Икки жаҳон оворалари. Абдужаббор Обидов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ҳам омин қилди ва ҳиқиллашга бошлаган ўғлини болалар кравотидан оҳиста кўтариб бағрига босди. Четроққа ўтиб, кенгроқ кийган халатининг сўл барини очди ва чап кўкрагини чақалоқнинг оғзига тутди. Нарироқда турадиган, бахилроқ қўшни хотин яқинига атай бориб, эмаётган болага кўз ташлаганди, Қалдирғоч қўли билан паналади.

      − Бунча арзанда қилмасангиз, бир нарса айтмоқчи эдим.

      Янга шапиллатиб бир текис эмаётган чақалоқнинг оғзидан кўзини узмай, секин сўради.

      − Нима экан?

      − Сутингиз келяптими? Етадими?

      − Ҳа. Биринчи кунлар озроқ эди.

      − Кўкрагингиз йўқдек экан!

      − Тўлиб қолади. Туққанлар менда ҳам шундай бўлган, дейишяпти.

      − Ростданми?

      − Ҳа.

      − Шунақа ҳам кўкрак бўларканми? Бир сиқим-а, − деб бахил қўшни хотин уни камситиб узоқлашаркан, Қалдирғоч унинг олдини ёстиқдек тўлдириб турган кўксига қараб, юзини терс бурганча, худо сақласин, − деб ўйлади.

      Саҳарлаб қушлар сайраб, хониш қиладиган дам. Янганинг кўзлари очилиб кетди. Ташқаридан жавзонинг эрталабки салқин ҳавоси, еллар димоқларини қитиқлар, у ястаниб ётганча керишди. Ўрнидан туришга шошилмади. Унинг ҳақиқий бекалигини намоён қиладиган замонлар келди. Офтоб сарғиш нурларини текис ёйиб, хобхонанинг ўнг деворини ҳам ёруққа солиб жилваланади. Авваллари бу пайт у молхонада сигир соғарди. Ҳозир ҳамма иш қайнанаси бўйнида. Бироқ, меҳмонлар ҳам бор. Уларнинг ҳурмати, нонуштага вақтида чиқмаса бўлмас. У ўрнидан туриш учун кескинроқ ҳаракат қилганди, “вой-вой”лаб ўтириб қолди. Чап кўкси оғриётганини ҳис қилди.

      Нонуштада беҳаловатроқ ўтирди. Ойиси «аҳволинг яхшими, нимадан безовтасан» деб сўраганди, халатини тугмаларини ечди. Қайнанаси уни шишиб қолган кўкрагини кузатаркан, ваҳмаси тошиб қудасига қараб кўз уриштириб олди.

      − Яшамагур, кўзинг тешилгурни киннаси кирган.

      − Кимни айтаяпсиз?

      − Кечаги бахилни, кўчанинг охирида туради. Ҳамманинг уйидан ўтадиган сой менга етиб бормайди, деб нолигани нолиган. Ундан ташқари, етти қўшни этагидан сой ўтмайди. Уларнинг ери тепалик бўлса, ҳамма ёққа хат ёзавериб кўпчилик раҳбарларни безор қилган.

      − Қалдирғочни дўхтирга олиб борамизми?

      Кампир янгича фикрлайдиган қудасининг хавотирли юзига қараб бошини силкиди.

      − Аввал эскича қилиб кўрайлик. Дўхтирга борсанг “тиғ ураман”дан бошлайди.

      Қалдирғоч худди ҳозироқ кўкрагини кесишлари мумкиндек, қўли билан уларни тўсди.

      − Кўкишкўлнинг тепасидаги қишлоқда Чўписхон эна бор.

      − Эшитганман. Ҳозир Акобирни юборамиз. Нафаси ўткир кинначи. Отинлик ҳам қилади, шекилли.

      − Ҳа, − деб кампирни гапини тасдиқлади қудаси.

      Чамаси икки соатга яқин муддатда Акобир кинначини уйини топиб, ўзи билан бирга олиб келди. Фақат шомга қолмай қишлоғига етказиб қўйиши шарт экан, ўшанга Чўписхон эна Қалдирғочнинг орасталигини англаб, ундан: “таҳоратингиз СКАЧАТЬ