Oko Dajana. Pingpongista. Józef Hen

Чтение книги онлайн.

      Bałem się trochę spotkania z żoną, ale wszystko poszło gładko. Może nawet nazbyt gładko. Opowiadałem o wszystkim z takim ożywieniem, byłem taki ironiczny i pewny siebie, że mimo woli zmieniłem proporcje. Obawiam się, że Henryka poddała się nastrojowi podniecenia i została w przekonaniu, że znajduję się u progu jakiegoś niezwykłego sukcesu.

      – Dobrze zrobiłeś – pochwaliła mnie. – Twoja postawa zmusi ich do zastanowienia. Zawsze mówili, że jesteś neutralny i uczciwy. Twoje pochodzenie jest poza wszelkimi podejrzeniami. Jeśli więc taki człowiek jak ty, nawet ty…! Ostatecznie, kim jest w porównaniu z tobą Dłubak? Nie krępuj się, powiedz to głośno! Na najbliższym zebraniu wstań i wygarnij wszystko.

      Kiedy ją poznałem, miała zieloną koszulę, czerwony krawat, nietwarzowe okulary i była bardzo przejęta sprawami swojej organizacji. Ja nie odciągałem jej od tego, nie, ale nasze małżeństwo, ciąża, potem narodziny Pawła, pieluszki, koklusz, odra, choroba praczki, złamanie kija od szczotki, nabycie froterki elektrycznej, moje niedomagania… Uciekło mi gdzieś orzeczenie. Jednak rzecz nie w pięknie zbudowanych zdaniach (o które, ku zgorszeniu moich uczniów, nie dbam należycie), ale w tym, że Henryka zapomniała jakoś o swojej organizacji. W głębi duszy zachowała wiarę, że mogłaby wywrzeć wpływ na losy kraju. A cóż dopiero ja, z moim doktoratem. Gdybym tylko zechciał! „Idź i wygarnij im!” I wyobrażała sobie, że ja wstaję, wygarniam, i od razu wszyscy są zdruzgotani logiką i szlachetnością moich argumentów, dyrektor i minister oświaty całują mnie po rękach, a Dłubak płacze ze wzruszenia i błaga o przyjaźń.

      Zdjąłem z półki mało znany w Warszawie tomik Camusa i położyłem go na nocnym stoliku obok Ewangelii. Potem powiedziałem:

      – Dyrektor uprzedził, że mogę wylecieć.

      – Proszę bardzo – zareagowała moja żona wojowniczo. – Proszę bardzo. Jeśli chcą zwalniać najlepsze siły, proszę bardzo, zobaczymy, do czego ich to doprowadzi. Będziesz mógł sobie nareszcie odpocząć – mówiła z ożywieniem. – Ostatecznie znajdziemy coś do sprzedania. Książki, roczniki, aparat fotograficzny – wyliczała. O tym, że pracuje w bibliotece, nie wspomniała, dostawała śmiesznie niskie wynagrodzenie, przeznaczaliśmy je na pokrycie czynszu i świadczeń lokalowych. – Nie martw się, kochanie, jakoś to będzie. Takie szaleństwo nie może długo potrwać!

      Otworzyłem Camusa i przeczytałem podkreślone przeze mnie zdanie: „Jeżeli zbuntowany bluźni, to w nadziei nowego Boga”. Posłałem Pawła po butelkę gamzy i słone paluszki. Stało się bowiem coś, co należało opić. Henryka wypiła pół szklanki wina i zrobiła się ociężała, milcząca i czuła. Jej ciemne oczy są wciąż piękne. Paweł domyślił się, że nastrój jest odświętny, i poprosił o wino. Dałem mu trochę, wyjątkowo. Od kilku miesięcy zarywa basem i chwilami wydaje mi się, że ktoś mi zamienił syna.

      Inne podkreślone zdanie: „Konformizm może być szaleńczy i przez to niezwykły. W samym sercu grzechu kryje się nostalgia za cnotą i życiem uporządkowanym”. Teraz bym tego nie podkreślił. Teraz postawiłbym duży znak zapytania. Albo napisał: CZYŻBY?