Танланган асарлар: 1-жилд. Ўткир Ҳошимов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Унда эндигина ердан бош кўтарган бойчечакларнинг нозик шивирлаши ҳам, тантанавор баҳор шалолалари ҳам, қуёшдай тиниқ туйғулар ҳам бор эди.

      Муқаддам беихтиёр жилмайди. “ўзи чаляпти”. У куй оғушида эркаланиб яна уч-тўрт қадам юрди. Энди дераза ёнига етганида куйга худди торларнинг ўзидай тиниқ бир овоз қўшилди. У қўшиқнинг биринчи сатрларини яхши англаб ололмади-ю, кейин аниқ эшита бошлади:

      …Яхши қол, эй дилбарим, дилда кадар, кетмакдаман,

      Ишқ аро энди ҳолим зеру забар кетмакдаман.

      На ишончу, на қувончу, на кўнгилдан очма гап,

      Барчасидан ушбу кун йўқдир самар, кетмакдаман!

      Овоз шу қадар тиниқ, дилрабо эдики, Муқаддам ҳаяжондан энтикиб кетганини сезди. Қўшиқ уни аллалар, ширин туйғуларга ғарқ этарди. У ёқасидан муздек сув қуюлиб кираётганини анчадан кейин сезди. Бўғотдан бир қулочча чиқариб қўйилган тарнов тагида тўхтаб қолганини билиб, дераза олдига яқинроқ борди. Ичкари қоронғироқ бўлгани учун Алимардоннинг юзини аниқ кўролмаса ҳам, унинг каравот ёнида тик турганча рубоб чалаётганини кўрди. У ўз куйидан ўзи маст эди, дераза томонга қайрилиб ҳам қарамасди.

      Мен қуёш юзлимга деб тун кечалар бердим юрак,

      Оқибат отганда тонг қондир жигар, кетмакдаман.

      Шунча кунлар ўтди, аммо сўрмадинг ҳолимни бир,

      Охирида ҳол сўраб келсанг магар, кетмакдаман.

      Муқаддам тўхтаб қололмади. Тез-тез юрди-да, йўлакдан ўтиб, эшикни очди. Алимардон уни кўриб, бир лаҳза тўхтади. Лекин зум ўтмай яна рубоб жарнглади. У қўшиқнинг охирги байтини Муқаддамдан кўз узмай айтди:

      Келганингда дедиларки, бу йигит кони зарар,

      Кетмагимдан охир, айт, борми зарар, кетмакдаман?

      У негадир енгилгина хўрсиниб жилмайди.

      – Муқаддам…

      Муқаддам унинг қувонч тўла кўзлари парпираб кетганини, хўрсинганини сезди.

      – … Келдингизми? – деди Алимардон, худди унинг албатта келишини билгандай.

      Муқаддам ёмғирпўшини эшик олдидаги михга илди.

      – Чалаверинг…

      – Эшитасизми? – Алимардон шодлик тўла кўзлари билан унга бошдан-оёқ разм солиб чиқди. – ўтиринг. Ивиб кетибсиз…

      Муқаддам катак-катак адёл тўшалган каравотнинг бир чеккасига ўтирди. Алимардон унинг ёнига оғир чўкди-да, қошларини чимирди.

      – Чалайми?

      Муқаддам индамасдан бош силкиди. Пастак шифт остида яна торлар нола чекди. Алимардоннинг қўллари пардадан пардага енгил кўчар, тошқин садолар текис парвоз этар эди.

      Куй тамом бўлгандан кейин Алимардон унга яна қошларини чимириб қараб қўйди.

      – Раҳмат! – Муқаддам унга меҳр билан тикилиб қолганини пайқаб, дарров кўзларини яширди.

      – Ўша куни шунақаям урган экансизки, уч кунгача юзим ловиллаб юрди. – Алимардон кулди.

      – Яхши чалар экансиз, – деди Муқаддам унга яна тезгина қараб олиб.

      – Сиз куйдан ҳам яхшисиз…

СКАЧАТЬ