Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Агонь і лёд. Алег Грушэцкі

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ хутчэй даць рады з усім, далучыліся да бацькі і Янка з Міланай, якой таксама трэба было пакласці на месца сваю маску і футра «казы».

      Дзеці ўвайшлі ў невялічкае памяшканне, стаіўшы дыханне. Для іх гэта была не проста камора, а нешта загадкавае, таямнічы пакой. Хоць рэчы трэба было класці ў іншае месца, але, заходзячы, яны ўтаропіліся і не адводзілі вачэй ад старога грувасткага куфра і старадаўняга люстэрка, якое было фактычна сямейнай рэліквіяй. Усё было на сваіх месцах. Яны так заглядзеліся, што ледзьве не ўрэзаліся адзін у аднаго.

      – Э-гэй! Прачніцеся! – вярнуў бацька сваіх зачараваных летуценнікаў у рэчаіснасць.

      А потым паглядзеў на тую сцяну і прызнаўся:

      – Шчыра кажучы, мяне таксама ў дзяцінстве заварожвала гэтае люстра. Нешта ў ім ёсць, гэта нават цяжка перадаць на словах. Кажуць, што старажытныя люстэркі хаваюць у сябе шмат таямніц. Падумаць толькі, колькі нашых продкаў стаяла перад ім, глядзелася ў яго са сваімі думкамі, разважаннямі. Ёсць у гэтым нешта загадкавае, можа нават містычнае. Калі ўглядаешся ў гэтую бясконцасць… Нездарма ж, напэўна, люстры лічаць парталамі ў іншыя вымярэнні.

      – Напэўна, – пагадзіўся Янка. – А табе дзеда нічога пра яго не распавядаў?

      – Не. Ды я неяк і сам не пытаў у яго. Прызнацца, колькі памятаю, яно заўсёды вісела ў каморы, а пускаць ён сюды нікога не любіць. Для яго гэта скарбніца, уласная тэрыторыя, дзе іншым знаходзіцца не пажадана. Амаль sancta sanctorum – святая святых, як кажуць на лаціне. Хаця, па мне, дык нічога тут настолькі каштоўнага нямашака. Хіба, у куфры можа нешта і хавае. Ды наўрад ці ў нашага дзядулі ёсць штосьці насамрэч важнае…

      – А калі дарагое сэрцу? Нешта асабістае, – выказала здагадку Мілана.

      – Хо, гэтага тут з лішкам, – усміхнуўся бацька, акінуўшы жэстам пажыткі.

      Тут і напраўду, чаго толькі не было. І, зразумела, з большага – дарагое да сэрца старога.

      Бацька ўсё акуратна расклаў, асабліва далікатна абыходзячыся з каляднай зоркай, а Мілана тым часам клапатліва загортвала маску казы ў хустку, каб тая захавалася для наступных свят і яшчэ не на адзін год.

      – Добра, вы тут самі дапрыбірайцеся, а ў мяне таксама ўжо няма часу, – апамятаўся бацька. – Усе ўжо, напэўна, сабраліся, толькі я дагэтуль не. Як усё пакладзеце на месца, замкніце дзверы. Ключ аддасцё дзядулю, – прамовіў ён спешна, агледзеўся па баках і хутка выйшаў.

      Дзеці ўсё закончылі і сабраліся да дзвярэй. Але не маглі не затрымацца.

      – Бацька як у ваду глядзеў, менавіта партал.

      – Можа ён ведае што?

      – Наўрад ці. Ты ж чуў, дзеда ніколі тату не распавядаў пра люстэрка і не надта сюды пускаў.

      – Дык і з намі, лічы, тое ж.

      – Але з намі іншая гісторыя.

      – Ну так, маеш рацыю, сястрычка.

      Яны выйшлі і замкнулі камору. Дарослыя ўжо акурат апраналіся.

      – Тата, на ключ, – працягнуў руку Янка.

      – Вой, я ж кажу, аддай дзеду.

      Тут акурат ён і выйшаў, было відаць, што спяшаецца.

СКАЧАТЬ