Танланган асарлар. Носир Фозилов

Чтение книги онлайн.

      – Хайр.

      Камола муаллимасини очиқ чеҳра билан кузатиб қўйиб, уйга кирди-ю, ўзини тамоман соғайиб кетгандай ҳис қилди…

      Еттинчи боб

      Қарқаралидан чиққандан сўнг тахминан уч чақирим нарида, қишлоқ билан яйлов орасида йўлнинг икки чеккаси буғдойзор бўлиб, йўл ниҳоятда тор эди. Подачилар шу ерга келганда сигирларнинг буғдойзорга уриб кетишидан эҳтиёт бўлишарди. Баъзи-баъзида колхознинг дала бригадири Соли оқсоқол шу жойда ҳозир бўлиб турар, биргалашиб подани бу ердан ўтказишиб қўяр эди. Ғиёс аканинг йўқлигини эшитган бўлса керак, у бугун ҳам ўша жойда, от устида кутиб турган экан. Пода яқинлашиши билан қамчисини ҳавода ўйнатиб қичқирди:

      – Жадалроқ ҳайданглар! Ҳа, ҳайт! Икки ёнидан…

      Тўра бир томондан, Сергей бир томондан таёқларини ҳавода ўйнатишиб қичқиришарди:

      – Чу! Ҳайт!..

      – Соп! Ну, соп!..

      Сигирлар ариқ бўйларидаги ўтларни чимдишга ҳам улгуришмай икки ариқ ўртасидаги мой тупроғи ўйнаб ётган арава йўлни чангитганларича олдинга интилишар, орқада келаётган Тўра билан Сергейни чангдан таниб олиш мушкул эди. Соли оқсоқол отда олдинга тушиб, сигирларни бошлаб кетди… Бир маҳал буғдойзордан кенг, ёйиқ далага чиқиб олишганида Соли оқсоқолнинг кўзи Сергейга тушиб қолди.

      – Ие, янги ёрдамчи қутлуғ бўлсин!

      – Бир ўзим қолиб… – деди Тўра минғиллаб.

      – Тузук, оёқ-қўли чаққонгина экан, – деди оқсоқол хурсанд бўлиб.

      Тўра индамай йўлга тушди. Оқсоқол ҳам отининг бошини орқага бурди-ю, бир нима эсига келди шекилли, сал юрмай қичқирди:

      – Тўра, ҳой Тўра!

      Тўра орқасига ўгирилиб, Соли оқсоқол отининг жиловини тортганча, ўзи томонга қараб турганини кўрди, секин унинг олдига қайтиб борди.

      – Шу дейман… – деди оқсоқол ниманингдир хаёлига бориб. – Эртага арпага ўроқ тушади. Одамларимиз танқисроқ. Хирмонга қараб, ҳисоб-китоб қилиб турадиган бир одам керак. Қалай, ўтасанми?

      – Пода нима бўлади? – деди Тўра оёғи билан тупроқ чизиб.

      – Анавинга ўхшаган ўрис болалардан йўқми? Бир-икки кун ўргатардинг, эплаб кетишарди.

      – Қайдам… – деди Тўра ўйланиб. – Топилади-ку, бироқ раис бобомлар нима дер эканлар?

      – Уёғини менга қўйиб беравер, – деди Соли оқсоқол кулиб. – Сен болалардан тағин бир-иккитасини топгин-да, уч-тўрт кун ўргатгин. Хирмонга ўтганингдан кейин ҳам ўзинг ўқтин-ўқтин қараб турасан, майлими? Ўйлаб кўргин-а.

      – Майли…

      Бу айни Тўранинг кўнглидаги гап эди. «Бу бошқа гап. Ҳарҳолда хирмон хирмон-да. Одамлар кўп… Муомала қиласан, кулишасан, бироз бўлса ҳам кўнглинг ёзилади. Пода кетида юравериб диққинафас бўлиб қолиш ҳеч гап эмас. Болаларни қандай топдим энди? Франтишкани-ку, бир амаллаб кўндирарман, лекин Серёжа иккаласи эплай олмас. Айниқса, ҳозир. Раис бобомлар тағин кўчиб келадиганлар бор, дедилар-ку. Ўшаларнинг ҳам болалари бор бўлса яхши бўларди… Камола…»

      Унинг хаёли Камолага келиб тақалди-ю, гўё ичидан офтоб чиқиб, чеҳраси ёришиб кетгандай бўлди, вужудини аллақандай ширин туйғу чулғади-да, СКАЧАТЬ