Hekayələr. Василий Шукшин

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Şurka isə Yeqor getdikdən sonra yazdıqlarını oxuyurdu.

      – Qorxuludu, Şurka, – nənə dilləndi.

      – Bəs bu camaat necə uçur?

      – Yaxşısı budur, qatarla gedək?

      – Qatarla getsək mənim bütün tətilim yollara gedəcək.

      – Of, Allah, of, Allah! – nənə dərindən ah çəkdi. – Gəl Pavelə məktub yazaq, teleqramı isə ləğv edək.

      Şurka dəftərindən daha bir vərəq cırdı.

      – Deməli, uçmayacağıq?

      – Necə uçaq, çox təhlükəlidir, aman Allah! Sonra 300 qramlıq cəsədimizi yığarlar…

      Şurka fikrə getdi.

      – Yaz: əziz oğlum Paşa, mən burada başı çıxan adamlarla məsləhətləşdim.

      Şurka kağızın üzərinə əyildi.

      – Onlar bizə özlərinin təyyarədə necə getdikləri barədə danışdılar. Biz Şurka ilə qərara aldıq ki, yayda qatarla gələk. O, rahatdır. İndi də gələ bilərdik, ancaq Şurkanın tətili çox qısadır.

      Şurka bir-iki saniyə dincəlir, sonra yazmağa davam edirdi:

      “İndi isə, Paşa dayı, mən öz adımdan yazıram. Bizim təsərrüfat müdiri Yeqor Lizunov, bilmirəm yadınızdadır, ya yox, nənəmi çox qorxutdu. O belə bir fakt gətirdi ki, guya təyyarənin pəncərəsindən baxarkən onun mühərrikinin yandığını görüb. Əgər bu belə olsaydı, təyyarəçi hökmən alovu, adətən olduğu kimi, sürətin hesabına söndürməyə çalışardı. Məncə, o, borudan çıxan işlənmiş qazın alovunu görüb və küy qaldırıb. Siz, zəhmət olmasa, nənəmə yazın ki, bu, təhlükəli deyil, ancaq mənim sizə yazdığımı ona bildirməyin. Yoxsa o, yayda da sizə gəlməyəcək. Bağ işi, donuzlara, qazlara və toyuqlara baxmaqdan başı açılmayacaq. Onları qoyub gedən deyil. Axı biz kənd sakinləriyik. Amma mən çox istərdim ki, Moskvanı görüm. Biz onun haqqında məktəbdə coğrafiya, tarix dərslərində məlumat almışıq. Amma özünüz də anlayırsınız ki, bu heç nədir. Bir də Yeqor əmi dedi ki, sərnişinlərə paraşüt verilmir. Məncə, bu artıq təhdiddir. Nənəm isə inanır. Nə olar, Paşa dayı, nənəmi utandırın. O sizi çox istəyir. Ona deyin ki, sənin oğlun təyyarəçidir, özü də Sovet İttifaqı Qəhrəmanı, dəfələrlə təltif olunub, amma sən adi bir sərnişin təyyarəsinə minməkdən qorxursan. Həm də bizim artıq səs sürətini aşdığımız bir zamanda. Beləcə yazsanız, o, bir göz qırpımında uçmağa razı olacaq. Axı o sizinlə fəxr edir. Özü də haqlı olaraq. Şəxsən mən də sizinlə öyünürəm. Ancaq mən Moskvanı çox görmək istəyirəm. Hələlik, sağ olun. Sizə salamlarımı yetirirəm. Aleksandr”.

      Nənə isə hələ də diktə etməkdə idi:

      – Ora payıza yaxın gələrik. O vaxt göbələklər də çıxar, duzlayaram, çaytikanı mürəbbəsi bişirməyə də macal taparam. Moskvada axı hər şeyi pulla alırsınız. Həm də onlar mənim kimi düzəldə bilməzlər. Belə işlər, oğlum. Məndən və Şurkadan arvadına və uşaqlara salam de. Hələlik bu qədər. Yazdın?

      – Yazdım.

      Nənə vərəqi götürüb zərfin içinə qoydu, ünvanı özü yazdı:

      “Moskva, Lenin prospekti, ev 78, mən.156.

      Sovet İttifaqı Qəhrəmanı Lyubavin Pavel İqnatoviçə.

      Sibirdən – anasından”.

      Ünvanı həmişə özü yazırdı. Bilirdi ki, belədə məktub hökmən ünvanına çatacaq.

      – Belə, Şurka. Darıxma. Yayda gedərik.

      – Mən darıxmıram, amma sən hər ehtimala qarşı tədarükünü gör, ola bilər ki, fikrin dəyişsin.

      Nənə nəvəsinə baxıb heç nə demədi.

      Gecə Şurka nənəsinin sobanın üstündə ora-bura çevrilərək sakitcə ah çəkib öz-özünə nə isə pıçıldadığını eşidirdi.

      Şurka da yatmırdı. Fikirləşirdi. Yaxın gələcək üçün həyat çox qeyri-adi şeylər vəd edirdi. Belə şeyləri arzu etmək adamın ağlına da gəlməzdi.

      – Şurk! – nənə səsləndi.

      – Hə…

      – Paveli, yəqin ki, Kremlə buraxırlar, hə?

      – Yəqin ki, necə məgər?

      – Deyirəm, heç olmasa, bircə dəfə də olsa gedib oranı görsəydim…

      – İndi ora hər kəsi buraxırlar.

      Nənə bir müddət susdu.

      – Hə, gözlə, hamını buraxırlar, – nənə şübhə ilə dedi.

      – Bizə Nikolay Vasilyeviç danışmışdı bu barədə.

      Sonra yenə susdular.

      – Sən də, ay nənə, lazım gələndə cəsur olursan, amma burada heç nədən qorxdun, – deyə Şurka narazılığını bildirdi. – Nədən qorxdun axı?

      – Yum gözünü yat, – nənə əmr etdi. – İgid çıxıb, birinci elə sən özün tumanını batırarsan.

      – Gəl mərc gələk ki, qorxmaram.

      – Yat, dedim, yoxsa sabah dərsə gecikərsən.

      Şurka susdu.

1962Tərcümə edəni: Rəfiqə Şəms

      TƏKLİKDƏ

      Sərrac Antip Kalaçikov insanlarda xeyirxahlıq və qayğıkeşlik hislərini çox qiymətləndirirdi. Ovqatının xoş çağında, evində tam əmin-amanlığın hökm sürdüyü vaxtlarda Antip mehribanlıqla arvadına deyirdi:

      – Sən, Marfa, yekəpər qadın olsan da, kütbeyinsən.

      – Nəyə görə ki?

      – Elə ona görə… Sənə nə lazımdı? İstəyirsən ki, mən gecə-gündüz ancaq elə hey tikim, tikim? Axı mənim də qəlbim var. O da əylənmək, sevinmək istəyir.

      – Tüpürüm sənin qəlbinə!

      – Eh-h…

      – Nə “eh, eh…” salmısan?!

      – Heç… Sənin qolçomaq atan yadıma düşdü. Allah rəhmət eləsin.

      Zəhmli və canlı Marfa əlini belinə СКАЧАТЬ