Bajki. Шарль Перро

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wielki bal. Miały przybyć wszystkie panny, nie tylko królewny, aby królewicz wybrał sobie spośród nich żonę.

      Córki wdowy wiadomość ta zelektryzowała. Były to dziewczyny leniwe i egoistyczne, ale nie były głupie. Wiedziały, że nie są pięknościami, umiały bowiem spojrzeć na siebie krytycznie.

      – Matko, dlaczego ja jestem piegowata i zezowata? – westchnęła pierwsza.

      – Córeczko, piegi znikną pod kremem, a lekki zez jest kokieteryjny i dodaje urody – pocieszała ją matka.

      – A ja, ilekroć spojrzę w lustro, widzę tam tylko mój wielki nos – skarżyła się druga.

      – Co ty wygadujesz, jesteś piękna jak kwiatuszek i słodka jak cukiereczek – macocha lała miód na serce swej ulubienicy.

      Kochała swe córki i rada im była nieba przychylić. Ale i ona – choć zaślepiona miłością – widziała, że są one brzydsze są od Kopciuszka. Macocha zdenerwowała się na pasierbicę. Postanowiła schować jej mydło.

      – Jeśli nie będzie zmywać z siebie tej sadzy, na pewno zbrzydnie. Musi też więcej pracować, za często spogląda w okno – pomyślała mściwa macocha. Zaraz też zawołała dziewczynę i rzekła:

      – Moje córki idą na bal. Musisz w ciągu dwóch dni uszyć im nowe suknie.

      – Ja chcę czerwoną suknię z trenem! – wykrzyknęła starsza.

      – Mnie najładniej jest w szafirowym. Uszyj mi natychmiast szafirową suknię z koronkowym karczkiem! – domagała się młodsza.

      Biedna pasierbica dwa dni i dwie noce szyła, poprawiała, dopasowywała i wysłuchiwała pretensji i grymasów. Suknie były gotowe, a biedny Kopciuszek padał z nóg i spał na stojąco.

      – Kopciuszku, dlaczego jesteś taki niemrawy? Pośpiesz się i zrób nam piękne i twarzowe fryzury – zażądały siostry.

      Dziewczyna przetarła oczy i wzięła się do pracy. Stojąc przed kryształowym lustrem, porównywała swe odbicie z odbiciem przyrodnich sióstr.

      – Nie mam pięknych strojów, ale jestem ładniejsza od nich. Gdybym miała choć jedną lepszą sukienczynę, też mogłabym pójść na bal do królewskiego zamku – marzyła po cichutku, czesząc siostry.

      – Kopciuszku, kończ już nasze fryzury, bo musimy jeszcze poćwiczyć tańce – przynaglały siostry.

      Wkrótce objęły się i zaczęły wirować.

      – Nie depcz mi po palcach! – krzyknęła młodsza.

      – To twoja wina, źle prowadzisz – odparowała starsza.

      Kopciuszek, przyglądając się pląsaniu sióstr, ujął w dłonie miotłę i też spróbował zatańczyć. Siostry przyrodnie zauważyły, że porusza się lekko i z wdziękiem, i poprosiły na wyścigi:

      – Ze mną zatańcz, Kopciuszku.

      – Nie, najpierw ze mną, ja jestem zręczniejsza.

      Kopciuszek zatańczył z jedną i z drugą, i zasmucił się jeszcze bardziej.

      – Ach, jaka szkoda, że ja nie będę na balu. Tak dawno nie tańczyłam. Dziw bierze, że jeszcze nie zapomniałam, jak to się robi.

      – O czym tak myślisz, Kopciuszku? – zapytały siostry.

      – O balu na zamku – odpowiedziała szczerze dziewczyna.

      – O ludzie, trzymajcie mnie, bo pęknę ze śmiechu. Kopciuszek w brudnej sukience i w dziurawych butach na królewskim balu – szydziła starsza siostra.

      Kopciuszek wyjątkowo się zbuntował. Widział swą ładną buzię w lustrze i przypomniał sobie taneczne kroki. Poczuł się pewniej i chciał powiedzieć kilka słów prawdy przyrodniej siostrze, ale właśnie zajechała kareta zaprzężona w cztery konie.

      – Wsiadajcie, moje śliczne córeczki, bo się spóźnimy – ponaglała wdowa. Wkrótce powóz odjechał na królewski zamek.

      Kopciuszek został sam, w ciemnej izbie, wśród zrobionego przez siostry nieporządku.

      – Ach, jak to miło jechać tak na bal, w eleganckiej sukni. Potem znaleźć się w wielkiej złotej sali i tańczyć w ramionach wytwornych młodzieńców do białego rana… – rozmarzyła się biedna dziewczyna.

      – Niedługo będziesz tańczyć – ozwał się wesoły głos.

      – Kto tu jest? Nikogo nie widzę – przestraszyła się dziewczyna.

      – To ja, twoja chrzestna matka, dobra wróżka – powiedział niespodziewany gość. – Słyszałam, moja panno, że chciałabyś pojechać na bal… – dodała wróżka.

      – Ach, nie dodawaj mi żalu, chrzestna matko. Widzisz przecie, że mam na sobie zniszczoną sukienkę i dziurawe buciki.

      – Nic się nie martw. Od czego masz dobrą wróżkę i matkę chrzestną w jednej osobie?

      Mówiąc to, pomachała czarodziejską różdżką. Kopciuszek poczuł radość, uwierzył, że nie wszystko stracone. Dobra wróżka zaśpiewała:

      Niech ta noc przecudna szczęście ci przyniesie.

      Skrzypi już kareta w kalinowym lesie,

      Powiozą cię na bal cztery wrone konie

      I w blasku twych oczu królewicz utonie.

      Biedna dziewczyna rozmarzyła się. Ale wróżka szybko przywołała ją do rzeczywistości.

      – Oto czarodziejskie mydełko. Umyj się nim, a będziesz mieć alabastrową cerę – poradziła matka chrzestna.

      Dziewczyna zręcznie wykonała toaletę, choć mydła nie miała od dawna. Zła macocha schowała je bowiem przed dziewczyną, aby nie przyćmiła urodą jej córek.

      – A teraz włóż złocistą suknię i pantofelki z atłasu. A uwijaj się, bo już słychać turkot karety – ponaglała wróżka.

      Kopciuszek już ubrany, spojrzał w lustro i nie uwierzył własnym oczom. W lustrzanej tafli ukazała się piękna nieznajoma. Czy to możliwe, aby ta piękna osoba przed kilkoma godzinami rąbała drewno i szorowała schody?

      – Czy to dzieje się naprawdę, czy to sen jaki złoty? – spytała dziewczyna.

      – Masz złocistą suknię i pantofelki, ale to nie sen złoty – szepnęła wzruszona wróżka. Wiedziała, że dziewczyna wiodła ciężkie życie, krzywdzona przez macochę i wykorzystywana przez przyrodnie siostry. I cieszyła się, że z pomocą czarodziejskiej różdżki przyda jej trochę radości.

      – A teraz dam ci złoty pierścień i złoty szal i powiem coś ważnego: pamiętaj, musisz wyjść z balu przed północą. Inaczej wszystko przepadnie. Znikną złote stroje, a ty będziesz znów w pobrudzonej popiołem sukienczynie.

      – Dobrze, wrócę przed północą, nie zapomnę – przyrzekła dziewczyna СКАЧАТЬ