Twierdza Boga. Louis de Wohl

Чтение книги онлайн.

      Młody chłopiec, Piotr, szybko minął atrium i wyszedł do ogrodu. Teraz liczyło się tylko to, kto pełni służbę przy bramie – Koraks czy Marullus. Koraks był powolny i niespecjalnie lotny. Marullus był bystry. Na straży stał Koraks, jego łysy czerep lśnił niczym różowy księżyc. Doskonale.

      – Młody jaśnie panie? Młodemu jaśnie panu nie wolno wychodzić, przecież to wiadomo. Na ulicę nie wolno wychodzić samemu.

      – Mój tutor będzie mi towarzyszył, Koraksie. Zjawi się lada moment.

      Niewolnik pokręcił głową.

      – Lepiej zaczekać, aż przyjdzie, młody jaśnie panie. – Uśmiechnął się szeroko. Włócznia w jego ogromnych dłoniach przypominała cienką trzcinę.

      – Oto idzie – oznajmił Piotr i wskazał wejście do domu, częściowo osłonięte kępą drzew. Gdy Koraks odwrócił się, chłopak skoczył obok niego, wymknął się przez bramę i pognał ulicą.

      – Stój! – zawołał Koraks. – Młody jaśnie panie, zatrzymaj się natychmiast! Nie wolno... Nie mogę pozwolić...

      Piotr przystanął w odległości około dwudziestu metrów, zupełnie jakby nie potrafił się zdecydować, co robić. Koraks natychmiast ruszył w pościg, ale gdy znajdował się już blisko, uciekinier znowu pognał przed siebie, niezbyt szybko. Gdyby zniechęcił Koraksa, niewolnik z miejsca wróciłby do rezydencji i wszczął alarm. Wówczas w pogoń rzuciliby się prawdziwi szybkobiegacze. Sprytny chłopiec pozwalał prześladowcy zbliżyć się niemal na wyciągnięcie ręki, nim ponownie brał nogi za pas. Sztuka ta powiodła mu się dwukrotnie nim niewolnik ostatecznie dał za wygraną i pobiegł z powrotem. Dotarcie do domu musiało mu zająć nieco czasu.

      Piotr popędził przed siebie ile sił w nogach, aż wreszcie znalazł się w labiryncie ulic Zatybrza. Przeszło mu przez myśl, że nawet najbardziej chyża pogoń nie jest mu już straszna. Wszędzie dookoła przewalały się tłumy. Większość ludzi zdążała w tym samym kierunku, ku centrum miasta. Dał się porwać ciżbie. Teraz nikt go już nie miał szansy odnaleźć.

      Plan, pomyślał. Muszę mieć plan. Król przyjeżdżał z Rawenny. Z tego powodu musiał przedostać się do miasta przez jedną z północnych bram – Porta Salaria, Porta Nomentana lub Porta Aurelia, nieopodal mauzoleum Hadriana. Wszystkie znajdowały się daleko, na przeciwnym krańcu miasta. Zanim chłopiec zdołałby dotrzeć do którejś z nich, król już by się znalazł w obrębie murów... I co dalej? Dokąd udałby się potem? Najprawdopodobniej na Forum Romanum. Najwyżsi rangą przedstawiciele władzy zwykle tam się udawali, aby uczestniczyć w oficjalnym powitaniu. Następnie prowadzono ich do Palatynu. Przez ostatnie tygodnie dniami i nocami wrzała tam praca, aby stary pałac przygotować na przyjęcie gościa. Got miał spać w miejscu, w którym niegdyś sypiali cesarze.

      Zatem, na Forum. Tam jednak mogły się znajdować nieprzeliczone masy ludzi. Każdy uczestnik uroczystości musiał się liczyć z tym, że utknie w tłumie niczym drobny element mozaiki podłogowej. Nie było szansy poruszyć się tam choćby o centymetr. Rzecz jasna, organizatorzy na pewno pozostawią wolną przestrzeń dla królewskiego pocztu, lecz będzie to tylko wąska alejka, zabezpieczana przez straż municypalną, jedyne siły zbrojne Rzymu. Strażnicy rekrutowali się spośród krawców, szewców i kamieniarzy, ubranych jak żołnierze. Żaden mężczyzna nie miał szansy dostać się w pobliże króla. Mężczyzna – nie, ale chłopiec... niewykluczone.

      Nie przerywając marszu, Piotr wyciągnął zza paska tuniki tabliczkę do pisania. Widniało na niej kilka słów po grecku, werset z Iliady. Chłopiec odczepił od tabliczki rysik i jego płaskim końcem wytarł tabliczkę. Następnie popatrzył na zaostrzony kraniec pisaka. Juliusz Cezar zginął z ręki Brutusa, uzbrojonego w stylus. Skoro taki przedmiot mógł sześć wieków temu pozbawić życia cezara, to teraz mógł posłużyć do zgładzenia Gota.