Sonety. Adam Mickiewicz
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Sonety - Adam Mickiewicz страница 2

Название: Sonety

Автор: Adam Mickiewicz

Издательство: Public Domain

Жанр: Зарубежная классика

Серия:

isbn:

isbn:

СКАЧАТЬ przyszedłem nowym bawić się widokiem;

      Wraca xiężyc, twarz jego pełna i rumiana,

      Fijołek podniósł listki otrzeźwione mrokiem.

      Znowu stanęła w oknie moja ukochana,

      W piękniejszym jeszcze stroju i z weselszém okiem,

      Znowu u nóg jéj klęczę-tak smutny jak zrana.

      VII.

      s PETRARKI

      Senuccio i vo' che sappi.

      Chcecie wiedzieć co cierpię rówiennicy moi?

      Odmaluję najwierniéj ile pióro zdoła.

      Mary ja dotąd pośród pamiątek kościoła

      Myślą gonię, i duch mój o przeszłości roi.

      Tu zwykła igrać, ówdzie zamyślona stoi,

      Tam z niechęcią twarz kryła, tu mię okiem woła,

      Tu gniewna, tam posępna, tu znowu wesoła,

      Tu swe lica w łagodność, tu w powagę stroi.

      Tam piosenkę nuciła, tu mi dłoń ścisnęła,

      Tu usiadła, tam naszéj rozmowy początek,

      Stąd biegła, tu na piasku imię moje kryśli,

      Tam słówko powiedziała, tu scicha westchnęła,

      Tam się zarumieniła-ach! śród tych pamiątek

      Wiecznie miota się serce i plączą się myśli.

      VIII.

      DO NIEMNA

      Niemnie domowa rzeko moja! gdzie są wody,

      Które niegdyś czerpałem w niemowlęce dłonie,

      Na których potém w dzikie pływałem ustronie,

      Sercu niespokojnemu szukając ochłody.

      Tu Laura patrząc z chlubą na cień swéj urody,

      Lubiła włos zaplatać i zakwiecać skronie,

      Tu obraz jej malowny w śrébrnéj fali łonie

      Łzami nieraz mąciłem zapaleniec młody.

      Niemnie domowa rzeko, gdzież są tamte zdroje,

      A z niémi tyle szczęścia, nadziei tak wiele?

      Kędy jest miłe latek dziecinnych wesele?

      Gdzie milsze burzliwego wieku niepokoje?

      Kędy jest Laura moja, gdzie są przyjaciele?

      Wszystko przeszło, a czemuż nie przejdą łzy moje!

      IX.

      STRZELEC

      Widziałem jak dzień cały pośród letniéj spieki

      Błąkał się strzelec młody; stanął nad strumieniem,

      Długo poglądał wkoło i rzecze z westchnieniem

      „Chcę ją widzieć nim kraj ten opuszczę na wieki,

      „Chcę widzieć nie widziany”. Wtém leci z za rzeki

      Konna łowczyni strojna Diany odzieniem,

      Wstrzymuje konia, staje, zwraca się wejrzeniem

      Zapewne jechał za nią towarzysz daleki.

      Strzelec cofnął się, zadrżał i oczy Kaima

      Zataczając po drodze gorzko się uśmiechał,

      Drżącą ręką broń nabił, dąsa się i zżyma,

      Odszedł nieco, jakoby swej myśli zaniechał.

      Wtem dojrzał mgłę kurzawy, wzniesioną broń trzyma,

      Bierze na cel, mgła bliżej-lecz nikt nie nadjechał.

      X.

      BOGOSŁAWIEŃSTWO

      sPETRARKI.

      Błogosławiony rok ów, miesiąc i niedziela,

      I dzień ów, i dnia cząstka, i owa godziną,

      I chwila, i to miejsce, gdzie moja dziewczyna

      Uczucia mi natchnęła, choć ich nie podziela.

      Błogosławione oczki blasku i wesela,

      Skąd amorek wygląda i łuczek napina,

      Błogosławiony łuczek, strzałki i chłopczyna,

      Co do mnie wówczas strzelił, ach! i dotąd strzela.

      Błogosławię ci piérwsza piosnko nieuczona,

      Którą odbiły lasy domowe i rzeki,

      Którą potém ojczysta powtarzała strona.

      Błogosławię ci, pióro, którém w czas daleki

      Wsławiłem Ją, i moją pierś błogosławiona,

      W któréj Laura mieszkała i mieszka na wieki.

      XI.

      REZYGNACYA

      Nieszczęśliwy kto próżno o wzajemność woła,

      Nieszczęśliwszy jest kogo próżne serce nudzi,

      Lecz ten u mnie ze wszystkich nieszczęśliwszy ludzi,

      Kto nie kocha, że kochał, zapomniéć nie zdoła.

      Widząc jaskrawe oczy i bezwstydne czoła,

      Pamiątkami zatruwa rozkosz, co go łudzi;

      A jeśli wdzięk i cnota czucie w nim obudzi,

      Nie śmie z przekwitłém sercem iść do stóp anioła.

      Albo drugimi gardzi, albo siebie wini,

      Minie ziemiankę, z drogi ustąpi bogini,

      A na obiedwie patrząc żegna się z nadzieją.

      I serce ma podobne do dawnéj świątyni,

      Spustoszałéj СКАЧАТЬ