CELIL OKER-ÖZEL BASKI-ROL ÇALAN CESET. Celil Oker

Чтение книги онлайн.

      Yukarıdaki oğlanın müzik setinden gelen saçma sapan seslerle uyanıncaya kadar uyudum. Gözümü açınca acıktığımı anladım. Don gömlek mutfağa gidip biraz bayat ekmek ile üstünü açık bıraktığım için kurumuş peyniri buldum. Mutfaktaki küçük masada, formikanın üzerindeki çizikleri saya saya yedim yemeğimi.

      Sonra gidip yeniden uyudum.

      Kalktım, çişe gittim. Sonra dönüp yine uyudum.

      Telefonun sesiyle uyandım.

      Açmadım.

      Telesekreter devreye girdi.

      Gözlerim tavana takılı dinledim mesaj bırakan kadının sesini. Titrek bir sesi vardı, sonlara doğru ağlamaya başladı. Uyuşturucuya alışmış oğlunun nerede olduğunu bulup kötü arkadaşlarından kurtarırsam, evimin bir yıllık kirasına eşit bir parayı vaat etti telesekretere.

      Uykum kalmamıştı artık, ama yerimden kıpırdamadım.

      Örtüyü attım üstümden. Kollarım iki yana açık, ellerim tavana dönük, gözlerim kapalı yattım. Aklıma gelen tek şey derin derin nefes almaktı, onu yaptım. Başım dönünceye kadar doldurdum odanın bayat havasını ciğerlerime. Gözlerimi açmadım. Bulutlardan sıyrılıp Zürih’e doğru alçalmaya başlarken bir 747’nin kokpitinden dışarı baktığımda gördüklerimi hatırlamaya çalıştım, başaramadım.

      Telefon yeniden çaldı. Yeniden açmadım. Telesekreter devreye girince kapadı arayan.

      Bu kez kalktım. Üstüme bir şeyler geçirip bir kahve yaptım kendime. Pencereden baktım. İnsanların evlerine dönmeye başladıkları saatler kadar karanlıktı dışarısı. Karnım yeniden acıkmaya başlamıştı, buzdolabımın sefaletini bildiğim için mutfağa gitme zahmetine katlanmadım, telefonla yumurtasız bir kıymalı pide ve iki ayran ısmarladım kendime.

      Televizyonu açtım. Fashion TV’ye getirip sesini kıstım. Kızlar durmadan yürüdüler.

      Telefon çaldı. Açmadım.

      Telesekreter devreye girince reklamcı arkadaşımın öfkeli sesini duydum.

      “Açsana lan, evdesin biliyorum, demin meşgul çaldı telefonun.”

      Açmadım. Kızlar durup dinlenmeden yürüyorlardı. Yerimden bile kıpırdamadım.

      “Oğlum aç telefonu, iki satır konuşalım.”

      Açmadım.

      Açıp bir konuşmaya başlarsam bir daha susamam diye düşündüm.

      “Tamam, kabul, pes. Keyfin yerine gelince ara beni. Tamam mı? Ara mutlaka. Bak aramazsan ilanını kestiririm ama.”

      Kestirirsen kestir dedim içimden.

      Güzel bir ilan hazırlatmıştı Hürriyet gazetesinin seri ilanlar sayfasına. Onu ilk tanıdığımda kendisi için yaptığım küçük bir işin hatırına okkalı bir indirimle yayımlatıyor, ben oralı olmazsam o indirimli faturanın bile üstüne düşmüyordu. İlanım bilumum “araştırma ve takip” ilanlarının arasında anında öne çıkıyor, telefonumun beni işsiz bırakmayacak kadar çalmasına yarıyordu. Tasarımını taklit eden bir iki meslektaşım çıkmıştı hatta.

      Kestirirsen kestir dedim içimden. İşime gelir.

      Başkalarının hayatını değiştirmek bu kadar acı veriyorsa, iyisi mi ben kendi hayatımı değiştireyim diye düşündüm.

      Kızlar bitip tükenmeyen bir enerji, suratlarında bitip tükenmeyen bir donukluk ve bitip tükenmeyen saçma giysiler içinde yürüyüp duruyorlardı bir aşağı bir yukarı.

      Haberleri dinlemeye cesaretim yoktu.

      Biraz sonra kapı çaldı. Kıymalı, yumurtasız pidemi PizzaHut’ın dağıtımcılarına özenerek giyinmiş bir kebapçı çırağından teslim aldım. Uzattığım paranın üstünü beklemeden kapıyı kapattım yüzüne. Yağları dışa vurmuş paketi masanın üstüne daha bırakamadan kapı yeniden çaldı.

      “Tamamdır!” diye kükredim olduğum yerden.

      Kapı bir daha çalmadı.

      Paketi açtım. Piştikten epey sonra yeniden fırına sokulmuşa benzeyen çok yağlı, az kıymalı pidemi hızla yedim. Ellerimi yıkamadan gidip yeniden yattım. Televizyon açık kaldı, kızlar yürümeye ben yokken de devam ettiler.

      Bu sefer daha iyi uyudum. Telefon falan da çalmadı.