Köroğlu. Jambıl Jabayev

Чтение книги онлайн.

      Gencecik dul kadınları,

      Anarak ciğerini dağlar.

      Onları düşünürken bir gün,

      Toprağa sarılarak döver,

      Ağlayarak içini döker.

      Tam ortadan yarıldı,

      Dayandığı bastonu.

      Bastonu kırıldı Karagöz,

      Ağır kaygı derdinden.

      Boşuna değil bu söz,

      Ağlardı o gerçekten.

      Kurban oldu genç oğlan,

      Doymadı kana zalim han.

      Baş kaldırıp sultana karşı,

      Kimse bakmaz onun yüzüne.

      “Ormanlı yerde bir teke,

      Nazlı olur koyun sürüsünde.

      Ben de nazlıyım her yerde.

      Yaklaştığında mezarlığa,

      Neden yürürsün sen acele?

      Ağaç büyür pek meyveli,

      Kölelerin göz yaşından.

      Meleyerek geldi keçi,

      Gitmez senin yanından.

      Hayvanın meleyen sesi,

      Mezarlığa geldiğinde,

      Birdenbire kesildi.

      Yoksa ruhları bu keçi,

      Hiç dost edinir mi?”

      Geldiğinde o yere,

      Koyunlar melemez.

      Uyurken o gölgede,

      Nefes alıp veremez.

      Uyanırken o şehre,

      Koyunları götürür.

      Şu kara keçinin,

      Yaşlı kadınmış sahibi.

      Kırk oğlu var kadının,

      Kırk oğluna kırk kaşık,

      Geçimi, süttü ihtiyarın.

      Sağdığında keçiyi sütü yoktu,

      Karagözü lanetledi kadın,

      Çobanın gözü toktu.

      Kırk oğlu o gün aç kaldı,

      Tadına bile bakamadı.

      “Keçimi sağıp süt içer,”

      Diye düşündü ihtiyar,

      “Karagöz ektiğini biçer.

      Böyle hırsız çobanı,

      Şikâyet edeyim sultana.

      Çok sıktı benim canımı,

      Kökünden kazırım valla.

      Hana sözüm geçmezse,

      Köleye bir laf etmezse,

      Bu şehri terk ederek,

      Oğlanları götürürüm valla.”

      Öfkesini dindiren ihtiyar,

      Hanın huzuruna çıkar.

      Kadın gelmeden önce,

      Hana ulaşır bu haber.

      “Sözümü dinle sultanım,

      Elimde kırk oğlum var.

      Bu erleri geçindirmeye,

      Bende akçe mi var?

      Azık olan keçimi,

      Sağarak içip bitiren,

      Karagöz denen kölen var”.

      Kadın öyle dert döktü,

      Gözleri kanlar döktü.

      “Kırk oğlum var, malım yok,

      Başka dünyam, canım yok,

      Yalın ayak, çaresizim,

      Konuşmaya mecalim yok.

      “Adil olan Bozayhan”,

      Senden başka var mı han?

      Şehrini görüp tanıdı,

      Dünyayı döndüren nice han.

      Bakmak istemesen bakma,

      Benim gibi yaşlıya.

      Sağ kalırsa oğullarım,

      Onlar sadece senin kulların!

      Bozayhan’ın askeri,

      Ne çoktur demezler mi?

      Güç tartarak savaşsan,

      Düşmanını yenersin.

      Askerlerin olmazsa,

      Düşmanından dönersin.

      Kırk kölen mi çok,

      Bir olan mı çok?

      Sultanım, buna ne dersin?

      Öfkelenirsen Bozayhan,

      Dünyayı evirip çevirirsin.

      Sütünü içip keçimin,

      Karagöz kulun semirdi.

      Zararından o kulun,

      Kırk hayatı kestirdi.

      Hırsızlığa dur demezsen,

      Bozulur mutlaka halkın.

      “Yardım etmez bozguna,

      Diye vardı ya kuralın”.

      Karagöz’ü dar ağaca,

      Öldürünüz, asınız!”

      Bozayhan inandı kadının,

      Ağlayıp söylediği sözüne.

      Askerlerini gönderdi,