Жонка на гадзiну. Андрэй Сідарэйка

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ паглядзеў спачатку на нас, а потым на прадаўцоў.

      – Якія кветкі вам падабаюцца? – не адступала ад нас другая дзяўчына.

      – А нам бы зірнуць…

      Нас правялі ў глыб залы, сталі паказваць і адначасова расказваць.

      – У першых радах у нас цюльпаны. Вось цюльпан «Галандская прынцэса», вось «White dream», «Парад», «Абба». Далей – ружы. Гэта ружа «Гран-пры», гэта «Foreve young», а гэта «Опіум». Апошні рад – мімозы.

      Маладзенькая дзяўчына настойліва запыталася зноў:

      – Які ваш выбар?

      – А хіт сезона? – знайшліся мы.

      – А дарыць вы будзеце ад сэрца, або каб адкруціцца?

      Мішка, было відаць, на імгненне задумаўся, але, убачыўшы нашы пільныя позіркі, адразу ж ажывіўся.

      – А як жа, – пачаў Мішка, – вядома, ад сэрца.

      Хаваючы ўсмешку, адна з прыгажунь сказала:

      – Тады вам сюды.

      Нам паказалі на дальні кут магазіна. Мы рушылі следам.

      – Рамонкі, маргарыткі, нарцысы, ландышы, незабудкі – набор самых модных кветак гэтага сезона.

      Мішка здзівіўся.

      – Вось гэта?!

      Мы паглядзелі на кветкі, а потым на кошт.

      – Калі так, то такіх кветак я падару Машы хоць ахапак, – не хаваючы свайго задавальнення, сказаў Мішка. – І ад сэрца, і з задавальненнем, і адкручуся заадно, – раскрыў нарэшце ён свае карты.

      …Праз некалькі хвілін кожны з нас выйшаў з магазіна са сваім «хітом сезона».

      – А ведаеце, як Пушкін пісаў? – запытаўся Колька.

      – Як Пушкін – не, а вось Рубцова чыталі.

      І Мішка заспяваў не горш за Аляксандра Барыкіна:

      Я буду долго

      Гнать велосипед.

      В глухих лесах его остановлю.

      Нарву цветов

      И подарю букет…

      Мішка прыпыніўся.

      – А ўсё ж, Сярожа, – сказаў ён мне, – букет рамонак – гэта не кухонны камбайн. Але ж сэрцу не загадаеш…

      Тое, што сказаў мне Мішка, ніхто не пачуў, бо ўсе дружна падтрымалі песню, і таму па бязлюднай вуліцы ляцелі радкі на верш Мікалая Рубцова:

      …Той девушке, которую люблю…

      Жонка на гадзiну

      Аднойчы Антось праглядаў газету і заўважыў на апошняй старонцы аб’яву. Нейкае бюро прапаноўвала патэлефанаваць ім і запрасіць да сябе мужа на гадзіну, які выканае хатнія справы і пазбавіць гаспадыню ад клопатаў.

      – Бач ты! – усміхнуўся Антось, закаранелы саракагадовы халасцяк. – Цяпер нават муж на гадзіну ёсць. А жонка?

      Ён падышоў да тэлефона, набраў патрэбны нумар: «Зараз пабачым, што такое быць жанатым».

      Пачуўся жаночы голас:

      – Дзень добры. Вы штосьці хацелі?

      – Так, так, – загаварыў Антось. – Я па аб’яве тэлефаную. Тут сказана, што можна заказаць мужа на гадзіну.

      – Але.

      – Толькі мне муж не патрэбны. Жонку хацеў бы…

СКАЧАТЬ