Karmaşık Duygular. Стефан Цвейг

Чтение книги онлайн.

      Okuyan hocamın gözlerini ağır gözkapakları gölgeliyor, solgun ve ince dudaklı ağzı da kelimelere hiçbir fark katmıyordu; neşesi, içinden taşan o coşkulu hâli nerede kalmıştı? Sesi bile bana yabancı gibiydi: Gramer konusunun kuruluğundan olsa gerek, monoton ve yorgun adımlarla kum üzerinde yürüyormuş gibi sertti.

      Huzursuz oldum. Bugünün ilk saatlerinden beri beklediğim adam bu değildi; dünden beri beni ruhsal olarak aydınlatan görüntüsü nereye gitmişti? Burada bıkkın bir profesör etkisini yitirmiş bir sesle konusunu öylesine anlatıyordu; tekrar tekrar endişeyle belki yine de dünkü gibi tınlayan bir el gibi duygularımı sıcacık titreten ve tutkuya yükselten sesine döner mi diye dinliyordum.

      Bu yabancılaşmış yüzü hayal kırıklığıyla yoklayarak, ona gittikçe daha endişeli bakmaya başladım: Karşımdaki yüzün aynı yüz olduğu inkâr edilemezdi ama aynı zamanda da içi boşalmış, bütün yaratıcı gücü tükenmiş gibiydi, parşömen maskeli yorgun, yaşlı bir adam gibiydi. Böyle bir şey olabilir miydi? Bir saat öyle genç olur, bir sonraki saatte olmayabilir miydi insan? Kelimelerin değişimiyle yüzün şeklini de değiştiren, onlarca yıl gençleştiren ani ruh dalgalanmaları olabilir miydi?