Ostatni Krzyżowiec. Louis de Wohl

Чтение книги онлайн.

      Aleksander Farnese wpadł do Juana po południu.

      – To ospa – potwierdził. – Wszystkich ogarnął zamęt.

      Juan westchnął. W Leganés była kiedyś ospa i señora Massy kazała mu pozostać w domu. „Ten demon, który ją wywołuje, lata nieustannie po ulicach.” Gdy zwrócił uwagę, że ona sama ciągle wychodzi – chociaż rzadko i zawsze z tkaniną nasączoną octem – odpowiedziała, że demon szczególnie upodobał sobie młodych ludzi. Ponad trzydzieści osób się zaraziło, z czego połowa umarła, a pozostali...

      – Jeżeli przeżyje, może zostać oszpecona – powiedział cicho Juan.

      Aleksander przytaknął.

      – Nawet taka śliczna kobieta – odrzekł. – Ciekaw jestem, czy Carlos jej tego życzył.

      – Aleksandrze!

      – No przecież widziałeś, jak to przyjął. Czy nie sądzisz, że jest do tego zdolny? A pragnienia to potężna siła. Jeżeli wierzysz w modlitwę, musisz też wierzyć w klątwę.

      – Nigdy – rzekł stanowczo Juan. – Carlos by nigdy czegoś takiego nie zrobił. On ją kocha. Nie może jej życzyć śmierci czy oszpecenia. Nie chcę, żebyś tak myślał...

      – Staram się myśleć, jak on sam myśli – odpowiedział Aleksander z wymownym gestem angażującym ramiona, ręce, dłonie i palce, jak również brwi i usta, tak iż Juan zastanawiał się, czy jest jakaś część ciała, której Włosi nie używają, gdy przekazują jakąś ważną myśl. – Oczywiście, to może nie być robota Carlosa, tylko Katarzyny Medycejskiej.

      – Co, znowu ta dama?

      – Nie byłbym pewny, czy nie wysłała córki do Hiszpanii, już przesiąkniętej tą zarazą ospy. Czy nie mówiłem ci, że królowa może okazać się koniem trojańskim? Nawiasem mówiąc, Carlos nie pytał dzisiaj o ciebie, prawda? Nie? Tak myślałem. Słyszę, że zamknął się w swym pokoju i nie chce nikogo widzieć.

      – Idę do komnaty królowej – powiedział Juan.

      – Przecież cię nie wpuszczą.

      – A jednak idę.

      – Ale co za pożytek z tego, że...

      – Nie wiem, ale nie mogę dalej tu siedzieć.

      Wzruszając ramionami, Aleksander szedł za nim. Niekończące się korytarze usiane były małymi grupami dworzan rozmawiających przyciszonym głosem.

      U wejścia do apartamentu królowej grono lekarzy chyba naradzało się szeptem. Silnie czuć było ocet.

      W jednym kącie apartamentu don Luiz Quixada słuchał uprzejmie księcia Infantado, który przewodził eskorcie królowej w jej podróży z Francji do Hiszpanii. Chodziła pogłoska, że traktowała go niezbyt uprzejmie, i druga, że musiała wskazać mu jego miejsce, gdy próbował zbyt serio reprezentować swego królewskiego pryncypała.

      Ktoś rzucił, że również książę Carlos jest chory: nie z powodu ospy, tylko paroksyzmu – tym razem z bardzo silnymi konwulsjami.

      Ktoś inny dodał:

      – Oczywiście ciężko mu znieść to, że cała uwaga skupia się na Jej Królewskiej Wysokości.

      Było to coś jak szum. Czy mógł to być szmer wesołości? Don Luiz Quixada skierował kamienny wzrok w kierunku grupy i natychmiast zapadła cisza.

      Jeden z lekarzy jakby rozprawiał zawzięcie, podczas gdy pozostali słuchali z całą powagą, pocierając brody i spoglądając zza oprawek okularów.

      Nagle – cisza. Wszyscy skłonili się głęboko przed sa-motną postacią w czerni zbliżającą się spokojnie, bez zatrzymywania.

      Król co prawda na co dzień blady, teraz wyglądał jak duch. Nie wyrzekł słowa, ale w jego ruchach było coś tak logicznie stanowczego, że przynajmniej jeden z lekarzy odgadnął, co król zamierzał uczynić, i ośmielił się przemówić nieproszony.

      – Mam nadzieję, że Wasza Królewska Wysokość nie zamierza wejść do środka.

      – Zrób miejsce – brzmiała krótka odpowiedź.

      Doktor, przerażony, podniósł ręce.

      – Wasza Wysokość, diagnoza jest obecnie całkiem pewna. Ta choroba jest tak zaraźliwa, jak sama epidemia, i prawie tak samo śmiertelna.

      Zanim król zdążył СКАЧАТЬ