Altın Işık. Зия Гёкальп

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ uyudular. Yarım saat sonra dev karısı yine geldi.”

      Dev karısı: “Uyur uyanık kim var?”

      Keloğlan: “Ben varım teyze!”

      Dev karısı: “Niçin uyumazsın, Keloğlan?”

      Keloğlan bu sefer de bir tepsi baklava istedi. Bundan sonra da sırasıyla elmasiye, muhallebi, kuzu dolması istedi. Dev karısı, tek, Keloğlan uyusun diye her istediği yemeği pişirip getiriyordu. Son yemeği yapmak için yine ağıla gitmeye mecbur oldu. Ağılın bir buçuk saat uzak olduğunu Keloğlan biliyordu. Bu sırada, güneş ilk ışıklarıyla ufku yaldızlamaya başladı. Keloğlan, arkadaşlarını uyandırdı. Köşkün kulesine girerek demir kapısını arkadan sürmelediler. Kulenin tepesindeki gezinti yerine çıkarak dev karısının geri gelmesini beklediler.

      Biraz sonra da dev karısı geldi. Çocukları köşkte bulamayınca kaçmış olduklarını zannetti. Bu anda kulenin tepesinden gülüşler, kahkahalar işitti. Bir de ne görsün, çocuklar kulenin tepesinde! Hemen, kuleye hücum etti. Kulenin demir kapısı sımsıkı kapanmıştı. Dev karısı, hiddetinden ne yapacağını şaşırdı. “Çocuklar, kapıyı açın!” diye bağırdı.

      Çocuklar, yukarıda türkü söyleyerek oynuyorlardı:

      Ey yalancı süt annemiz!

      Sen istedin bizi yemek,

      Senden daha kurnazız biz,

      Çektik senden türlü yemek.

      Dev karısı, dev karısı!

      Gitti yağın tam yarısı!

      Pek tatlıydı dondurmanız,

      Kaymaklıydı muhallebi.

      Bizi köşke kondurmanız,

      Sizi etti fakir gibi…

      Dev karısı, dev karısı!

      Gitti sütün tam yarısı!

      Ne güzeldi su böreği!

      Titriyordu elmasiye!

      Harap ettik hep mideyi,

      Baklavadan yiye yiye…

      Dev karısı, dev karısı!

      Gitti balın tam yarısı!

      Dev karısı bu sözleri işitince kapıyı yıkmak için bir kazma aramaya gitti.

      Dev karısı kazma ile gelince Keloğlan sordu:

      “Teyze bu kazma ile ne yapacaksın?”

      “Kuleyi yıkacağım.”

      “Kuleyi niçin yıkmak istiyorsun?”

      “Seni ele geçirmek için.”

      “Ya ben kendi isteğimle yanına gelirsem?”

      “O vakit seni evladım gibi severim.”

      Keloğlan arkadaşlarına yavaşça şu sözleri söyledi:

      “Ben kuleden aşağı ineceğim. Alay için kendimi ona teslim edeceğim. Dev karısı bana bir şey yapamaz. Siz hiç korkmayın!”

      Keloğlan, kendisini kulenin penceresinden sarkıttı. Dev karısı sağ elini uzatarak Keloğlan’ı oradan aldı. Sol elinde tutmakta olduğu bir çuvalın içine koydu. Çuvalın ağzını sıkıca bağladı, dedi ki:

      “Keloğlan, bu hâlinde de bana bir oyun yap da göreyim! Şimdi mutfağa gidiyorum, dişlerimi takıp geleceğim, seni kıtır kıtır yiyeceğim.”

      Keloğlan: “Yiyebilirsin afiyetler olsun teyze!”

      Dev karısı, mutfağa koştu. Keloğlan, hemen cebinden çıkardığı küçük bir bıçakla çuvalı yardı; içinden çıktı. Bahçede, dev karısının sevgili buzağısı otluyordu. Keloğlan onu tuttu, getirdi. Çuvalın içine koydu, ağzını sımsıkı bağladı. Kendisi, sazların arasına girerek saklandı.

      Bu anda dev karısı geldi. Kazma gibi dişlerini ağzına takmıştı. Çehresi ifritlerden, zebanilerden daha korkunç bir şekle girmişti. Çuvalı yakalayarak ağzına götürdü. Çuvalla beraber içindeki mahluku yemeye başladı. Hepsini yedikten sonra, elinde püskül gibi bir şey kaldı. “Bu nedir, acaba?” diyerek gözlerine doğru kaldırdı, baktı, bir de ne görsün? Biricik sevgilisi ve dünya yüzünde bir tek nazlısı olan buzağısını yemiş, kuyruğu elinde kalmıştı. Bunu görünce dev karısı hiddetinden yere düştü, bayıldı.

      Keloğlan, dev karısının bayıldığını görünce arkadaşlarına: “Kuleden ininiz, kaçalım.” dedi. Arkadaşları kuleden inerek ırmağa doğru koşmaya başladılar. Dev karısı ayıldı, onların ırmağa doğru koşmakta olduklarını görünce arkalarından seğirtti. Çocuklar ırmağın kenarına geldiler. Orada yüce söğüt ağaçları vardı. Keloğlan: “Çabuk her birimiz bir ağacın tepesine çıkalım!” dedi. Her biri hemen minare kadar yüksek ağaçların tepesine çıktılar. Dev karısı yetişince çocukların yüce söğütlerin tepesinde şakrak kahkahalarla gülüştüklerini gördü.

      Dev karısı: “Oraya nasıl çıktın Keloğlan?”

      Keloğlan: “Teyze, ağacın altına bir sabun, onun üstüne bir bıçak, bıçağın üstüne yine bir sabun koyarak bir merdiven yaptım. Bu merdivene basarak ağacın tepesine kadar çıktım.”

      Dev karısı, hemen köşke gitti, birçok sabunla bıçak getirdi. Birbiri üzerine istif ederek bir merdiven yaptı. Bunun üzerine çıkınca ayakları kesildiğinden tabanlarından, parmaklarından kan akmaya başladı ve birdenbire merdiven yıkıldı yere yuvarlandı. Dev karısı biraz sonra, bin güçlükle yerinden kalkarak bir balta getirmeye gitti.

      Keloğlan, arkadaşlarına: “Ağaçlardan inelim, ırmaktan yüzerek karşı sahile geçelim.” dedi. Çocuklar birer balık gibi yüzerek suyun öte yüzüne geçtiler. Dev karısı, köşkten dönünce çocukları karşıki sahilde gördü.

      Dev karısı: “Oraya nasıl gittin Keloğlan?”

      Keloğlan: “Teyze, ırmağın ortasına bir değirmen taşı yuvarladık. Ona basarak bu tarafa geçtik.”

      Dev karısı: “O hâlde bekleyin; şimdi size yetişirim!”

      Dev karısı hemen yakındaki değirmene koştu. Oradan bir değirmen taşı getirerek ırmağın ortasına attı. Taş, ırmağın çok derin olan dibine daldı. Dev karısı, ırmağın ortasından gerçekten bir atlama taşı varmış gibi bir ayağını ırmağın ortasına attı. Ayağı boşluğa gelince “Gümm!” diye suyun içine düştü. Dev karısı yüzme bilmiyordu, vücudu dağ parçası kadar ağırdı. Kocaman gövde, köpüklü sulara birkaç kere dalıp çıktı. En nihayet boğuldu, gitti…

      Keloğlan, dev karısının boğulduğunu görünce suda yüzerek yanına geldi. Tırmanarak başının üstüne çıktı. Bıçağıyla dev karısının gözlerini ve kulaklarını kesip çıkardı. Bunları dağarcığına koyduktan sonra ırmağın kıyısına döndü. Arkadaşlarıyla beraber, o memleketin payitahtına gittiler. Dev karısının gözleriyle kulaklarını padişahın sarayına götürdüler. Dev karısı senelerden beri memleketi СКАЧАТЬ