Таўсьціла і лешч. Андрэй Адамовіч

Чтение книги онлайн.

      – А ты маёй сяструсе?

      – Так. Прыблізна такая ж ёб-тая ідэя была.

      – А я твой фатэль да вады аднясу. Ты ж разам зь ім утопісься. Ці зламаеш што.

      – Засьцялі стол газэтаю, – сказаў Максім і пайшоў шукаць у аптэчцы вату.

      Ён узяў таксама нож, лёску й плястыкавую накрыўку ад торта, якую невядома нашто прыхапіў на рыбалку. Максім ужо хацеў вываліць гнільлё ў накрыўку, але сказаў швагру спачатку падрыхтаваць самі рачэўні. Гэта былі невялікія складныя конусы. У раскладзеным выглядзе ля вяршыні сыходзіліся два сагнутыя драты, якія Віктар завязваў між сабою нэйлёнаваю вяроўкаю, каб пасткі ня склаліся ў вадзе. Калі рачэўні былі гатовыя, Максім запаліў і вываліў мяса ў накрыўку.

      Пакуль смурод не адчуваўся. Рыбак падхапіў нажом кавалак мяса й кінуў яго на стол. Торкнуўшы гнільлё, ён зрабіў у ім дзірку. Дым трапіў Максіму ў левае вока, той устаў і адышоў на некалькі мэтраў ад стала. Сьлёзы ліліся з абодвух шчылінаў, у якія ператварыліся рэфлекторна заплюшчаныя вочы. Віктар стаяў побач са шваграм.

      – Праз пахно, так? Максім не адказаў.

      – Э, на! Сюды, ля! Сама дастаў! – закрычаў ад берагу Ткач.

      – Пайшлі паглядзім, не магу з гэтым мясам. Руку дай.

      Так яны й спусьціліся да берагу. Максім з заплаканым тварам і Віктар, як хлопчык пры блазьне.

      – Пранцы на цябе! – Віктар не прыхоўваў зайздрасьць.

      Максім нарэшце адплюшчыў вочы. На беразе ляжаў лешч. Максім такіх не лавіў. На вока ў ім быў акурат кіляграм.

      – Нармальны падлешч. Прам тут узяў? – запытаў Віктар.

      – Не, б-я. На Дзьвіну зганяў.

      – Гэта не падлешч. Гэта лешч. Ён жоўты й гарбаты. – Рыба падскочыла ў кірунку вады, але Віктар адсунуў яе нагой падалей. – Звычайна такога памеру белыя, але гэты жоўты й гарбаты. Вынікае, лешч. Віншую, калега. – Ткач падскочыў і абняў спачатку Віктара, а пасьля й Максіма. – Блін, а мы час на тваё лайно марнуем. – І Максім пачаў уздымацца да паляны, ставячы ногі на самыя вялікі карэньні з тых, якія трымалі бераг. Каб было лягчэй, ён лічыў крокі й намагаўся рабіць іх шырэйшымі.