Giireiti. Johann Widmer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ em Tubäckle,» hät de Bèrtel am verschreckte Haselmeier erchläärt; «und will sis echli mit em Tüüfel händ, mögets Frömeler nöd verbutze.»

      S Groosi hät gfunde, es tüegis öppe mit em Frömele und mer welits nöd übertriibe. De Haselmeier söl sis Wèèrli zämephacke und de Tisch abruume, es gèb no echli Moscht und es Späckbroot als Bettmümpfeli.

      Wo de Haselmeier ggangen isch hät de Dòòv gmeint, das verschnuurpfeti Mannli chön ja frässe für drei, do seit em de Bèrtel, dèm säg mer drum ebe «die heiligi Dreifaltigkeit».

      S Groosi hät gfunde, es tääts öppe, und hät wele irne Söön d Chuttle butze, wills mit dèm arme Maa ihres Gspött tribe heigid, aber die zwee händ abgwunke und gmeint, es seig ja nöd böös gmeint gsii, aber de Mäntsch mües au hie und daa wider emol chöne Lache.

      Immer nur chrampfe und chrampfe das seig emänd käs Läbe.

      De Grosätti hät dän no gmeint, jedefalls heig sich dè fromi Profeet wider emool de Ranze chöne füle. Er heig em dän no s Stumpephäckli aneghebet das er sich e Zigaare chön usenèè und do heig dä gfitzti Kärli grad s ganzi Phäckli in Sack gsteckt. «Zum Glück sinds nöd mini Sunndigsstümpe gsii.»

      Wos Groosi gseit hät si heig em no heimli en Föifliiber zuegsteckt, seit de Bèrtel nu: «Hm. Du au.»

      D Muetter hät drufabe hässig gseit: «Dänn hett er ruhig das Päärli Schüblig im Chuchichaschte chöne in Rue loo!»

      Iri Chiflete isch dän aber im allgemeine Glächter underggange.

      Do hät de Grosvatter gseit: «Dasch jetz ebe eine «von den Galgenvögeln des Herrn», wo nüt sääied defüür bi den andere èèrnted.»

      Wo de Haselmeier nach sim abverheite Seelerettigsmanööver hei choo isch, hät no käs Liecht im Huus prännt.

      Ja natüürli! De Koler belaageret ja scho sit Wuche em Eereschpärger siner Magt iri jungfröilichi Tuget. Ooni Erfolg übrigens.

      A säbem Oobig hät bi sinere gruusige Tòòplerei nu en Chräbel am Baggen useglueget. Will mer sonen bluetige Schnaarz mues desinfiziere isch er no im Rössli verbii, deets häts um die Ziit no am Eenschte es gäbigs Heilmitteli umeghaa.

      Er hät sin Alpebitter (Bitters vertriibt Bitters) stöndlige trunke aber do hät er imen Egge de Leu gsee, won ame Vältliinerli gsüggelet hät und er isch em gleitig go Gsellschaft leischte.

      De Leu hät natüürli de Ranze voll glacht ab em Koler sim Chräbel am Grind und hät em de Root ggää, nie kä Chatz gäg de Strich z streichle will si das verdammt nöd gèèrn heigi.

      Er hät em Koler dän zum Trooscht es chliises Pierli (mir säged däm «es Tschumpeli») spändiert und gmeint, si müesid nöd hei prässiere, will ires Tschumpeli in Rüütihoof seig go bätte.

      «Bim Bèrtel und em Dòòv? Da wiirt mer ja e Gugelfuer absetze bi dene zwee Schlitzoore, da chönt eim euse Gaggeri fascht leid tue.»

      Em Haselmeier isch no so rächt gsii, das sini zwee Kumpane nonig doo gsii sind. Er hät sini Wanderchile in en Egge gstellt und si dän mit eme grüene Siidetuech (won er emool inere lèère Chile zuefelig «gfunde» hät) zueteckt und de Trichter vom Gramefoon an en Nagel i de Wand ghänkt, das keine vo sine ruuche Koleege us Versee druff trampli.

      Dän hät er us sim Ruckseckli die zwee Schüblig gnoo und hät vole Gnuss draa gschmöckt. Aber dän hät ers i vill Ziitigspapiir iigwicklet, das mers nüme gschmöckt hät, will em susch di andere zwee sini Wüürscht ewèggfrässe hettid. Das ticki Phack isch jetz hinderem grüene Tuech verschwunde, de Herrrgott söl jetz die Wüürscht phüete.

      Eusem Wanderprediger isch grad echli wööler gsii nachane.

      Und jetz hät sich de Haselmeier vol Erwaartigsfreud sini Händ gribe und isch am Koler sin Wandchaschte. Er hät nu emol wele echli i de Gheimnis vo den andere zwee go nöisle.

      Uf em oberschte Tablaar hät de Koler sini Bibliotheek ghaa. Es sind mängs Totzed vo däne Heftlene gsii, wo bim Baanhoofkiosk nöd händ tòòrfe ussedraa hange. Vole Widerwile hät dè fromi Maa i dene sündhafte Heftli pletteret. Sodom und Gomorra!

      Ales blutti Wiiber und blutti Mane, ekelhaft, gruusig, die gnacktige Wiiberfüdli, die lange Bei, die vole Brüscht, die magere Büüch hettid scho echli voler tòòrfe sii, und die runde Füdlibagge sind au nöd eso leid und die Blondiine gliicht echli de Verchöiferi im VOLG.

      Eb die ächt?

      Je länger er die sündhafte Kreatuure, die uusgschämte Wiiber, die Huuren Babiloons aaglueget hät umso mee hät er gspüürt, das in im esone waarmi Wäle uufstiigt, wie in im d Fleischesluscht vertwachet und wän er au ganz genau gwüsst hät, das nach dene Heftlene di eewigi Verdamnis trooet, er häts nüme chöne bliibe loo.

      Sini Auge händ sich afoo z verluschtiere a dene Bluttitääte, ja, er hät sich sogaar getrout deet ane z luege wo aaständigi Künschtler es Fiigeplatt aneklöibt händ. Er hät uf eimool paradiisischi Wööli i sich ine gspürt und hät tüüf müese schnuufe und statt sich s Aug uuszriisse, hät er immer giiriger d Siite umeplettlet.

      Do ischs em ufeimool gsii, er gsächi e schwarzi Figuur mit ere Gable vor eme Ofetürli stoo…

      In eire Verückti hät er d Schranktüre zueklöpft und isch abeknüünlet und hät de Herrgot beschwoore, er sel en nie me esoo i d Versuechig füere.

      Won er wider uufgstanden isch, hät er gmerkt das em eis vo dène Heftlene i de Hand pliben isch und das em das Tüüfelswèèrch wiit us den Auge chunnt, hät ers tüüf une i sim Ruckseckli verschoppet.

      Vilicht bruucht ers am morndrige Taag i de Mittagspause zum sich gäg di fleischlichi Luscht abzhèrte, wer weiss.

      Im Leu sinere Komoode hät er di erwaarteti Söioornig gfunde. Ales zunderobsi. Näbed em wiisse Sundigshämp en verlöcherete Schweisssocke, drunder e verchrugeleti Grawatte wo um s Dienschtbüechli umegwicklet gsii isch und ganz zunderscht händ zwee Fläschehäls useme Paar lange Underhose glueget.

      Zwee Guttere «Trasadinger» , vom VOLG.

      «Ahaa! De Leu schafft doch jetz im Konsuum,» isch es em Haselmeier in Sinn choo, «das cha ja no luschtig wèèrde, wän dè Glünggi scho i der erschte Wuche zwee Fläsche Wii chlaut.»

      I däm Momänt sind di andere zwee inetrappet und händ iren Koleeg mit zwee Wiifläsche i de Hand aatroffe.

      Zum Glück hät de Leu scho rächt glade ghaa. Um in ume isch ticke Näbel gsii und de Bode under sine Füess hät gnappet wien e Gigampfi. De Vältliiner im Rössli isch alemaa guet gsii und hät de Leu fridli gmacht wien e Schmuusichatz.

      De Leu hät nu zuenim gseit: «Leg die Guttere wider zrugg und las mini Waar in Rue, susch nimmi di a den Oore.»

      De Haselmeier hät sich rasch wider gfasst, die zwee Fläsche uufghebet und mit fiirlicher Stimm gseit: «Gogogot der Herr hä hä hät miich d-d-do anegfüert und miir gggggseit, ddddas seig Diebswaar.»

      «Wännt ja scho en fräche Cheib und en gottloose Halungg bisch, aber du bisch um e gueti Uureed nie verlääge, das mues mer der loo. Gib mer jetz dè Wii und dän bisch ruhig» hät de Leu fridli gseit.

      De СКАЧАТЬ