Sonety. Adam Mickiewicz

Чтение книги онлайн.

      Że uciekać i kochać bez nadziei muszę.

      Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,

      Tylko wyznaj że Bóg mi poślubił twą duszę.

      II.

      Mówię z sobą, z drugimi plączę się w rozmowie,

      Serce bije gwałtownie, oddechem nie władnę,

      Iskry czuję w źrenicach, a na twarzy bladnę;

      Nie jeden z obcych głośno pyta o me zdrowie,

      Albo o mym rozumie cóś na ucho powie.

      Tak caly dzień przemęczę; gdy na łoże padnę,

      W nadziei że snem chwilę cierpieniom ukradnę,

      Serce ogniste mary zapala w mej głowie.

      Zrywam się, biegę, składam na pamięć wyrazy,

      Któremi mam złorzeczyć okrucieństwu twemu,

      Składane zapomniane po milion razy.

      Ale gdy ciebie ujrzę, nie pojmuję czemu

      Znowu jestem spokojny, zimniejszy nad głazy,

      Aby goreć na nowo-milczéć podawnemu.

      III.

      Nie uczona twa postać, nie wymyślne słowa,

      Ani lice, ni oko nad inne nie błyska,

      A każdy rad cię ujrzeć, rad posłyszéć zbliska;

      Choć w ubraniu pastérki, widno żeś królowa.

      Wczora brzmiały i pieśni i głośna rozmowa,

      Pytano się o twoich rowiennic nazwiska;

      Ten im pochwały sypie, inny żarty ciska:

      Ty weszłaś-każdy święte milczenie zachowa.

      Tak śród uczty gdy śpiéwak do choru wyzywał,

      Gdy koła tańcujące wiły się po sali,

      Nagle staną i zmilkną; każdy zapytywał,

      Nikt nie wiedział, dlaczego w zadumieniu stali.

      „Ja wiém, rzecze poeta, anioł przelatywał”

      Uczcili wszyscy gościa-nie wszyscy poznali.

      IV.

      WIDZENIE SIĘ W GAJU

      –Tyżeś to? i tak poźno?-Błędną miałem drogę,

      Śród lasów, przy niepewnym księżyca promyku;

      Tęskniłaś? myślisz o mnie?-Luby niewdzięczniku.

      Pytaj się czy ja myśleć o czém inném mogę!

      – Pozwól uścisnąć dłonie, ucałować nogę.

      Ty drżysz! czego?-Ja nie wiém, błądząc po gaiku,

      Lękam się szmeru liścia, nocnych ptaków krzyku;

      Ach! musimy być winni kiedy czujem trwogę.

      – Spóyrzyj mi w oczy, w czoło; nigdy z takiém czołem

      Nie idzie zbrodnia, trwoga nie patrzy tak śmiele.

      Przebóg! jesteśmyż winni że siedzimy społem?

      Wszak siedzę tak daleko, mówię tak nie wiele,

      I zabawiam się s tobą mój ziemski aniele!

      Jak gdybyś już niebieskim stała się aniołem.