Sonuncu mogikan. Джеймс Фенимор Купер

Чтение книги онлайн.

      ‒ Rəhminiz gəlsin, ona bir güllə də vurun, ‒ deyə Dunkan gözünü o tərəfdən çəkdi.

      ‒ Ona bir çimdik də barıt sərf etmərəm, ‒ deyə Şahingöz cavab verdi. – Qoy oradaca gəbərsin.

      Hər iki tərəfdə vuruşan adamlar gözlərini yer ilə göy arasında asılı qalmış bu bədbəxtdən çəkə bilmirdilər. Külək onun bədənini yırğalayırdı. Amma onun dilindən inilti və şikayət eşidilmirdi. O artıq bir əli ilə budaqdan yapışmışdı. Nəhayət, Şahingözün atdığı güllə onun əzablarına son qoydu. Vəhşinin meyiti qurğuşun parçası kimi çayın köpüklü sularına düşdü.

      ‒ Sonuncu barıtımı sərf etdim, ‒ deyə Şahingöz donquldana-donquldana başını buladı. ‒ Unkas, oğlum, get qayıqdan böyük buynuzu gətir. Bütün barıt ehtiyatımız onun içindədir.

      Çox keçmədi ki, sahildən Unkasın güclü qıy səsi gəldi. Hətta hinduların səs işarələrindən baş çıxarmayan Dunkan belə bu səsi eşitcək nə isə bir fəlakət baş verdiyini duydu. Unkasın qışqırığı bacıları və yaralı Davidi daldalandıqları yerdən çıxmağa məcbur etdi. Az sonra gənc hindunu qorxuya salan bədbəxtliyin nə olduğunu hamı başa düşdü.

      Şahingözün qayığı qayalığın yaxınlığında göründü. Qayıq çayaşağı üzürdü, amma onun kim tərəfindən idarə olunduğu bilinmirdi. Birdən qayığın içindən quronun başı göründü. Şahingöz bunu görüb tüfəngi üzünə qaldırdı, lakin tez də ümidsiz halda aşağı endirdi. Məsələ aydın idi: içində barıt olan qayıq düşmən tərəfindən ələ keçirilmişdi.

      Çayın o üzündən bağırtı, gülüşmə, quduz ulaşma səsləri eşidildi.

      ‒ Bəs indi nə edəcəyik? ‒ deyə Dunkan narahatlıqla soruşdu. ‒ Halımız necə olacaq?

      Şahingöz əlini mənalı şəkildə əmgəyinin dövrəsinə çəkdi. Bu o demək idi ki, skalpla vidalaşmaq vaxtı çatıb.

      Gənc mayor bu işarəyə etiraz etdi:

      ‒ Yox, yox, bizim vəziyyətimiz bu qədər ümidsiz ola bilməz! Mən inanmıram ki, bizim heç bir çarəmiz qalmasın. Biz mağaralarımızı möhkəmlətməliyik və düşmənin sahilə çıxmasına mane olmalıyıq.

      Lakin Şahingöz artıq ölümə hazır idi. O dedi:

      ‒ Dunkan, mən başa düşürəm, siz gəncsiniz, varlısınız, bu yaşda ölmək sizə ağır gəlir. Lakin unutmayın ki, biz ağdəriliyik. Gəlin onlara sübut edək ki, biz də lazım gələndə ölümün üzünə dik baxa bilirik.

      Bayaqdan qayaya söykənib baş verənləri müşahidə edən Kora irəli gələrək:

      ‒ Axı ölmək nə üçün? ‒ deyə soruşdu. – Çaya atılın. Çalışın üzə-üzə özünüzü xilas edəsiniz. Onsuz da bizim üstümüzdə haqqınız çoxdur. Gedin, igid adamlar, razı olmarıq ki, bizə görə həlak olasınız.

      ‒ Elə deyil, xanım. Yaşayıb gündə min dəfə peşmançılıq çəkməkdənsə, mərdliklə ölmək daha yaxşıdır. General Munro soruşsa ki, onun qızlarını harada qoyub qaçmışıq, ona nə cavab verərik?