Włócznia. Louis de Wohl

Чтение книги онлайн.

      Bransoleta w kształcie węża była wielka, złota, wysadzana szmaragdami. Nie zrobił jej wybitny artysta, ale z pewnością dużo kosztowała.

      Klaudia przymierzyła ją.

      – Cudowna – Sabinie zaparło dech z wrażenia. – Nigdy nie dostałaś piękniejszego prezentu. Ten Balbus musi być bogaty jak wielki król Persji.

      – Jest dość bogaty – przyznała Klaudia. Przeglądała się w wielkim lustrze z polerowanego srebra.

      – Zamknęłabym oczy i poślubiła Balbusa, gdybym była Klaudią Prokulą – powiedziała Sabina.

      – Ja też – wycedziła Klaudia – gdybym była Sabiną. – Zdjęła bransoletę i położyła na małym stoliku inkrustowanym skorupą żółwia. – Włóż ją do pudełka i odeślij mu.

      – Odesłać? – przeraziła się Sabina. – Oszalałaś, dziecko. Za tę bransoletę dostałabyś…

      – Są przy niej sznurki, Sabino. Balbus jest człowiekiem, którego prezenty zawsze do niego wracają, w ten czy inny sposób. Nie, nie chcę słyszeć żadnych argumentów. Czy tyle ci zapłacił, żebyś się za nim wstawiła? Odeślij ją.

      W drzwiach starsza kobieta odwróciła się.

      – Którą tunikę mam przygotować na dzisiejsze przyjęcie u pani Pomponii? Tę z frędzlami czy turkusową?

      – Żadną z nich. Nową, w kolorze ametystu.

      Sabina uniosła umalowane brwi.

      – Mam nadzieję, że warto – powiedziała i pospiesznie wyszła.

      Klaudia westchnęła. Już czas pozbyć się tej kobiety. Ale nie dzisiaj. Dziś nie może się zdarzyć nic przykrego. Musi mieć się na baczności i wyglądać jak najlepiej na przyjęciu u Pomponii.

      Pomponia odwiedziła ją dziś rano tylko po to, by się upewnić, że przyjdzie – Pomponia, która zawsze wstawała dopiero wczesnym przedpołudniem.

      – Droga Klaudio, twoja obecność jest dziś wieczorem niezbędna. Obiecałam pewnemu mężczyźnie, który właśnie otrzymał prowincję na Wschodzie, że przyjdziesz. Jest w tobie zakochany do szaleństwa.

      – Och, przyjdę, droga Pomponio. Chyba wiem, o kim mówisz, choć on z pewnością nie jest już w wieku, w którym mężczyźni zakochują się do szaleństwa.

      – Mylisz się, moja droga. A poza tym…

      – Tak?

      Twarz Pomponii, podobna do lalki, miała poważny wyraz.

      – Poza tym mam powód, by sądzić, że najważniejszy człowiek w Rzymie byłby zadowolony, gdybyś zdecydowała się poślubić człowieka, o którym mówię.

      – Sejan ci to powiedział?

      – Bardzo wyraźnie, Klaudio.

      Dlaczego Sejan chciał, by poślubiła tamtego? Daremnie jednak byłoby próbować odgadnąć, co dzieje się w umyśle wielkiego człowieka. Ostatnią rzeczą, jaką chciała na siebie ściągnąć, była jego wrogość. Poza tym człowiek, którego dla niej wybrał, nie był ani brzydki, ani biedny, a ona miałaby pozycję, której mogłoby jej zazdrościć wiele kobiet.

      Nie wolno jednak myśleć o młodym Kasjuszu.

      Znowu westchnęła.

      „Szkoda, że nie stać mnie na szaleństwo”, pomyślała.

      Rozdział szósty