Κριτήριο Λάιμπνιτς. Maurizio Dagradi

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ παρέμεινε ανεπηρέαστος και αδιάφορος, να περίμενε τους ιδιοκτήτες των άλλων οχημάτων. Θα έφταναν κι εκείνοι με την ηρεμία τους.

      Η όλη δράση δεν διήρκεσε περισσότερο από δέκα δευτερόλεπτα.

      Σε ένα τέταρτο της ώρας το μικρό κομβόι ήταν ήδη στον αυτοκινητόδρομο για το Μάντσεστερ, πηγαίνοντας με μεγάλη ταχύτητα και παραμένοντας συνεχώς στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας. Ο οδηγός του επικεφαλής αυτοκινήτου, στο οποίο ο ΜακΚίντοκ καθόταν στο πίσω κάθισμα, προχωρούσε με ασφάλεια και συγκέντρωση. Είχε συνηθίσει στην αντιμετώπιση των πλέον δύσκολων καταστάσεων και η πρωινή κίνηση δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τις επιδιώξεις που κατά καιρούς έπρεπε να ικανοποιήσει. Δεν είπε λέξη, αλλά ήλεγχε συστηματικά ότι το αυτοκίνητο του ΜακΚίντοκ ακολουθούσε σε μικρή απόσταση. Ο συνάδελφός του στο τιμόνι, ήταν έμπειρος όπως ο ίδιος, ειδικός εφόρμησης με όποιον τύπο οχήματος που τύχαινε και στο να παίρνει αμέσως τον έλεγχο από τον αντίπαλο οδηγό, να πηγαίνει με μεγάλη ταχύτητα προς τον τελικό προορισμό, αποφεύγοντας ακόμη τα εχθρικά πυρά.

      Ο άνδρας που καθόταν πίσω μαζί με τον ΜακΚίντοκ, σήκωσε τις κουρτίνες και το επαρχιακό τοπίο άρχισε να τρέχει δίπλα τους.

      Στο μεταξύ, ο ΜακΚίντοκ είχε χαλαρώσει λίγο, και άρχισε να σκέφτεται. Τι θα μπορούσε να θέλει η Αστυνομία από εκείνον; Είχε κάνει κάτι κακό; Ποια πράξη του θα δικαιολογούσε μια «σύλληψη» αυτού του είδους; Γιατί αισθανόταν αιχμάλωτος, σαν να τον είχαν πιάσει ως εγκληματία στην έξοδο ενός κακόφημου μπαρ. Πώς τους είχε επιτραπεί αυτό; Ήταν ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ. Κάποιο λάθος είχε γίνει. Αναθάρρεψε και πέρασε στην αντεπίθεση.

      <Ακούστε λίγο εσείς>, γύρισε στον άνδρα που καθόταν δίπλα του.

      <Ναι;> Είπε ο άνδρας κοιτώντας τον με περιφρόνηση.

      <Δείξτε μου πάλι το σήμα σας, αν δεν σας πειράζει>

      <Όταν φτάσουμε>, ήταν η απάντηση, που ακολουθήθηκε από ένα διαπεραστικό βλέμμα με νόημα, συνοδευόμενο από ένα χέρι που πέρασε αδιάφορα κάτω από το σακάκι, κοντά στην αριστερή μασχάλη.

      Ο ΜακΚίντοκ ακολούθεισαι αναπόφευκτα εκείνη την κίνηση, και ρίγησε. Δεν ήταν ώρα να κάνει άλλες ερωτήσεις, αποφάσισε. Ωστόσο, εκείνοι όντως φαίνονταν αστυνομικοί και, εν τέλει, δεν είχαν αγγίξει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά του, έτσι χαλάρωσε στο κάθισμά του και περίμενε να εξελιχθούν τα γεγονότα. Ήταν τρομερά περίεργος, όμως, περίεργος και ανήσυχος, γιατί δεν μπορούσε να φανταστεί τι ήθελαν από αυτόν.

      Ό,τι και αν ήταν, θα το μάθαινε σύντομα. Πολύ νωρίτερα από ότι περίμενε, κατάλαβε ότι είχαν ήδη μπει στο Μάντσεστερ, με το αυτοκίνητό του να προχωρά ακριβώς πίσω τους, σαν να ήταν κρεμόταν σε ένα χαλύβδινο σκοινί. Ο άνδρας δίπλα του κατέβασε τις κουρτίνες στα παράθυρα και αυτή τη φορά κατέβασε και μια πιο μεγάλη κουρτίνα που χώριζε το μπροστινό από το πίσω μέρος. Επίσης, χαμήλωσε το σκίαστρο μπροστά από το πίσω παράθυρο και τώρα το γύρω τοπίο ήταν εντελώς κρυμμένο. Έτσι, ο ΜακΚίντοκ δεν ήξερε σε ποιο σημείο του Μάντσεστερ πήγαιναν, κι ας ήξερε τόσο καλά την πόλη.

      Μετά από περίπου είκοσι λεπτά, το αυτοκίνητο σταμάτησε.

      Ο СКАЧАТЬ