Sanki Bir Alevsin. Leyla Aliyeva

Чтение книги онлайн.

      Gözlerim kör olmuş,

      Bir şey görmüyorum.

      Siyahları beyazdan ayırmıyor onlar.

      Ben körüm…

      Körlerden nefret etmezler,

      Aksine, merhamet edip el uzatırlar.

      Körüm,

      Ne korkum var ne çekincem,

      Neden korkmalıyım?

      Hadi söyle neden?

      Beni görenlere acıyasım gelir.

      Kalplerinin gözü kör imiş meğer.

      Hayatın hiçliğinde gül gibi azanlar,

      Ne hakkı duyarlar, ne saf arzuyu.

      Ben körüm!

      Körlerden nefret etmezler!

      Yalan da söylemezler, kötü olur sonu.

      Tutuldu gözlerim,

      Ama görüyorum,

      İnsanlar can atıyor boş faniliğe.

      Herkes bekliyor, bir şey olacak,

      Ama var olanı görmüyorlar…

      Neden?

      Tutuldu gözlerim…

      Ama duyuyorum,

      Hangisi parlak renktir, hangisi siyah.

      Görüyorum…

      Hem de çok acıyorum,

      Kalpleri kör olmuş bu insanlara.

      Onlar hissetmezler, asla duymazlar

      Aşk nefesinin uyanışı.

      Kör oldu gözlerim ama nedense

      Görüyorum dünyanın öteki başını.

      Tanrı’ya yakın olduğum anlarda,

      Gökleri avucumla okşuyorum.

      O anda unutuyorum duyguyu, heyecanı

      Mucize olanı ben anlıyorum.

      Her türlü küskünlüğü unutuyorum ben,

      İçi boş kıskançlığı, aptal faniliği…

      Birini beladan kurtarmak için,

      Bana kalp gereklidir,

      Göz değil.

      Ben körüm…

      Gözlerim hiçbir şey görmüyor

      Sonunda ölümlü her bir canlı gibi.

      Kurtuluş budur ki, yaratılan insan

      Karanlıkta olanı görsün,

      Tüm körler gibi…

      İşte yine yalnızım, vefasız dostum,

      Yine ay doğmuş, rüzgâr esiyor.

      Sarhoş oldu hayattan aklım, düşüncem

      Yalnızım…

      Gece uzun, yüreğimin acelesi var.

      Sadece gözlerim dalmıyor uykuya

      Gün mutluluğun sonuna mı geldi?

      Bu ıssız odada yine yalnızım…

      Yalnızlar kimler için dualar ediyor?

      İşte hala yalnızım.

      Yalnızım, yalnız…

      Ümitle beklediğim, belki bu değil.

      Beni terk etti, uyudu güneş,

      Gökte, gökkuşağı karardı aniden.

      Güneş uyumuştu…

      Yine rüyâyla

      Söz bulamıyorum hiçbir şekilde şimdi.

      Gündüz tuval üzerine çizdiğim renkler

      Bir uçtan süzülür, şimdi sonsuzluğa,

      İşte hâlâ yalnızım.

      Şimdi siz söyleyin,

      Kimin kudreti var böyle yalnızlığa?

      İnsanlar gözlerinde korkuyu sevmez,

      Sevmezler silahsızlar,

      Gizli olanları.

      Hiç kimseye hoş gelmiyor,

      Hıçkırık sesi.

      Özlem, umutsuzluk, güçsüzlük, veda…

      Hatta melekler de dönüyor cellada,

      Mazlum insanların başlarının üstünde.

      Ne bileyim belki de kendi hayatımı

      Bu küçük fırçayla çizip boyadım.

      Resmime o kadar boya vurdum ki

      Aldatıp, şaşırtayım kendi talihimi

      Belki gerçekten de beni görmeyi

      Haksız yere herkese yasak ettim.

      Gerçekten böyle mi,

      Var mı böyle yürek?

      Hem gerçekten sevsin hem de ebedî…

      İşte hâlâ yalnızım ama korkuyorum

      Bu yalnızlıkla kalmaktan, yine baş başa.

      Güya duymuşum ağlayan kalbimi,

      Güya bilerek dönmüyorum taşa.

      Yine de yalnızım…

      İlacım ancak

      Gamın kılığına girmektir bence…

      Ya da pencereye beyaz bir tuval koymak…

      Gece, beni affet ama sevmiyorum seni

      Senden güzel olduğum için değil

      Gündüz gizli olan bütün sırları

      Karanlık düşünce, görüp seziyorum.

      Gece beni affet, arkadaşım değilsin.

      Gerçeği söyler dost olan insanlar.

      Acıyla doludur gerçekler ama

      Gecenin sahte rengi olanları gizler.

      Gece söyle bakayım, neden geliyorsun?

      Akıldan çıkan ne varsa hatırlatıyorsun

      Sen gel, uyandırma hayallerimi,

      Hayalden mi doğar güneş dünyada?

      Gece, neden СКАЧАТЬ