Sonety. Adam Mickiewicz

Чтение книги онлайн.

      Patrzysz mi w oczy, wzdychasz, zgubna twa prostota,

      Lękaj się jadu, który w oczach źmii płonie,

      Uciekaj nim cię oddech zatruty owionie,

      Jeśli nie chcesz kląć reszty twojego żywota.

      Szczerość, jeszcze mi jedna pozostałą cnota;

      Wiedz że niegodny ogień zapalasz w mém łonie,

      Lecz umiém żyć samotny, i po cóż przy zgonie

      Ma się wikłać w me losy niewinna istota?

      Lubię rozkosz, lecz zwodzić nadto jestem dumny

      Tyś dziecko, mnie namiętne przepaliły bole,

      Tyś szczęśliwa, twe miejsce w biesiadników kole,

      Moje, gdzie są przeszłości smętarze i trumny.

      Młody bluszczu, zielone obwijaj topole,

      Zostaw cierniom grobowe otaczać kolumny