We dwoje. Николас Спаркс

Чтение книги онлайн.

      ROZDZIAŁ 5

      Zmiany

      Kiedy London miała cztery lata, pod choinką pojawił się mały rowerek na czterech kółkach. Uparłem się, żeby go kupić; pamiętam z dzieciństwa, jak w upalne letnie dni pedałowałem na swoim rowerze, goniąc za wolnością. To jasne, że większość z tych wspomnień pochodzi z okresu między ósmym a trzynastym rokiem życia, ale w miarę jak zbliżały się święta, myślałem, że nauka jazdy zajmie London jakiś rok, dwa, zanim odepniemy boczne kółka, i za kilka lat moja córka będzie jeździła tak dobrze, jak jej ojciec.

      Tymczasem Vivian nie podzielała mojego entuzjazmu. Chociaż sama miała rower, jej wspomnienia z nim związane nie były aż tak radosne. Pamiętam, że w tygodniach poprzedzających Boże Narodzenie pytałem ją, czy kupiła rowerek, a ona za każdym razem mnie zbywała, twierdząc, że nie miała czasu. W końcu zaciągnąłem ją do sklepu, sam kupiłem rower i niczym jeden z pomocników Świętego Mikołaja składałem go wieczorami, gdy Vivian kładła się spać.

      Nie mogłem się doczekać, aż London wsiądzie na swój rowerek, i gdy tylko zauważyła go pod choinką, podbiegła do niego, a ja pomogłem jej usiąść na siodełku. Kiedy pchana przeze mnie jeździła po pokoju, Vivian wpadła na pomysł, żeby London otworzyła inne prezenty. Jak zwykle w pierwszej chwili pomyślałem, że dostała ich za dużo: ubrania, zabawki, zestawy do malowania palcami, manekina (do przebierania) i zestaw paciorków do robienia biżuterii. Do tego niezliczone gadżety dla Barbie. Posprzątanie pokoju i wyniesienie papieru pakunkowego i wstążek zajęło mi godzinę. Tymczasem Vivian siedziała z London wśród zabawek i ubrań i dochodziło południe, gdy w końcu udało nam się wyjść na dwór.

      Vivian wyszła z nami, ale miałem wrażenie, że traktowała to jako obowiązek, nie nową, ekscytującą przygodę dla London. Skrzyżowała ramiona na piersi i stała na schodach, patrząc, jak sadzam London na siodełku. Oddech London ulatywał z jej ust białymi obłoczkami, kiedy szedłem obok niej przygarbiony, trzymając kierownicę. Zachęcałem ją, żeby pedałowała, gdy jeździliśmy w tę i z powrotem, ale kwadrans później oświadczyła, że ma dość. Policzki miała różowe i pochwaliłem ją, że świetnie się spisała. Nie wiem dlaczego, ale ubzdurałem sobie, że przed końcem dnia wyjdziemy na rower jeszcze dwa, trzy razy.

      Zamiast tego London do końca dnia bawiła się lalkami i ku uciesze Vivian przymierzała kolejne ubrania, następnie malowała palcami i zrobiła dwie bransoletki. Nie zniechęcałem się jednak; miałem tydzień urlopu i postawiłem sobie za cel, by choć raz dziennie zabierać ją na przejażdżkę. W kolejnych dniach, kiedy coraz lepiej radziła sobie z utrzymaniem równowagi, zacząłem puszczać kierownicę. London chichotała, gdy udawałem, że jedzie tak szybko, że nie mogę za nią nadążyć. Za każdym razem spędzaliśmy na dworze coraz więcej czasu i gdy w końcu oświadczała, że „wystarczy na dziś”, wracaliśmy do domu, trzymając się za ręce. Słuchając, jak podekscytowana zdaje Vivian relację, byłem pewien, że złapała tego samego bakcyla co ja, i upierałem się, że powinna ćwiczyć codziennie, nawet gdy będę w pracy.

      Tak się jednak nie stało. Kiedy wracałem do domu – o tej porze zwykle było już ciemno, a London biegała po domu przebrana w piżamę – i pytałem ją, czy jeździła, za każdym razem mówiła, że nie. Vivian zawsze miała powód, żeby zostać w domu – a to padał deszcz, a to miały coś do załatwienia, bała się, że córka się przeziębi, albo mówiła, że London nie miała ochoty. Każdego dnia, parkując w garażu, widziałem, jak mały rowerek, który sprawiał mojej córce tyle radości, pokrywa się warstwą kurzu. Na ten widok czułem w sercu bolesne ukłucie. Najwyraźniej nie znałem swojego dziecka tak dobrze, jak mi się zdawało, a może London po prostu lubiła inne rzeczy. I choć niełatwo się do tego przyznać, czasami przychodziło mi do głowy, że to Vivian nie chciała, żeby London jeździła na rowerze, tylko dlatego, że tak bardzo mi na tym zależało.

      *

      Z perspektywy czasu wydaje mi się, że rzucenie przeze mnie pracy było dla mnie i mojej żony najważniejszym wydarzeniem 2015 roku. Popełniłem błąd; założenie własnej firmy uruchomiło efekt domina i sprawiło, że kolejne kostki upadały jedna po drugiej.

      Kostka numer dwa przewróciła się tydzień СКАЧАТЬ