Шәһре Биләрдә кунакта / Гости Биляра (на татарском языке). Рухия Ахунҗанова

Чтение книги онлайн.

      Без энем белән каршы якларның сорау-җавап тәртибенә корылган уеннарын шулай күзәтеп торабыз.

      – Кая миңа хан юлы? – дип сорады, җитди кыяфәт чыгарып, өченчесе.

      – Байдык, менә сиңа хан юлы, – диделәр «Күк тирәк» некеләр, җитәкләшкән кулларына ишарәләп.

      – Сыртлан, хан юлында елан бар, – диделәр «Ак тирәк» төркемендәгеләр.

      – Кылычың булса, кый[6] да чык! – дип боерды Сыртлан.

      «Дошман чылбыры» н өзәргә Алпакның үзен сайладылар. Ул, бөтен көченә йөгереп барып, Көкләш белән Сыртланны ике якка аерып чыгып китте һәм: «Без – шундый!» – дип мактанып, каршы төркемдәге «сугышчы» ны үзләренә китереп кушты.

      Мин исә Алпакка карап сокландым. Янымда басып торган энемнең колагына: «Һөҗүмдә хәйлә дә, көч тә кирәк», – дип пышылдадым.

      Малайлар уеннарын дәвам иттеләр. Энем дә катнашып уйнарга теләде. Ләкин мин:

      – Болай булгач, Җамигъ мәчетенә бүген барып җитә алмыйбыз икән, – дигәч, үзенең уеннан кире кайтты, карышмады.

      Һәм без шәһәргә таба китеп бардык.

      Тышкы шәһәрдә

      Ниһаять, Биләрнең[7] тышкы шәһәр ныгытмалары күренде. Каршыбызда калкып чыккан зу-ур шәһәрне күреп аһ иттек.

      Энем:

      – Әллә-лә! – дип тел шартлатты. – Апа, апа! Кара әле, күрәсеңме? – дип, җиңемнән тартты.

      Мин:

      – Ә син әнә теге манарадагы сакчыларны күрәсеңме?! Кулларына нинди озын сөңге тотканнар, – дип, шәһәр диварларына төртеп күрсәттем.

      Өч кат дивар белән әйләндереп алынган тышкы шәһәргә узу өчен, асылмалы күпер янына килеп бастык. Безнең бәхеткә, олаучылар[8] да бар иде. Арба түрендә дилбегә тотып утырган түгәрәк сакаллы бер абзый үзе башлап безгә сүз катты:

      – Апалы-энеле бу мосафирлар[9] ханбалыкка[10] баралармы- ни?

      – Әйе, СКАЧАТЬ