Эдэм (зборнік). Франц Сіўко

Чтение книги онлайн.

      Калі хлопцы прыйшлі, у яе ўсё было гатова.

      Яна спаласнула чыгун прынесенай вадою, выліла бруднае, зноў наліла.

      – Пастаў на прыпек, – загадала Бронаку, упетрыўшы невідушчы пагляд у полымя.

      Ён выканаў загад – гэтаксама пакорліва, як рабіў усё для яе дагэтуль.

      – Цяпер выйдзі і забі вокны дошкамі.

      – Забіць дошкамі? – Хлопец сумеўся. – Што ты надумалася?

      – Мая справа.

      Бронак забіў вокны, у нерашучасці застыў на дварэ.

      – Што з дзвярамі? – спытаў, не адважваючыся ўвайсці.

      – Таксама забі. Сачы за дымам. Як пасвятлее, адчыніш.

      – Добра, – пагадзіўся ён і зірнуў у шчэлку між дошкамі: у хаце было цёмна, і доўгі Пелагеін цень у водсвеце полымя здаўся яму падобным на прывід.

      Марыя Іпатаўна адставіла кубак, затуліла твар шалем, гучна кашлянула.

      – Добры напой, – сказала і ўзяла з падноса яблык. – Як называецца?

      – Крамбамбуля, – закаркоўваючы штофік, адказала Пелагея.

      – Але ж і назва! А адкуль рэцэпт?

      – Андрэй Мікалаевіч прывёз з Дубраўкі. Марыя Іпатаўна грэбліва перасмыкнула вуснамі.

      – Што толькі не прыдумаюць гэныя ліцвіны!

      – Але вы самі кажаце, што напой добры.

      – Кажу – бо праўда. Але гэта зусім не значыць, што ўсё іхняе добрае. Я не збіраюся сімпатызаваць зброднікам. Шляхта тая, ці як там яе, толькі і чакае моманту, каб зрабіць нам якую прыкрасць.

      – А дзядзечку яна падабаецца.

      – Во-во, падабаецца. – Твар графіні зрабіўся зусім чырвоны. – Спіць і трызніць як найхутчэй у Дубраўку ад’ехаць.

      – У Дубраўку? Значыць, вырашылася-такі справа?

      – Вырашылася. – Марыя Іпатаўна незадаволена зморшчылася. – Прапанавалі на выбар як удзельніку вайны адзін з маёнткаў, дык лепш не прыдумаў, як тое шляхцюцкае балота ўзяць. Уяўляю, што там за рэзрух.

      – І хутка ад’язджаць?

      – Праз два месяцы. Я не хачу ехаць. Тут звыклае ўсё, сваё і галоўнае – Алёшава часць побач. А там? Усё нанова трэба пачынаць. Ды хіба пераканаеш Андрэя Мікалаевіча!

      – Можа, яшчэ і сам перадумае, – хаваючы радасць за ветліваю ўсмешкай, сказала Пелагея і зноў адкаркавала штоф. – Яшчэ, цёцечка?

      Лекар Фокс ужо трэці тыдзень наведваў графіню, але хваробы прызнаць так і не змог. Марыя Іпатаўна паводзіла сябе неспакойна: то кідалася целам на сцяну, то пачынала дрыгаць нагамі, то раптам ускідвала ўгору рукі і махала імі да знямогі, быццам намагалася злавіць штосьці нябачнае ў паветры. Часам буйнасць рабілася невыноснай, тады лекар наліваў з прыгатаванага Пелагеяю штофа чарку напою, даваў хворай, і яна тут жа засынала.

      Пелагея, як і Фокс, увесь гэты час не адыходзілася ад цёткі. І толькі калі на змену прыходзіў Андрэй Мікалаевіч, давала сабе адпачынак: ішла ў свой пакой і там, у ложку, да мятлікаў СКАЧАТЬ