Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Агонь і лёд. Алег Грушэцкі

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ і разважаннямі над тым, што яны могуць зрабіць, каб выправіць сітуацыю, каб даць адпор новаму злу.

      Падобна, што іх чакаюць новыя прыгоды і выпрабаванні. У Янку з Міланай зноў бачаць моц, і падобна, што на іх ізноў ускладаюць усе спадзяванні. А значыцца, яны не могуць падвесці і павінны ў чарговы раз апраўдаць давер.

      Прыём

      Наступным ранкам Янка прачнуўся ад лёгкага, але настойлівага грукату ў дзверы.

      – Хто там?

      – Яначка, ты не спіш? – пачуўся звонку голас сястры.

      – Ужо не. Заходзь.

      Ноч яны правялі ў спальнях для гасцей, прасторных і раскошных, як і мае быць у замку. Пакоі месціліся насупраць так, што дзверы глядзелі адны на другія, Мілана ўвайшла і разгублена спытала:

      – Ты чуеш? Што гэта за гул стаіць?

      Янка насцярожана прыслухаўся.

      – Здаецца, не чуваць нічога, – пацепнуў ён плячыма.

      – Ясна. Хадзем за мной.

      – Ды што здарылася? Дай хоць апрануся.

      І хлопец, нічога не разумеючы, вылез з утульнага ложка, накінуў вопратку, і рушыў услед за ўстрывожанай сястрой. Хуткай хадой яны заляцелі ў пакой Міланы, і яна падвяла брата да акна. За шыбай і насамрэч усё гуло. Падавалася, што там шумеў вялізны натоўп, чаго зусім не было чуваць са спальні Янкі, дзе вокны выходзілі на іншы бок замка.

      Хлопец паспрабаваў разгледзець, што там адбываецца, але ніяк не атрымлівалася. Віднелася трохі замкавая плошча, і тое – вельмі малая яе частка. Хаця і гэтага было дастаткова, каб заўважыць, што пад мурамі збіраецца ўсхваляваны народ.

      – Што там? – занепакоена пыталася дзяўчына.

      – Цяжка нават здагадацца. Адсюль дрэнна відаць. Мяркую, што нейкі натоўп сабраўся пад цэнтральным уваходам.

      – Яны ўсе сабраліся сюды ўвайсці?

      – Не думаю. Ва ўсялякім выпадку дакладна не падобна, каб яны мелі злыя намеры.

      – Хоць гэта супакойвае. Тады што?

      – Вось гэта і трэба высветліць. Самому цікава. Хадзем!

      Толькі яны выйшлі за дзверы, як на калідоры на іх ледзьве не наляцеў прыдворны, напэўна шамбялян, які адказваў за пакоі і гаспадарку пры палацы.

      – Вух! Вы ўжо ўсталі? Гэта файна, – пераводзячы дыханне, звярнуўся ён да іх. – Дзень добры, Ваша Мосць!

      – І вам дабрыдзень! Прабачце, а што там робіцца?

      – Я ўласна з гэтай нагоды. Там, там…, – усхваляваны, не мог ён падабраць словы.

      – Усё добра?

      – О, як найлепей! – адмахнуўся ён і нарэшце ўсміхнуўся. – Папросту, вас жадаюць бачыць.

      – Хто?

      – Ды ўсе! Як толькі погалас разнёсся, што вы з’явіліся, жыхары ад самай ночы пачалі сцякацца пад муры замка. Усе жадаюць вас пабачыць.

      Гэта не магло не цешыць, але і трохі бянтэжыла. Яны не чакалі такой увагі, хацелі папросту наведаць каралеўства і старых знаёмых.

      Дзеці пайшлі ўслед за шамбялянам, які прывёў іх у прасторную СКАЧАТЬ