Дудка беларуская. Багушэвіч Францішак

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ шынкар у карчме тваю чарку адну.

      І начынне забраць, і худобу прадаць,

      Што ў казну, то ў казну, і яшчэ камусь даць,

      Тысяч тры там, ці што, налічыў ён пяні.

      (У Пятра ж каб хоць грош, не то што, ў кішані.

      Смачны жабе гарэх, да зубоў Бог не даў —

      Каб акцыз тое меў, што ў Пантуркі забраў;

      Дзве казы прадалі, ды сярмягу, ды воз,

      І то брат адкупіў, а назаўтра адвёз.)

      Аж не сцярпеў той пан, што у куртцы сядзеў;

      Петруку штось сказаў, акуляры надзеў.

      Калі ж крыкне-зыкне, аж затросся той суд.

      «Гдзе тут, – кажа, – віна, чым Пятрук вінен тут?

      Што скацінку карміў працаваным дабром,

      Насіў брагу з двара на насідлах вядром?

      Тут турму, тут і штраф для акцыза схаваць…»

      Як зачаў гаварыць, як зачаў бедаваць,

      Дык Пятрук і не гнаў, і у лесе не быў,

      А то я вінават, я сам гнаў, і падбіў,

      І данёс на яго… Вінават я увесь!

      А бадай ты прапаў, а бадай цябе рэзь!

      Як ката дагары, так ён дзела скруціў:

      На мяне набрахаў, Пантурка зашчыціў.

      Я гляджу, што тут куц, – прападу, як сука,

      Бо мяшок тыкі мой, ды мая ж і мука!..

      Калі дзверы «скрыпель»,

      а я – «шусць» праз людзей,

      Ды на двор, ды ў карчму, да кабылы бардзей;

      Прыляцеў аж у дом, бурачкоў трохі з'еў,

      Сказаў жонцы: «Маўчы ж!» Сам у лес паляцеў:

      На тым мейсцы, гдзе быў браварок Пантурка,

      Дай садзіць дзераўца, аж самлела рука.

      Сцежку мохам заклаў і след той так закрыў,

      Што ніхто б не пазнаў, гдзе і бровар, ці быў.

      Ды ізноў аж на суд, а суда ўжо няма,

      Толькі плача, клянець Пантурчыха сама.

      Пантурка адвялі-тыкі зараз ў астрог;

      Той куртаты зашчыт, як кадзідла, памог.

      Я ж якосьць уцалеў ад суда на той час.

      Каб жа Бог не давёў на той суд другі раз!

      Воўк і авечка

      Злавіў воўк ягнятка

      І панёс жывое!

      Плачуць сын і матка,

      Як бабры, абое.

      Воўк над маткай злітаваўся,

      Як які аконам,

      У аўчынку перабраўся

      Ды ідзець з паклонам.

      «Прыйшоў, – кажа, – я здалёчку

      Расказаць пані авечца

      Добру вестку аб сыночку, —

      Як яму цяпер жывецца.

      Не пазнала б ты ніколі,

      Такі стаў дасужы

      І жывець сабе на волі,

      Без бяды, без нужы.

      Зубы выраслі з клыкамі,

      І адпалі рожкі,

      Ножкі цяпер з пазурамі,

      Хвост даўжэйшы трошкі.

      І ўжо воўка не баіцца,

      Ў хлеў ніхто не гоне;

      Мае чым абараніцца

      І другіх бароне!

      Прыйдзі, імасць, да нас ў госці,

      Справім сабе вечарынку:

      Будзе мяса, будуць косці,

      Будзем есць без адпачынку!»

      «Дзякуй, дзякуй, ягамосці,

      За весці такія!

      Няхай прыйдзе сын у госці,

      Пагляджу, ці вые?

      Бо, кажуць, меж вамі

      Трэба выць ваўкамі.

      Я ж па-воўчу не умею

      Ні выць, ні есці, ні лгаць.

      Ды СКАЧАТЬ