Towarzysze Jehudy. Aleksander Dumas

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ drogi do Valence, po adresie na worku. Adres głosił: Jan Picot, kupiec win we Fronsac, pod Bordeaux.

      – No i odesłałeś mu pieniądze?

      – Jeszcze lepiej. Sam oddałem.

      – We Fronsac?

      – Nie. W Awinionie. Przypuszczałem, że taki kupiec musiał się zatrzymać w pierwszym mieście, aby zasięgnąć wiadomości o swych dwustu ludwikach. I nie omyliłem się. Pytam w hotelu, czy nie znają obywatela Jana Picota. Mówią mi, że właśnie je obiad w hotelu. Wchodzę do sali. Domyślacie się, że rozmowa toczyła się o ograbieniu dyliżansu. Wyobraźcie sobie wrażenie zebranych, gdy stanąłem przed nimi. Pytam, który z obecnych nazywa się Picot. Właściciel tego dźwięcznego i pięknego nazwiska wstaje; składam przed nim dwieście ludwików, przepraszając go za pomyłkę w imieniu stowarzyszenia Jehudy. Zamieniłem ukłony z Barjolsem i księdzem de Rians, ukłoniłem się całemu towarzystwu i wyszedłem. Bagatela wszystko razem, ale zajęło mi to piętnaście godzin. Sądziłem, że lepiej będzie spóźnić się, niż pozostawiać opinię publiczną w mylnym o nas mniemaniu. Czy dobrze zrobiłem?

      Zebrani odpowiedzieli oklaskami.

      – Uważam jednak – rzekł jeden z zebranych – że było nierozsądnie oddawać samemu pieniądze Picotowi.

      – Kochany pułkowniku – odparł młodzieniec – włoskie przysłowie powiada: "Kto chce, sam idzie, kto nie chce – ten posyła". Otóż chciałem i poszedłem.

      – Taki osobnik, zamiast być ci wdzięczny, pozna cię, jeśli przypadkowo wpadniesz mu w ręce. Takie spotkanie może się skończyć obcięciem głowy.

      – O, nie radzę mu poznawać mnie.

      – A któż mu w tym przeszkodzi?

      – Czyż myślicie, że takie wyprawy urządzam z twarzą odkrytą? Przecież nie zdejmuję maski wśród obcych. Czyż nie jesteśmy w pełni karnawału? Dlaczego nie mam przebierać się za Abellina lub Karola Moora, jeśli pp. Gohier, Sieyes, Roger Ducos, Moulin i Barras przebierają się za królów Francji.

      – I do miasta wjechałeś w masce?

      – I do miasta, i pod hotel, i do sali. Prawda, że miałem odsłonięty pas. Ale widzicie, jak pięknie jest on udekorowany.

      Po tych słowach młodzieniec odrzucił płaszcz i ukazał pas, za którym tkwiły cztery pistolety i krótki nóż myśliwski.

      A potem z wesołością, która cechowała, zdaje się, całe zgromadzenie, dodał:

      – Musiałem mieć wygląd straszny, nieprawdaż? Musieli mnie wziąć za nieboszczyka Mandrina, wracającego z gór Sabaudii. A propos. Oto sześćdziesiąt tysięcy franków Jego Wysokości Dyrektoriatu.

      I młodzieniec trącił pogardliwie nogą walizkę, która wydała metaliczny dźwięk złota.

      Potem wmieszał się w grupę przyjaciół.

      Jeden z mnichów podniósł walizkę.

      – Gardź sobie złotem, Morganie, chociaż je zbierasz; lecz wiem, że są dobrzy ludzie, oczekujący tych sześćdziesięciu tysięcy franków z taką samą niecierpliwością, jak karawana na pustyni czeka na krople wody, ocalające przed śmiercią.

      – Nasi przyjaciele w Wandei? – zapytał Morgan. – Niech im służy! Egoiści. Sami się biją.

      Sobie wybrali róże, a nam zostawili kolce. A cóż to, czy nic nie dostają z Anglii?

      – A jakże – zamruczał jeden mnich – w Quiberon dostali kule i mitraliezy.

      – Nie mówię od Anglików, lecz z Anglii.

      – Ani grosza.

      – Są w coraz gorszej sytuacji.

      – Zdaje mi się jednak – powiedział jeden z obecnych – że nasi książęta mogliby posłać trochę złota tym, którzy przelewają swoją krew za sprawę monarchii. Czyż nie boją się, że Wandea prędzej czy później zniechęci się i zaniecha poświęcenia, za które dotychczas nie dostała, o ile wiem, nawet podziękowania?

      – Wandea, przyjacielu, – odparł Morgan -jest to ziemia szlachetna i nie zniechęci się, bądź pewien. Zresztą, cóż by to była za zasługa wierności, gdyby nie miała do czynienia z niewdzięcznością? Z chwilą, gdy poświęcenie spotyka się z wdzięcznością – przestaje być poświęceniem, albowiem jest zamiana, skoro poświęcenie zostaje wynagrodzone. Bądźmy wierni zawsze, panowie, i oby niebo sprawiło, aby ci, dla których się poświęcamy, byli niewdzięczni. A będziemy mieli, wierzcie mi, piękną kartę w historii naszych wojen domowych.

      Zaledwie Morgan skończył ten rycerski aksjomat, gdy rozległy się trzy puknięcia masońskie. – Panowie! – zawołał mnich, który przewodniczył naradzie. – Kaptury na głowy i maski na twarze. Nie wiemy, co nas czeka.

      Na co szły pieniądze Dyrektoriatu Wszyscy usłuchali rozkazu: mnisi naciągnęli kaptury, Morgan nałożył maskę.

      – Proszę! – rzekł przełożony.

      Drzwi się otwarły, wszedł braciszek usługujący.

      – Wysłaniec generała Jerzego Cadoudala.

      – Czy odpowiedział na trzy umówione pytania?

      – Tak jest.

      – Niech wejdzie.

      Braciszek powrócił do podziemia i w sekundę potem ukazał się znowu, prowadząc człowieka, w którym po ubraniu poznać można było chłopa, a po kwadratowej głowie i wielkim rudym kapeluszu – Bretończyka.

      Przybysz doszedł do środka koła, nie okazując onieśmielenia i powiódł okiem po dwunastu mnichach, czekając na pytania.

      Przewodniczący przerwał ciszę.

      – Od kogo przychodzisz?

      – Ten, kto mnie posłał, polecił mi odpowiedzieć, że przychodzę od Jehudy.

      – Czy masz zlecenia ustne, czy na piśmie?

      – Mam odpowiadać na wasze pytania, a następnie zostawić świstek papieru za pieniądze.

      – Dobrze. Zacznijmy od pytań. Gdzie są nasi bracia z Wandei?

      – Złożyli broń, ale czekają tylko od was rozkazu, aby za nią pochwycić.

      – A dlaczego złożyli broń?

      – Otrzymali rozkaz od Jego Królewskiej Mości Ludwika XVIII.

      – Mówiono o własnoręcznej odezwie królewskiej.

      – Oto kopia – z tymi słowy chłop wręczył papier pytającemu.

      Ten rozłożył i czytał:"Wojna może wzbudzić tylko nienawiść do monarchii. Królowie wracający na tron przez wojnę nie mogą być kochani. Trzeba więc zarzucić środki krwawe СКАЧАТЬ