Dünya’nın Merkezine Seyahat. Жюль Верн

Чтение книги онлайн.

      “Güzel.” dedi profesör okumadan, “Şimdi de bu kelimeleri yatay olarak yaz.”

      Öyle yaptım ve işte sonuç:

      Serarn evunä! nimıu iy,mb socGe!

      “Mükemmel!” diye bağırdı amcam ve elimden kâğıdı alıverdi. “İşte şimdi eski bir yazı gibi görünüyor. Sesli ve sessiz harfler eşit oranda düzensiz bir biçimde kümelendi hatta kelimelerin ortasında büyük harfler ve virgüller bile var. Saknussemm’in el yazmasında olduğu gibi.”

      İtiraf ederim ki bu açıklama çok akıllıcaydı.

      “Tek yapmam gereken her kelimenin önce ilk harfini, sonra ikinci, üçüncü harflerini almak ve böyle devam etmek.”

      Ve amcam kendisinden çok beni şaşkına döndüren okudu:

      “Seni seviyorum, canım Gräuben!”

      “Aa!” diye bağırdı profesör.

      Evet, neye sebep olacağını bilmeden, acemi bir âşık olduğumdan bu talihsiz cümleyi yazmakla kendimi tehlikeye atmıştım.

      “Aha! Gräuben’e âşık mısın?” diye sordu bir gardiyan gibi başımda dikilerek.

      “Evet… Hayır!..” diye kekeledim.

      “Demek Gräuben’e âşıksın.” diye bir iki kez mırıldandı. “Peki o zaman, incelediğimiz belgeye önerdiğim işlemi uygulayalım.”

      Kendi düşüncelerine dalan amcam, benim bu mantıksız kelimelerimi unutmuştu bile. Mantıksız diyorum çünkü böylesine bilge bir adamın aklında gönül işlerine yer yoktur ve şansıma bu belgenin incelenmesi gibi büyük bir iş bana zafer getirmişti.

      Bu büyük deney başladığında, profesörün gözleri, gözlüklerinin ardından parlamaya başladı. Eski parşömeni eline alırken parmakları titriyordu. Çok heyecanlanmıştı. Sonunda kuvvetli bir öksürükle, büyük bir ciddiyet içerisinde, ilk harflerden başlayıp sırasıyla giderek bana şunları yazdırdı:

      messvnkaSenrA.icefdoK.segnittamvrtn

      ecertserrette,rotaisadva,ednecsedsadne

      lacartniiilvIsiratracSarbmvtabiledmek

      meretarcsilvcolsleffenSnI.

      İtiraf edeyim ki sona yaklaşınca gerçekten heyecanlandım. Aslında bu harfler birer birer seslendirildiğinde bana hiçbir şey ifade etmiyordu. Böylece profesörün bu gizemli cümlenin muhteşem fakat saklı Latincesini açığa çıkarmasını kalp çarpıntısıyla bekledim.

      Ama sonucu kim tahmin edebilirdi ki? Ağır bir yumruk masayı salladı ve biraz mürekkep döküldü, elimdeki kalem de parmaklarımın arasından kayıverdi.

      “Bu değil!” diye bağırdı amcam, “Hiçbir anlam ifade etmiyor.”

      Ve kurşun gibi fırlayıp, merdivenlerden bir çığ gibi inerek, kendisini Königstrasse’ye attı ve gözden kayboldu.

      IV. BÖLÜM

      Açlığa Teslim Olan Düşman

      Kapının hızla çarpılmasıyla mutfaktan koşarak gelen Martha, “Gitti mi!” diye bağırdı.

      “Evet.” diye cevapladım, “Kesinlikle gitti!”

      “Peki ama ya yemeği?” diye sordu.

      “Yemeyecek.”

      “Peki ya akşam yemeği?”

      “Yemeyecek.”

      “Ne?” diye bağırdı Martha ellerini kavuşturarak.

      “Hayır, sevgili Martha, bundan sonra bir şey yemeyecek. Aslında bu evdeki kimse yemeyecek. Amcam çözülemez bir şifreyi çözene kadar hepimize oruç tutturacak.”

      “Aman Tanrı’m, yani hepimiz açlıktan ölecek miyiz?!”

      Bunu itiraf edemesem de amcam gibi katı bir hükümdarla bu son kaçınılmazdı.

      Gerçekten endişelenen yaşlı hizmetkâr, yürek parçalayan bir şekilde inildeyerek mutfağa geri döndü.

      Yalnız kalınca tüm bunları gidip Gräuben’e anlatmayı düşündüm. Peki ama evden nasıl kaçabilirdim? Profesör her an dönebilirdi. Ya beni ararsa? Veya belki yaşlı Oedipus’un14 bile çözemeyeceği bir sözcük bulmacasıyla beni zapt ederse? Eğer çağrısına cevap vermezsem ne olabileceğini kim söyleyebilir?

СКАЧАТЬ