacać puls Marconiego. A potem, niespodziewanie, jakby ktoś przełożył dźwignię w jej umyśle, wstała i spojrzała na Roberta. Zobaczył, jak zmienia się wyraz jej twarzy, gdy wraca do roli lekarza izby przyjęć muszącego stawić czoło kryzysowej sytuacji.
– Za mną – rozkazała.
Chwyciła Langdona za rękę i pociągnęła w głąb izolatki. Robert ruszył za nią chwiejnym krokiem, wciąż słysząc dobiegające z korytarza odgłosy strzałów i wrzaski. Jego umysł pracował na najwyższych obrotach, ale naszpikowane lekami ciało reagowało opornie.
Szybciej!
Czuł pod stopami chłód wykafelkowanej podłogi, szpitalna koszula ledwie zakrywała jego mierzące ponad sto osiemdziesiąt centymetrów ciało. Krew w dalszym ciągu sączyła się z wenflonu, zbierając się we wnętrzu dłoni.
Kolejne pociski masakrowały solidną klamkę, gdy doktor Brooks wciskała Langdona do niewielkiej łazienki. Już przestępowała przez próg, gdy nagle obróciła się na pięcie, podbiegła do lady i chwyciła jego marynarkę.
Co ty, kobieto, do cholery wyrabiasz?!
Lekarka wróciła biegiem i szybko zamknęła za sobą drzwi łazienki. W tej samej chwili ostrzeliwany zamek w końcu puścił i wejście stanęło otworem.
Doktor Brooks przejęła inicjatywę, przecisnęła się do drzwi na przeciwległej ścianie, otworzyła je i wprowadziła Roberta do przyległej izolatki. Przy wtórze kolejnych strzałów wychyliła głowę na korytarz, znów chwyciła pacjenta za ramię i pobiegła z nim w kierunku pobliskiej klatki schodowej. Nagły ruch sprawił, że Langdonowi zakręciło się w głowie; miał wrażenie, że lada moment straci przytomność.
Następne piętnaście sekund pamiętał jak przez mgłę… stopnie prowadzące w dół… СКАЧАТЬ