Bajki. Шарль Перро

Чтение книги онлайн.

      Niestety, minąwszy furtkę, nie myślała o przestrogach mamy. Uśmiechała się do wszystkich spotkanych ludzi. Jeśli ktoś odezwał się do niej – a prawie wszyscy chcieli porozmawiać z tak śliczną dziewczynką – chętnie zatrzymywała się. Rozmawiała tak długo, że babcia, oczekująca wnuczki na śniadaniu, z ulgą witała ją na kolacji.

      Babcia miała złote serce i chętnie by wnuczce nieba przychyliła. Kiedy tak nieraz cały dzień czekała na małą gadułę, postanowiła ten czas wykorzystać. Skroiła i uszyła czerwony kapturek. A że szyła z miłością i zaangażowaniem, kapturek udał się nad wyraz. Dziewczynka nosiła go cały rok, gdyż chronił ją zarówno przed deszczem, jak i przed słońcem. Wyglądała jeszcze piękniej niż przedtem, więc prawie go nie zdejmowała – chyba że do prania. Dlatego wszyscy zwracali się do dziewczynki, mówiąc: Czerwony Kapturku. I tak zostało. Dziewczynkę nazwano Czerwonym Kapturkiem.

      Było lato. Raz prażyło słońce, raz słychać było grzmoty. W czasie jednej z letnich burz, babcia – starsza i doświadczona przecież osoba – zapomniała, że podczas deszczu należy nosić kalosze. Przemoczyła nogi i zachorowała na reumatyzm. Gajowy przyszedł do domu Czerwonego Kapturka i przekazał wiadomość jego mamie.

      Mama dziewczynki zapakowała do koszyczka lekarstwa: aspirynę, maść do nacierania nóg i sok malinowy oraz smakołyki: pyszny placek, świeże masełko i serek. Zawołała córkę i powiedziała:

      – Jestem dziś bardzo zajęta pracą w gospodarstwie. Biegnij więc do babci, zanieś ten koszyk i pociesz w chorobie.

      – Oczywiście, mamusiu, już mnie nie ma – Czerwony Kapturek jak zwykle śpieszył się do wyjścia. Ale mama i tym razem nie zrezygnowała z pouczenia niesfornej córeczki.

      – A pamiętaj, idź prosto, nigdzie się nie zatrzymuj. Bowiem w lesie kilka dni temu widziano wilka. Jeśli nie zboczysz z głównej drogi, nic ci nie grozi – napominała matka Czerwonego Kapturka.

      – Całą drogę będę sobie powtarzać twoje słowa, żeby nie zapomnieć – zapewniła mamę dziewczynka i już jej nie było.

      Kiedy weszła do lasu, zobaczyła, że w bok od głównej drogi rosną upojnie pachnące kwiaty, nad którymi krążą pszczoły. Zapragnęła poczuć ich woń, usłyszeć szelest skrzydeł pszczół, motyli i leśnych ptaków. Chciała chłonąć te leśne zapachy, kolory i dźwięki. Zeszła więc z głównej drogi. Zapomniała, że obiecała nigdzie się nie zatrzymywać i iść prosto do chorej babci.

      Było tak pięknie. Czerwony Kapturek odegnał nieśmiałe wyrzuty sumienia i pogrążył się w błogiej beztrosce.

      – Najpierw sobie uplotę wianek z leśnych kwiatków, a potem zaśpiewam wesołą piosenkę – postanowiła dziewczynka.

      I zaśpiewała:

      Nagle dziewczynka oprócz swego dźwięcznego głosiku usłyszała towarzyszący jej potężny gruby głos, a właściwie ryk.

      – Kto tak… – zaczęła dziewczynka i urwała, nie chciała dodawać słowa „ryczy”, bo była dobrze wychowana – „śpiewa” – dokończyła po chwili.

      – To ja – powiedział dziki zwierz. Był to wilk, przed którym przestrzegała ją mama.

      Ale dziewczynka nie wiedziała, kto przed nią stoi, bo pierwszy raz widziała tego leśnego drapieżnika.

      – Hm, ma pan interesujący głos, nigdy takiego nie słyszałam – rzekła dziewczynka, nie chcąc sprawić mu przykrości.

      – Wiem o tym i pragnę właśnie założyć zespół muzyczny – przechwalało się bezczelnie wilczysko, wyjąc przy tym – dla zademonstrowania swych talentów – coraz głośniej.

      – Może pan śpiewać odrobinę ciszej – stoję przecież blisko i świetnie słyszę – przestraszyła się dziewczynka.

      – Piękny śpiew to głośny śpiew. Jeśli chcesz, mogę cię nauczyć tak śpiewać – zaproponował Czerwonemu Kapturkowi przebiegły wilk.

СКАЧАТЬ